۸ مهرماه روز بزرگداشت مولوی ، شاعر و ادیب ایرانی

به گزارش خبرنگار خبرگزاری صدا و سیما؛ جلال‌الدین محمد بلخی شاعر ایرانی الاصل با نام کامل «محمد بن محمد بن حسین حسینی خطیبی بکری بلخی»، متولد ششم ربیع‌الاول ۶۰۴ در بلخ است که شاگردان و مریدانش القابی مانند: «مولوی»، «مولانا»، «مولوی رومی» و «ملای رومی» را به او نسبت داده اند.

بیشتر آثار مولوی به زبان فارسی سروده شده‌است، اما در اشعارش به ندرت از ترکی، عربی و یونانی نیز استفاده کرده‌است و همچنین آثار او در کشور‌های ترکیه، آذربایجان، ایالات متحده، جنوب و شرق آسیا ترجمه شده است و جزو آثار بسیار پرطرفدار و محبوب است.

بهاالدین ولد بلخی «پدر جلال الدین» مردی سخنور و عالم بود و مردم نیز علاقه فراوانی به او داشتند. به سبب همین وابستگی، وحشت و ترس در محمد خوارزمشاه پدید آمد و باعث ایجاد خشم او، علیه بهاءالدین ولد شد.

بعداز این اتفاق، بهاءالدین ولدهمراه با خانواده اش در حدود سال ۶۱۰ هجری قمری و هم‌زمان با هجوم چنگیزخان از بلخ کوچ کرد و سوگند یاد کرد تا زمانی که محمد خوارزمشاه بر تخت حکومت تکیه کرده است، به بلخ بازنگردد.
در سال ۶۲۸ هجری قمری و زمانیکه جلال‌الدین ۲۴ سال داشت، پدرش (بهاالدین ولد) از دنیا رفت و پس از این اتفاق به توصیه و همراهی یکی از مورد اعتمادترین همراهان او به نام «برهان‌الدین محق تِرمِذی» راه پدر را پیش گرفت.

مولانا جلال الدین محمد بلخی تا سن ۳۷ سالگی به درس خواندن و تدریس علم مشغول بود و شاگردان بسیاری داشت، اما در سال ۶۴۲ هجری قمری و پس از آنکه با شمس تبریزی آشنا می‌شود دچار دگرگونی می‌شود و تدریس و علم را کنار می‌گذارد و راه عارفی را در پیش می‌گیرد.

کتاب‌های مثنوی معنوی، دیوان شمس، فیه ما فیه، مکتوبات و مجالس سبعه از آثار مولوی است که به زبان فارسی نگاشته شده است و این آثار به زبان‌های مختلف هم در جهان ترجمه شده است و امکان استفاده برای علاقه‌مندان به اشعار این شاعر فارسی، در سراسر جهان فراهم شده است.

مولانا جلال الدین محمد بلخی در ۵ جمادی‌الثانی ۶۷۲ ه. ق در شهر قونیه واقع در ترکیه به خاک سپرده شده است.

آثار پنج گانه مولانا مثنوی معنوی، دیوان غزلیات شمس، مکتوبات، فیه ما فیه و مجالس سبعه، در اردیبهشت ۱۴۰۲ در فهرست حافظه جهانی یونسکو به ثبت رسیده است.