بر اساس داده های برنامه جهانی غذا؛
افزایش گرسنگی در کشورهای آمریکای لاتین
سازمان ملل متحد اعلام کرد، تعداد کسانی که در السالوادور، گواتمالا، هندوراس و نیکاراگوئه از گرسنگی رنج میبرند، در دو سال اخیر تقریبا چهار برابر شده است.
به گزارش سرویس بین الملل
خبرگزاری صدا و سیما؛ خبرگزاری رویترز گزارش داد که دادههای جدید که از سوی
برنامه جهانی غذا منتشر شد، نشان میدهد که نزدیک به هشت میلیون نفر در این چهار کشور از گرسنگی رنج میبرند در حالی که این آمار در سال ۲۰۱۸، دو میلیون و دویست هزار نفر بود.
«میگوئل بارتو»، مدیر منطقهای پم برای آمریکای لاتین و منطقه کاراییب در بیانیهای اعلام کرد: «در حالی که بحران اقتصادی مرتبط با همه گیری کووید-۱۹ از قبل وضعیت افراد آسیب پذیر را وخیم کرده بود، وضعیت پس از عبور طوفانهای اتا و یوتا بدتر شد.»
قحطی به ویژه در منطقه موسوم به «دالان خشک» در آمریکای مرکزی جایی که تغییرات آب و هوایی خشکسالی را در سالهای اخیر تشدید کرده است، وخیم است.
میگوئل بارتو همچنین خاطر نشان کرد که ۱۵ درصد پرسش شوندگان در مطالعه این نهاد که ژانویه ۲۰۲۱ انجام شد، خود را برای مهاجرت آماده میکردند که نزدیک به دو برابر از درصد سال ۲۰۱۸ بیشتر است.
کرونا به گرسنگی در جهان دامن زده است
سازمان ملل در گزارشی نوشت: شاهدی دال بر کاهش شمار گرسنگان در جهان وجود ندارد. تا پایان سال ۲۰۲۰ تعداد افرادی که از ناامنی غذا رنج میبرند به دلیل کووید-۱۹ به ۲۷۰ میلیون نفر رسید که افزایشی ۸۲ درصدی را در مقایسه با با دوران قبل از کرونا نشان میدهد.
این سازمان توصیه کرده برای جلوگیری از وخامت بیشتر این اوضاع و کاهش خطر گرسنگی در مناطقی که در آستانه گرسنگی و قحطی قرار دارند به اقدامات انسانی فوری نیاز هست.
این گزارش افزود: حدود ۶۹۰ میلیون نفر در سال ۲۰۱۹ دچار سوء تغذیه بودند که نسبت به سال ۲۰۱۴ میلادی تقریبا ۶۰ میلیون نفر به این جمعیت افزوده شد. تقریبا نیمی از همه مرگهای کودکان زیر پنج سال به دلیل تغذیه بد بوده است. تاثیرات همه گیری کرونا گرسنگی کودکان را افزایش خواهد داد و پیش بینی میشود تا پایان سال ۲۰۲۰ به دلیل تاثیر کرونا ۶.۷ میلیون کودک در جهان دچار تحلیل قوای بدنی شوند.
این وضعیت در آفریقا نگران کننده است ۱۹ درصد جمعیت این قاره متشکل از بیش از ۲۵۰ میلیون نفر دچار سوء تغذیه هستند.
زنان و دختران بیش از ۷۰ درصد جمعیتی را تشکیل میدهند که با گرسنگی مزمن مواجه اند. آنها با احتمال بیشتری در صورت کمبود غذا مجبور به کاستن از وعدههای غذایی خود خواهند بود و برای مقابله با این بحران مجبور به ورود به مکانیسمهای مقابلهای منفی از جمله ازدواج اجباری خواهند شد.