شهیدی که سپهبد «سلیمانی» شوق آرمیدن در جوار او را داشت

به گزارش خبرگزاری صدا و سیما به نقل از دفاع‌پرس، شهید «محمّد حسین یوسف الهی» عارفی است که در واحد اطلاعات عملیات لشکر ۴۱ ثارالله، مراتب کمال الی الله را طی کرد و کمتر رزمنده‌ای است که روزگاری چند با محمد حسین زیسته باشد، اما خاطره‌ای از سلوک معنوی و کرامات او نداشته باشد.
محمدحسین، مصداق سالکان و عارفانی است که به فرموده حضرت روح الله رحمت الله علیه، یک شبه ره صد ساله را پیمودند و چشم تمام پیران و کهنسالان طریق عرفان را حسرت زده قطره‌ای از دریای بی انتهای خود کردند.
در کتاب «نسل سوخته» خاطراتی خواندنی از این شهید عزیز درج شده است که در ادامه بخشی از آن‌ها را با هم مرور می‌کنیم:

• به من گفته بود در کنار اروند بمان و جذر و مدّ آب را که روی میله ثبت می‌شود بنویس. بعد هم خودش برای مأموریّت دیگری حرکت کرد.
  نیمه‌های شب خوابم برد. آن هم فقط ۲۵ دقیقه.
  بعداً برای این فاصله زمانی، از پیش خودم عدد‌هایی را نوشتم. وقتی حسین و دوستش برگشتند، بی مقدّمه به من خیره شد و گفت: تو شهید نمی‌شوی.
  با تعجّب به او نگاه کردم! مکثی کرد و گفت: چرا آن ۲۵ دقیقه را از پیش خودت نوشتی؟ اگر می‌نوشتی که خوابم برد، بهتر از دروغ نوشتن بود.
  در آن شب و در آن جا هیچ کس جز خدا همراه من نبود!
• با مجروح شدن پسرم محمّدحسین برای ملاقاتش به بیمارستان رفته بودم نمی‌دانستم در کدام اتاق هست. در حال عبور از سالن بودم که یک دفعه صدایم کرد: مادر! بیا اینجا.
  وارد اتاق شدم. خودش بود؛ محمّدحسین من! امّا به خاطر مجروح شدن هر دو چشمش بسته بود! بعد از کمی صحبت گفتم: مادر! چه طور مرا دیدی؟! مگر چشمانت.
  امّا هر چه اصرار کردم، بحث را عوض کرد ...
• پنجمین بار که مجروح و شیمیایی شد سال ۶۲ بود. او را به بیمارستان شهید لبّافی نژاد تهران آوردند. من و برادر دیگرم با اتوبوس راهی تهران شدیم.
  ساعت ۱۰ شب به بیمارستان رسیدیم. با اصرار وارد ساختمان بیمارستان شدیم.‌
  نمی‌دانستیم کجا برویم.
  جوانی جلو آمد و گفت: شما برادران محمّدحسین یوسف الهی هستید؟ با تعجّب گفتم: بله!
  جوان ادامه داد: حسین گفت: برادران من الآن وارد بیمارستان شدند. برو آن‌ها را بیاور اینجا!
  وارد اتاق که شدیم، دیدیم بدن حسین سوخته، ولی می‌تواند صحبت کند.
  اوّلین سؤال ما این بود: از کجا دانستی که ما آمدیم؟
  لبخندی زد و گفت: چیزی نپرسید؛ من از همان لحظه که از کرمان راه افتادید، شما را می‌دیدم!
  محمّدحسین حتّی رنگ ماشین و ساعت حرکت و... را گفت!
  
