حسین نوری در گفتگوی اختصاصی با خبرنگار
خبرگزاری صدا و سیما و پس از پشت سرگذاشتن دوران قرنطینه خانگی و بازگشت از بیمارستان و مبارزه با ویروس کرونا، گفت: روزهای بسیار سختی را پشت سرگذاشتم و ۱۰ روز در قسمت آی سی یو بیمارستان مسیح دانشوری بستری بودم و با چشمان خودم دیدم که متاسفانه برخی از هموطنانم به دلیل مبتلاشدن به ویروس کرونا جانشان را از دست دادند.
وی ادامه داد: در همان دوران بستری شدنم در بیمارستان به تنها چیزی که فکر نمیکردم بیماری کرونا بود و فقط به این موضوع فکر میکردم که باید یکبار دیگر تمریناتم را آغاز کرده و به روی تشک کشتی بازگردم.
آقای نوری افزود: در مدت زمان بستری بودنم در بیمارستان نمیتوانستم اخبار بیرون از بیمارستان را رصد کنم، اما شنیدم که برخی از خبرگزاریها حال من را بسیار وخیم اعلام کرده اند که این موضوع برای خودم جای تعجب داشت البته شرایط سخت بود، ولی آنقدر که دوستان خبرنگار موضوع را نگران کننده وصف کردند، نبود.
وی درباره اینکه اصلا چه شد که کرونا گرفت، گفت: تمرینات ما بسیار سخت و طاقت فرساست و همین موضوع باعث میشود که ایمنی بدن در پارهای از مواقع پایین بیاید البته من در یکی از باشگاههای کشتی که در شهرستان کرج است تمریناتم را انجام میدادم و فکر میکنم در روبروشدن با یک حریف تمرینی به ویروس کرونا مبتلا شدم.
دارنده مدال برنز کشتی فرنگی جهان ادامه داد: خوشحالم از اینکه با تلاش شبانه روزی کادر درمانی بیمارستان که انصافا پهلوانان و قهرمانان واقعی آنها هستند بر این بیماری غلبه کرده و بار دیگر به آغوش خانواده بازگشتم و از همه مردم عزیز کشورم میخواهم که واقعا این ویروس را جدی بگیرند، زیرا کرونا ورزشکار و غیرورزشکار نمیشناسد و هر کسی که نکات بهداشتی را رعایت نکند در معرض این بیماری قرار میگیرد.
آقای نوری درباره اینکه در مدت زمان بستری بودنش در بیمارستان آیا مسئولان ورزش به فکر او بودند یا خیر؟ گفت: خوشبختانه رئیس فدراسیون کشتی بسیار زیاد پیگیر اوضاع من بود و البته در جریان این موضوع هم قرار گرفتم که داروهایی که به من تجویز میشد از لحاظ هزینهای بسیار سنگین بود که خوشبختانه فدراسیون کشتی و به ویژه آقایان دبیر و سوریان و حتی رئیس بیمارستان مسیح دانشوری، دکتر ولایتی تلاش کردند و شرایطی را فراهم کردند که هزینههای درمانی من به صورت رایگان انجام شود.
وی در پایان صحبت هایش افزود: لحظه شماری میکنم تا به روی تشک کشتی برگردم و امیدوارم بتوانم در المپیک توکیو حضور پیدا کرده و یک مدال خوش رنگ را به دست آورم و گوشهای از دعاهای مردم عزیز و دوستانم را که در زمان بستری شدن در بیمارستان بدرقه من بود، جبران کنم.