کارآفرینی با احیای هنر سنتی نخ ریسی با دوک

به گزارش خبرگزاری صدا و سیما، زنان روستایی از گذشته دور به فعالیت هایی، چون نخ ریسی، ماشته بافی، موجی بافی، جاجیم بافی، خورجین بافی، چنته بافی و همچنین بافتن انواع طناب‌های مویی، پشمی و پنبه‌ای اشتغال داشتند.

بافتن جوراب پشمی، کلاه پشمی، شال پشمی کوله پشتی، انواع ژاکت پشمی جهت افراد خانواده به وسیله مادر یا دختر بافته می‌شد و به نوعی این فعالیت‌ها علاوه بر تامین البسه مورد نیاز خانواده و اشتغال زنان، در تامین بخشی از هزینه‌های زندگی نقش داشت.

کسب و کار خانگی از نظر ایجاد شغل و نوآوری در عرضه محصولات یا خدمات، موجب تنوع و دگرگونی زیادی در اجتماع و اقتصاد هر کشور می‌شوند. قابلیت انجام این نوع کسب و کار در «منزل» سبب ایجاد مزایای بسیاری برای شاغلین آن‌ها می‌شود، که از جمله می‌توان به ایجاد توازن بین مسوولیت خانوادگی زنان و اشتغال آنان، حذف هزینه‌های مربوط به خرید، رهن و اجاره کارگاه و ایاب و ذهاب، استفاده از نیروی کار سایر اعضای خانواده و ایجاد زمینه‌های کار خانوادگی، امکان انتقال تجارب از طریق آموزش غیررسمی به شیوه استاد- شاگردی بین اعضا خانواده و... اشاره نمود.

یکی از این فعالیت‌های سنتی که در گذر زمان کم رنگ شده اشتغال زنان به نخ ریسی با دستگاه سنتی دوک است. پژوهشگران می‌گویند ردپای نخ ریسی با دوک ریشه در تاریخ باستان دارد پیشه‌ای که چرخ تولیدش با همت زنان روستایی می‌چرخد و نخ تولید شده در تولید انواع لباس‌های سنتی کاربرد دارد.

به گفته خیام نکویی رئیس سازمان تحقیقات، آموزش و ترویج کشاورزی، بیش از ۱۲ درصد از اشتغال و تولید بخش کشاورزی را زنان روستایی بر عهده دارند و ۲۵ تا ۳۰ درصد صنایع دستی کشور هم به دست زنان روستایی تولید می‌شود.