برای تبدیل واقعیت به یک چشم انداز ذهنی، مغز ما عملیات‌های زیادی را انجام می‌دهد. در برخی مواقع داده هایی که از یک صحنه به ذهن منتقل می‌شوند بعضا دچار تعارض شده و یک توهم نوری را به وجود می‌آورند.
به گزارش سرویس وبگردی خبرگزاری صدا و سیما ، برای افراد مبتلا به اوتیسم، برش‌های کوتاه و عملیات ذهنی می‌توانند کمی متفاوت عمل کرده و به طور نامحسوسی بر نحوه ساخت تصویری از زندگی روزمره توسط مغز تأثیر بگذارند. با در نظر گرفتن این موضوع، دانشمندان برای درک بهتر واگرایی عصبی به توهمات نوری روی آورده اند.
مطالعه‌ای روی فعالیت مغزی ۶۰ کودک، از جمله ۲۹ کودک مبتلا به اختلال طیف اوتیسم (ASD)، نشان می‌دهد که تفاوت‌ها در نحوه پردازش اشکال واهی توسط افراد می‌تواند راه‌هایی را نشان دهد که اوتیسم بر مسیر‌های پردازش خاص در مغز تأثیر می‌گذارد.
در این تحقیق از سبک کلاسیک توهم استفاده شد که توسط روانشناس ایتالیایی، گائتانو کانیزسا (Gaetano Kanizsa) رایج شده و معمولاً شامل خطوط یا اشکال ساده، مانند دایره ها، با حذف بخش‌ها است.
برای دیدن اشکال مختلف، عملیات پردازش در نواحی مختلف مغز، محرک‌ها را ترکیب کرده و یک الگوی تاریک و روشن را به یک تصویر جامع تبدیل می‌کند. بسته به اطلاعاتی که به کار گرفته می‌شود، محرک‌ها را می‌توان به صورت اشکال مختلف، اما نه هر دو در یک زمان تفسیر کرد. کل فرآیند به شدت به نورون‌ها وابسته است که اطلاعات را به سرعت به اشتراک می‌گذارند. اوتیسم به عنوان یک اختلال طیف عصبی تعریف می‌شود، زیرا ویژگی‌های آن بسیار متنوع بوده و هر فرد توانایی ها، قدرت‌ها و چالش‌های متفاوتی را نشان می‌دهد.
نتایج این مطالعه نشان داد که برخی از افراد مبتلا به اختلال اوتیسم برای جابجایی بین دیدن یک جسم متحرک و دیدن رنگ تلاش می‌کنند. در یک مفهوم کلی، به نظر می‌رسید که مغز آن‌ها روی جزئیات متمرکز شده و از تصویر بزرگتر غفلت می‌کند.
در مطالعه حاضر نیز روند مشابهی مشاهده شد. وقتی بچه‌ها روی یک صندلی نشستند و یک الکتروانسفالوگرام به پوست سرشان وصل شد، از آن‌ها خواسته شد که روی یک نقطه مرکزی در مقابل پس‌زمینه خاکستری روی صفحه نمایش مقابلشان تمرکز کنند و وقتی نقطه از قرمز به سبز تغییر کرد، دکمه‌ای را فشار دهند.
بر این اساس فعالیت مغزی کودکان ۷ تا ۱۷ ساله که مبتلا به اختلال اوتیسم تشخیص داده شده بودند، در پردازش توهم تاخیر داشتند. این امر لزوما به این معنی نیست که شرکت کنندگان نمی‌توانند شکلی را که توسط تصاویر لایه لایه تشکیل شده است تشخیص دهند، اما نتایج نشان می‌دهد که مغز آن‌ها این توهم را به روشی غیر خودکار پردازش کرده است.
امیلی نایت (Emily Knight) عصب‌شناس دانشگاه روچستر و محقق این مطالعات توضیح می‌دهد: زمانی که ما یک شی یا تصویر را مشاهده می‌کنیم، مغز ما از فرآیند‌هایی استفاده می‌کند که تجربیات و اطلاعات زمینه‌ای ما را برای کمک به پیش‌بینی ورودی‌های حسی، رفع ابهام و پر کردن اطلاعات گمشده در نظر می‌گیرد.
او می‌افزاید: این موضوع به ما می‌گوید که این کودکان ممکن است نتوانند مانند همسالان خود اطلاعات بصری از دست رفته را پیش بینی و پر کنند. ما اکنون باید بفهمیم که چگونه این امر ممکن است با رفتار‌های حسی بصری غیر معمولی که در برخی از کودکان مبتلا به اوتیسم می‌بینیم، مرتبط باشد.
این مطالعه در Journal of Neuroscience منتشر شده است.