کربلا در کربلا می ماند اگر زینب نبود

به گزارش خبرگزاری صداوسیما؛ مرکز اصفهان، پانزده رجب سالروز وفات عقیله بنی هاشم، بانوی فضایل که در فصاحت، بلاغت و پارسایی و عبادت همانند پدرش امیرمومنان علی علیه السلام و مادرش فاطمه زهرا سلام الله علیها بود.

ای شکوه صبر و شکیب، تو در سیمای حسین علیه‏السلام آن محبوب دل آرایت، چه دیده بودی که هر لحظه جمال و جلال او را می‏نگریستی و حتّی در دوران کودکی‏ات جز در آغوش او آرام نمی‏گرفتی؟

ای زینت پدر و مونس مادر، چه منزلت و شخصیّتی داری که خدا  نام تو را برگزید و بر لوح محفوظ نگاشت.

ای خورشید روز و ماه شب کربلا، حسین علیه‏السلام در نماز تو چه دید که در آخرین دیدار فرمود: «خواهرم! در نماز شبت مرا از یاد نبر»؟

تو در نماز عشق، با خدا چه گفتی که در عبادت چنان شیفته و شیدا بودی که هیچ درد و رنجی تو را از بندگی و عشق‏ورزی به خدا باز نمی‏داشت؟

که تو را آموخت تا در بزم غرور و مستی دشمن، جسارت او را که می‏خواست شخصیّت ابراهیمی تو را در هم شکند و قامت رسای تو را خم کند، با جمله «ما رَأَیْتُ اِلاّ جَمِیلاً» پاسخ گویی؟

ای جاریِ زلالِ متانت، ای آیه صراحت و عفت، ای آذرخش خشم، ای مظهر لطافت و رحمت، چگونه می‌توان تو را گفت، تو را نوشت، قلم در ابهامِ شناختت مانده است.

زینب برخیز که هنوز، کاروان کربلا چشم به دستان نوازشگر تو دوخته است .