زمانی که میلیون‌ها نفر درانگلیس بزرگترین تظاهرات ضد جنگ را در تاریخ این کشور براه انداختند ، سران رژیم‌های امریکا و متحدانش کوچکترین توجهی خواست عمومی نداشته باشند.
به گزارش سرویس بین الملل خبرگزاری صدا و سیما؛ زمانی که میلیون‌ها نفر درانگلیس بزرگترین تظاهرات ضد جنگ را در تاریخ این کشور براه انداختند تا از تهاجم به عراق جلوگیری شود، برخی از حاضران در این تظاهرات شاید حتی تصور نمی‌کردند سران رژیم‌های امریکا و متحدانش کوچکترین توجهی هم به این خواست عمومی نداشته باشند.
این جنگ ویرانگر و نیز حمله به افغانستان که هر دو برخلاف نظر سازمان ملل متحد انجام شد علاوه بر تخریب زیر ساخت‌های این کشور‌ها صد‌ها هزار کشته و معلول و میلیون‌ها آواره برجای گذاشته است که شمار کمی از انان راهی کشور‌های غربی از جمله انگلیس وفرانسه شدند، اما همین مقدار اندک از مهاجران هم با سختگیرانه‌ترین موانع این کشور‌ها مواجه شده اند که واکنش‌های مردمی و نهاد‌های مدنی و ضد جنگ را در پی داشته است.
میشل اوبورن فعال مدنی در این باره گفت: من معتقدم آنچه در این شرایط در بریتانیا شاهدیم این است که ما بمب و موشک بر سر مردم دیگر کشور‌ها می‌ریزیم، اما اجازه نمی‌دهیم آوارگان آن کشور‌ها به این جا بیایند. شمار اندکی از پناهجویان هم که به بریتانیا می‌رسند، مورد تبعیض اند، آنان را انسان‌های درجه دوم در نظر می‌گیرند اغلب شغل و درآمد لازم ندارند، قربانی نژادپرستی می‌شوند و این اقدامات ضد قوانین بین المللی و قطعا اقدامی وحشیانه و دور از تمدن است.
این روز‌ها سالگرد فاجعه غرق شدن قایق حامل پناهجویان در آبراهه میان انگلیس و فرانسه موسوم به کانال مانش است. ۳۱ زن و مرد و کودک مهاجر که به گفته یکی از بازماندگان این فاجعه وقتی قایقشان دچار نقص فنی و به تدریج اب وارد ان می‌شود چند نفر از انان از جمله سکاندار چندین بار با نیرو‌های مرزبانی دو کشور انگلیس وفرانسه تماس می‌گیرند و درخواست کمک اضطراری می‌کنند، اما هر کدام طرف دیگر را مسئول کمک به انان معرفی می‌کنند تا انان در دریا غرق می‌شوند.
دولت‌های انگلیس و فرانسه پس از بروز این فاجعه و رفتار غیر انسانی مرزبانانشان به جای پاسخگویی درباره کوتاهی در حفظ جان این زنان و مردان و کودکان بی پناه با فرافکنی همچنان مشغول بهره برداری سیاسی از این فاجعه انسانی اند.
برغم موج گسترده انتقاد‌های مردمی و نهاد‌های مدنی و مدافع حقوق مهاجران، انگلیس و فرانسه چندی پیش توافق کردند در برابر مهاجران سخت گیرانه‌تر عمل کنند.
برخی از قربانیان این فاجعه برای پیوستن به خانواده و همسرانشان به این مسیر پر خطر روی اوردند.
بازماندگان قربانیان گفتند انان بار‌ها برای پیوستن به اعضای خانواده خود در انگلیس به سفارت خانه این کشور درخواست روادید ارائه کردند، اما برغم انتظار چندین ماهه هیچ پاسخ مثبتی به انان داده نشد تا اینکه ناچار شدند این راه پر خطر را برگزینند.
شماری از نهاد‌های حقوق بشری و حقوق مهاجران با انتقاد از اجرای سخت گیرانه‌ترین قوانین مهاجرتی انگلیس برای مهاجران و مسدود کردن همه راه‌های قانونی، دولت‌های انگلیس و فرانسه را متهم کردند که مهاجران را وجه المصالحه دعوا‌های سیاسی خود کرده اند تا جایی که گویی جان انسان‌ها برایشان بی ارزش است.