ماهواره ظفر ۲ به زودی پرتاب می‌شود

به گزارش خبرگزاری صدا و سیما، حسین بلندی با اشاره به اولین جرقه‌ها برای ساخت ماهواره در ایران، گفت: سال ۱۳۷۳ مسئولیتی در یک سازمان فناورانه داشتم که در آن مدت یکی از اولین قرارداد‌های ماهواره را امضا کنم.

وی با اشاره به نخستین تجربه‌های عملیاتی برای ساخت ماهواره در ایران گفت: برای آغاز، ۲۰ نفر از بچه‌های نخبه دانشگاهی خودمان که در مقاطع ارشد و دکتری درس می‌خوانند  در یکی از شرکت‌های فعال در زمینه ماهواره، بورسیه کردیم و گفتیم پروژه پایانی‌تان بخشی از یک پروژه بزرگ است که همان پروژه طراحی و ساخت ماهواره بود. در همان زمان، دوستان ما در وزارت مخابرات، یک قرارداد انتقال فناوری با کشور ایتالیا بستند که خروجی آن ماهواره مصباح بود. همچنین با مشارکت روس‌ها، طرح ساخت ماهواره سینا را دنبال می‌کردیم. در حقیقت، ۳ گروه درگیر ساخت ماهواره بودند.

وی ادامه داد: در سال ۱۳۸۴ دانش لازم برای ساخت ماهواره ایجاد شده بود، اما این دانش نمی‌توانست عملیاتی شود. در نیمه سال ۱۳۸۴ همراه با تعدادی از دانشجویان نخبه، پیشنهادی را به سازمان فضایی کشور ارائه دادیم. خروجی آن پیشنهاد، ساخت ماهواره قابل پرتاب بود. از سال ۱۳۸۶ کارمان را آغاز کردیم با این شرط که نباید از مشاور خارجی استفاده کنیم. در نهایت قرار شد که ما یک ماهواره طراحی کنیم، آن‌ها چک کنند و اگر اشتباهی در طراحی وجود داشت، به ما اشتباه را فقط تذکر بدهند. در حقیقت، نه تنها مورد خطا را نمی‌گفتند، بلکه راه حل برطرف کردن این اشتباه را هم به ما نمی‌گفتند. فقط می‌گفتند خطا وجود دارد!

بلندی با اشاره به روند ساخت و پرتاب ماهواره امید گفت: خطر بزرگی بود؛ ما هیچ تجربه کار اجرایی نداشتیم، اما کار را آغاز کردیم. سعی کردیم دانش در دسترس‌مان را جمع‌بندی و تبدیل به یک محصول کنیم. در این بین، یک اتفاق افتاد و آنهم این بود که به دلیل نداشتن پرتابگر، نه ماهواره مصباح پرتاب شد، نه سینا. به همین دلیل نظام تدبیر کرد که در کنار ساخت ماهواره، موشک نیز برای پرتاب ماهواره بسازد که اقدام بسیار به‌جایی بود. همین تدبیر باعث شد تا در سال ۱۳۸۷ ماهواره امید پرتاب شود که موفقیت بزرگی برای ما به شمار می‌رفت. از آن زمان بود که ما وارد عرصه فضایی شدیم؛ هم طراحی ماهواره کار خودمان بود و هم ساخت پرتابگر.

وی درباره تجربه بعدی ساخت ماهواره گفت: بعد از پرتاب ماهواره امید، فعالیت دیگری را در یکی از دانشگاه‌های کشور آغاز کردیم که آنهم منجر به یک تجربه موفق دیگر شد؛ در بهمن ماه سال ۱۳۹۰، دو ماهواره آماده پرتاب شده بود. یکی از ماهواره‌هایی که انتخاب شده بود، متعلق به ما بود و قرار بود نزدیک به ۲ ماه در مدار کار کند. ماهواره پرتاب شد و ۵۳ روز با قدرت در مدار کار کرد. خیلی استرس داشتیم که آیا این ماهواره می‌تواند در مدار قرار گیرد یا خیر؟ از سویی دیگر مهم بود که آیا می‌توانیم یک ماهواره عملیاتی، اما دانشگاهی را به موفقیت پرتاب کنیم که خوشبختانه جواب گرفتیم.

وی در بخش دیگری از سخنان خود درباره ساخت ماهواره ظفر ۱ و ۲ گفت: در یک دوره‌ای، ساخت ۳ پلتفرم به ۳ گروه پیشنهاد شد. به ما ساخت یک پلتفرم ۱۵۰ کیلوگرمی با دقت تصویربرداری بسیار بالا که حدود ۱.۵ متر در ۱.۵ متر بود پیشنهاد شد. کارمان را آغاز کردیم، اما بنابر دلایلی طرح تعطیل شد و ما دوباره به ساخت پروژه ظفر بازگشتیم. دانشی که در پروژه قبلی برایمان ایجاد شده بود، خیلی به ما کمک کرد تا بتوانیم ماهواره ظفر را با قدرت بیشتری بسازیم.

رئیس دانشگاه جامع علمی کاربردی تاکید کرد: در ماهواره ظفر، ۶۴ هزار قطعه را کنار هم قرار دادیم و ماهواره ظفر ۲ با دقت تصویربرداری ۱۶ متر آماده پرتاب است. همه این موفقیت‌ها را بچه‌های خودمان و با همان دانشی که در طرح های قبلی داشتیم به دست آوردیم.