عاشقانه روز سیزدهم ماه ضیافت خدا

به گزارش خبرگزاری صداوسیما، مرکز اصفهان؛ ماه مبارک رمضان فرصت طلایی است تا از برکت سفره الهی بهره ببریم، برکتی که بندگان هر روز می‌توانند با خواندن دعا از آن استفاده ببرند.
همراه با شما دعای سیزدهمین روز از ماه مبارک رمضان را می‌خوانیم:
بسم الله الرحمن الرحیم
«اللَّهُمَّ طَهِّرْنِی فِیهِ مِنَ الدَّنَسِ وَالْأَقْذَارِ وَ صَبِّرْنِی فِیهِ عَلَی کَائِنَاتِ الْأَقْدَارِ وَوَفِّقْنِی فِیهِ لِلتُّقَی وَصُحْبَةِ الْأَبْرَارِ بِعَوْنِکَ یا قُرَّةَ عَینِ الْمَسَاکِین»
«ای خدا در این روز مرا از پلیدی و کثافات پاک ساز و بر حوادث خیر و شر قضا و قدر صبر و تحمل عطا کن و بر تقوی و پرهیزکاری و مصاحبت نیکوکاران موفق دار به یاری خودت‌ای مایه شادی و اطمینان خاطر مسکینان»

ماه رمضان؛ فرصت کلیدی در طهارت روح و جان
در تبیین این فراز باید گفت همانگونه که جسم انسان، هر چند ساعتى، نیاز به آبى دارد که خود را با آن شستشو دهد و چرک‏ و آلودگى را از بدن، دست و پا و صورتش دور نماید، روح آدمى نیز به شستشو نیازمند است که آلودگىِ گناه‏ را با آن، از خود بزداید.
زیراگناه‏ آثارى بر قلب مى‏ گذارد که تدریجاً به صورت خلق و خوى باطنى در مى ‏آید؛ آثار گناه در روح انسان‏، و اثر آن درزندگى و اثر اخروى گناه‏ که استغفار و توبه این آثار را مى‏ شوید و اجازه نمى ‏دهد تشکیل خلق و خوى دهد.
برای تحقق این مهم می‌توان به اعمال عبادی هم، چون نماز اشاره نمود که وسیله شستشوى‏ از گناهان‏ و مغفرت و آمرزش الهى است چرا که خواه ناخواه نماز انسان را دعوت به توبه و اصلاح گذشته مى‏ کند.
در روایات اسلامى دستور داده شده است که مردم بعد از لغزش‌ها و گناهان فوراً توبه کنند؛ یعنى، با آب توبه آثار آن را از دل و جان بشویند مبادا گناه‏ تکرار شود و تبدیل به یک اخلاق رذیله گردد.
هم چنین باید دانست توبه کامل آن است که آثار و رسوبات گناه را بطور کلّى از روح و جان انسان بشوید و کمترین اثرى از آن در دل باقى نماند؛ لذا استغفار و توبه دو چیز است؛ استغفار شستن زنگار گناه است چرا که قلب بر اثر گناه زنگار مى‏گیرد و باید با استغفار زنگار آن را زایل کرد. پس از شستشوى‏ زنگار دل با استغفار، قلب آماده حرکت به سوى خدا و توبه به درگاه حضرتش مى‏شود.

آنچه بر قضا و قدر فائق آید؛ صبر است
در فراز دوم دعا می‌خوانیم: و در برابر مقدّرات شکیبایم کن».
لازم است که انسان جلوى طغیان عواطف را بگیرد و زبان به‏ ناسپاسى نگشاید و بى‏ تابى نکند و سخنانى که دلیل بر عدم خشنودى در مقابل مقدرات الهى است نگوید تا از اجر و پاداش الهى برخوردار باشد و شایستگى خود را از نظر خویشتن‏دارى اثبات کند.
در واقع صابران، تسلیم رضاى خداوند و تقدیر او مى ‏شوند و این تسلیم و رضا پاداش الهى به دنبال دارد. این پاداش ممکن است پاداش دنیوى و معادل چیزى که از دست رفته است یا بهتر از آن باشد و ممکن است پاداش اخروى باشد.

مقام صبر امام حسین (علیه السلام)
در این میان باید به شکوه آخرین مناجات امام حسین علیه السلام در آخرین لحظات عمر گرانبهایش با خداى متعال اشار نمود که فرمود: پروردگارا! بر قضا و قدرت شکیبایى مى‏ ورزم.. بر حکم تو صبر مى ‏کنم اى فریادرس کسى که فریاد رسى ندارد!...».
به راستى که چه زیبا و پر محتوا، و چقدر آموزنده است این مناجات که در واپسین ساعات عمر امام علیه السلام با بدنى خونین و مجروح و در میان اندوه عمیق از دست دادن یاران و عزیزان، و آینده نگران کننده همسر و دختران و بازماندگان، بر زبان مبارک آن حضرت جارى شد!

تصویر ابرار در آیینه قرآن
در این فراز نورانی از دعای روز سیزدهم ماه مبارک رمضان می‌خوانیم: «وَوَفِّقْنِی فِیهِ لِلتُّقَی وَصُحْبَةِ الْأَبْرَارِ؛ و بر پرهیزگارى و همنشینى نیکان موفّقم بدار»
در آیات مختلفى از قرآن‏ مجید، سخن از ابرار و مقام آن‌ها است، این مقام به قدرى بلند مرتبه است، که صاحبان عقل و خرد بر آن‌ها غبطه خورند، و از خدا جایگاه آن‌ها را مى‏ طلبند؛ و این نشان مى‏دهد که منظور از «ابرار» در اینجا افراد عادى نیستند؛ بلکه نیکان و پاکانى در اوج عظمت و قرب به خدا مى ‏باشند؛ لذا باید گفت حضرت على علیه السلام و فاطمه (سلام الله علیها) و فرزندانش علیهم السلام شاخص ‏ترین و برترین مصادیق ابرار و نیکان هستند.
حال به تعبیر امام سجّاد علیه السلام که فرمود: «همنشینى‏ با نیکان‏، انسان را به نیکى دعوت مى‏ کند».