یادداشت /
حرکت کاروان اسرا از کربلا به کوفه
یازدهم محرم سال 61 هجری قمری کاروان اسرای کربلا با حضور امام سجاد(ع)، حضرت زینب(س) و دیگر از اعضای کاروان سید الشهدا(ع) به سوی کوفه حرکت می کنند.
به گزارش
خبرگزاری صدا و سیما، بعد از شهادت امام حسین (ع) در روز عاشورا، عمر بن سعد تا ظهر روز یازدهم در کربلا ماند و بر کشتگان سپاه خود نماز گزارد و آنان را به خاک سپرد.
وقتی روز از نیمه گذشت عمر فرمان داد تا بانوان خاندان پیامبر(ص) را بر شتران بیجهاز سوار کردند و حضرت سجاد(ع) را نیز با زنجیر مخصوصی بسته و بر شتر سوار کردند.
وضعیت کاروان اسیران بسیار اندوه بار بود. حضرت زینب(س) جمع پراکنده را با سختی و دشواری گرد آورده بود. چشم ها همه به او بود و او پناهگاه و یاور این لحظه های بی پناهی و غربت و اسارت بود.
هنگامی که آنان را مانند اسیران میبردند و از قتلگاه عبور دادند، نظر بانوان بر جسم مبارک امام حسین(ع) افتاد و لطمهها بر صورت زدند و فریاد و ندبه کردند.
حضرت زینب کبری(ع) نعش برادر را به سینه خود چسبانید و با صوتی حزین گفت: «یا محمداه (ص) این حسین توست که با تن پاره پاره در خون خویش آغشته است، اینها دختران تو هستند که اسیر شدهاند، این حسین توست که بدنش بر روی خاک افتاده است».
عصر روز یازدهم اهل بیت(ع) را با حالت اسارت به طرف کوفه بردند، نزدیک غروب حرکت کردند و شبانه به کوفه رسیدند و آن بزرگواران داغدار و مصیبت زده را تا صبح پشت دروازههای کوفه نگه داشتند.
در این هنگام عمر سعد پیکی را به کوفه اعزام کرد تا خبر را شبانگاه به عبیدالله بن زیاد رسانده باشد. قرائن نیز نشان می دهد که از صبح زود روز دوازدهم محرم، شهر کوفه در محاصره و مراقبت شدید نیروهای حکومت بوده است و جاسوسان، حرکات مشکوک را تحت نظر داشتند و چند هزار نفر اوضاع را بررسی می کردند ضمن آنکه هیچ کس حق حمل سلاح یا خروج مسلحانه از خانه را نداشته است.
هنگام صبح روز دوازدهم، عمر بن سعد مانند فرماندهی که از فتوحات خویش خوشحال است همراه اسراء وارد کوفه شد.