  
• دو تا از بچّه‌های واحد شناسایی از ما جدا شدند. آن‌ها با لباس غوّاصی در آب‌ها جلو رفتند. هر چه معطّل شدیم بازنگشتند. به ناچار قبل از روشن شدن هوا به مقرّ برگشتیم.
  محمّدحسین که مسئول اطّلاعات لشکر ثارالله بود، موضوع را با برادر حاج قاسم سلیمانی ـ فرمانده لشکر ـ در میان گذاشت.
  حاج قاسم گفت: باید به قرارگاه خبر بدهم. اگر اسیر شده باشند، حتماً دشمن از عملیّات ما با خبر می‌شود.
  امّا حسین گفت: تا فردا صبر کنید. من امشب تکلیف این دو نفر را مشخّص می‌کنم.
  صبح روز بعد حسین را دیدم. خوشحال بود. گفتم: چه شد؟ به قرارگاه خبر دادید؟
  گفت: نه. پرسیدم: چرا؟!
  مکثی کرد و گفت: دیشب هر دوی آن‌ها را دیدم. هم «اکبر موسایی پور» هم «حسین صادقی» را.
  با خوشحالی گفتم: الآن کجا هستند؟
  گفت: «در خواب آن‌ها را دیدم. اکبر جلو بود و حسین پشت سرش. چهره اکبر نور بود! خیلی نورانی بود. می‌دانی چرا؟
  اکبر اگر درون آب هم بود، نماز شبش ترک نمی‌شد. در ثانی اکبر نامزد داشت. او تکلیفش را که نصف دینش بود انجام داده بود، امّا صادقی مجرّد بود.
  اکبر در خواب گفت که ناراحت نباشید؛ عراقی‌ها ما را نگرفته اند، ما بر می‌گردیم.»
  پرسیدم: چه طور؟!
  گفت: شهید شده اند. جنازه‌های شان را امشب آب می‌آورد لب ساحل.
  من به حرف حسین مطمئن بودم. شب نزدیک ساحل ماندم. آخر شب نگهبان ساحل از کمی جلوتر تماس گرفت و گفت: یک چیزی روی آب پیداست.
  وقتی رفتم، دیدم پیکر شهید صادقی به کنار ساحل آمده! بعد هم پیکر اکبر پیدا شد!
  
  
• زمستان ۶۴ بود. با بچّه‌های واحد اطّلاعات در سنگر بودیم. حسین وارد شد و بعد از کلّی خنده و شوخی گفت: در این عملیّات یک راکت شیمیایی به سنگر شما اصابت می‌کند.
  بعد با دست اشاره کرد و گفت: شما چند نفر شهید می‌شوید. من هم شیمیایی می‌شوم.
  حسین به همه اشاره کرد به جز من!
  چند روز بعد تمام شهود‌های حسین، در عملیّات والفجر ۸ محقّق شد!
  از این ماجرا‌ها در سینه بچّه‌های اطّلاعات لشکر ثارالله بسیار نهفته است. راز‌هایی که هیچ جا بازگو نشد ...

شهید محمدحسین یوسف الهی سال ۱۳۴۰ در شهر «کرمان» متولد شد، پدرش فرهنگی بود و در آموزش و پرورش خدمت می‌کرد. محیط خانواده کاملا فرهنگی بود و همه فرزندان از همان کودکی با حضور در مساجد و جلسات مذهبی با اسلام و قرآن آشنا می‌شدند.
علاقه زیاد و ارتباط عمیق محمدحسین با نهج البلاغه نیز ریشه در همین دوران دارد. در روز‌های انقلاب محمدحسین دبیرستانی بود و حضوری فعالی داشت و یکی از عاملان حرکت‌های دانش آموزان در شهر کرمان بود.
آغاز جنگ عراق علیه ایران در لشکر ۴۱ ثارالله واحد اطلاعات و عملیات به فعالیت خود ادامه داد و بعد‌ها به عنوان جانشین فرمانده این واحد انتخاب شد. در طول جنگ پنج مرتبه به سختی مجروح شد و بالاخره آخرین بار در عملیات والفجر هشت به علت مصدومیت حاصل از بمب‌های شیمیایی در بیست و هفتم بهمن ۱۳۶۴ در بیمارستان لبافی نژاد تهران به شهادت رسید.