یزید و دنباله روی از ابرهه در دشمنی با خدا

به گزارش سرویس وبگردی خبرگزاری صدا و سیما ،امام حسین علیه السلام با نیمه تمام گذاشتن حجش در سال ۶۱ هجری از بروز جنگ و خونریزی در مکه و شکسته شدن حرمت خانه خدا جلوگیری کرد، اما یزید پس از به شهادت رساندن حضرت به این شهر حمله کرد. 

پس از شهادت حضرت ابا عبدالله الحسین علیه‌السلام و یارانش در کربلا بدست سپاهیان یزید بن معاویه، انزجار و تنفر فزاینده‌ای نسبت به یزید در جامعه اسلامی پدید آمد و روز به روز وی را بی‌مقدار و بی‌اعتبارتر می‌کرد.

 

عبدالله بن زبیر، از این وضعیت بهره‌برداری کرد و در مکه معظمه خود را به "العائذ بالبیت" ملقب کرد و ملتزم خانه خدا شد و مخالفان یزید را به گرد خود جمع‌آوری و متمرکز کرد و به تدریج قوت یافت و در سال ۶۳ قمری شهر مکه معظمه را از دست عامل یزید بیرون آورد و ادعای حکومت کرد.

 

سپاهیان جرار و ستم‌پیشه یزید که به تازه‌گی از قیام مردمی مدینه منوره به رهبری عبدالله بن حنظله فارغ شده بودند، به دستور یزید بن معاویه به سوی مکه معظمه هجوم آوردند.

ولی با دفاع هواداران عبدالله بن زبیر روبرو گردیدند. به ناچار، این شهر مقدس را محاصره و بر اهالی آن بسیار سخت گرفتند.

 

آنان بر بلندای اطراف مکه، منجنیق و سنگ‌انداز‌های بزرگی نصب کرده و خانه‌های این شهر مقدس و حتی مسجدالحرام و خانه خدا را سنگ‌باران کردند. لشکریان یزید به سرکردگی حصین بن نمیر، علاوه بر سنگ‌اندازی با پرتاب بسته‌های نفت و مواد سوزنده، بسیاری از خانه‌های مردم و اماکن مذهبی را دچار آتش سوزی نمودند و بسیاری از اهالی مکه را کشته و زخمی کردند.

 

 

این واقعه اسف بار در ۲۶ یا ۲۷ محرم سال ۶۴ قمری، آغاز گردید و تا سوم ربیع الاول همان سال ادامه یافت. ولی سپاهیان یزید با این گونه اعمال ننگین خود، کاری از پیش نبرده و بالعکس موجب تقویت عبدالله بن زبیر و گستردگی قیام او شدند.

 

 سرانجام یزید بن معاویه در ربیع الاول سال ۶۴ قمری به هلاکت رسید و نیرو‌های شامی به شام بازگشتند و عبدالله بن زبیر علاوه بر مکه، بر اکثر نقاط حجاز، یمن و عراق تسلط یافت.

 

منبع: دانشنامه اسلامی