پویانمایی ایران در سالهای اخیر، دیگر صرفا یک هنر تجربی نبوده، بلکه توانسته به سازوکارهای صنعت پویانمایی نزدیک شود و گردش اقتصادی چند صد میلیارد تومانی را برای استودیوهای پویانمایی بوجود آورد.
چکیده گزارش پژوهشی:
- کشور ایران با داشتن موقعیت استراتژیک منطقه‌ای، جمعیت جوان و ظرفیت‌های قابل توجه نیروی انسانی و زیرساخت‌های فناورانه، مستعد توسعه صنایع فرهنگی است.
- صنعت پویانمایی یکی از صنایع فرهنگی محسوب می‌شود.
- اثرگذاری فرهنگی محصولات پویانمایی قابل تامل است و لزوم توسعه این صنعت را نزد کشورها دوچندان می‌کند.
- انیمیشن های سینمایی و تلویزیونی در ایران هنوز در ابتدای راه هستند.
- مهم‌ترین آنها کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان، سیما، و سایر مراکز وابسته به دولت است.
- بعد از انقلاب سال ۵۷ در ایران، بعد از مدتی رکود، مراکز جدید سینمایی و تلویزیونی تاسیس شدند و برخی از آنها به انیمیشن پرداختند.
- حوزه هنری در سال های اخیر مجموعه ای از پرکارترین انیمیشن ها را با حفظ اصول زیبا شناختی بصری و نیم نگاهی به جشنواره های بین‌المللی تهیه کرده است.
پژوهش خبری صدا وسیما: پویانمایی نمایش تند و پیوسته تصاویری از اثر ترسیم شده دوبعدی، اجسام سه بعدی یا موقعیت‌های مدل‌های واقعی، برای ایجاد توهم حرکت است (شکل(1)). واژه پویانمایی مشتق شده از واژه لاتین «انیما» به معنی «نفس زندگی» است. بنابراین پویانمایی، هنرتجربه ثبت حرکت است که خیلی پیش از صنعت رئال شکل گرفته است. قدیمی‌ترین نمونه‌های تلاش برای به دست آوردن توهم حرکت در طراحی ایستا را می‌توان در نقاشی‌های دوران سنگی غارها پیدا کرد.
در همین راستا، اولین خاستگاه پویانمایی جهان، در ایران بوده که سفال 5000 سالهای که در «شهر سوخته» سیستان کشف شده و روی آن نقاشی یک بز است که در پنج حرکت برگی را می‌خورد (شکل(2)). سفالینه‌ای که نقوش روی آن، تکرار هدفمند حرکت و ویژگی دیسک ظرف سفالین، نشان از شناخت و اصرار مردم این سرزمین بر نمایش حرکت داشته است. تکراری که پایه و اساس هنرپویانمایی امروز است.
متن کامل این مطلب در اینجا قابل دریافت است.
پژوهش خبری// پژوهشگر: مریم عابدی