خودکفایی پایدار در تولید محصولات اساسی مانند گندم ضرورتی انکارناپذیر است و اقدام کشور‌های غربی به اعمال محدودیت بر صادرات کالاهای اساسی پس از شیوع کرونا وبحران اوکراین این ضرورت را آشکار می‌کند.
به گزارش خبرگزاری صدا وسیما، حجت ورمزیاری استاد دانشگاه پردیس کشاورزی در نشست تخصصی در خصوص نیاز کشور به خودکفایی در تولید محصولات اساسی ضمن اشاره به تفاوت خودکفایی و امنیت غذایی تصریح کرد امنیت غذایی دسترسی همه افراد در همه مکان‌ها به غذای سالم ومغدی با قیمت مقرون به صرفه است و از طریق واردات هم می‌تواند تامین شود، اما تجربه نشان داده است که برخی بحران‌ها مانند شیوع کرونا یا بحران اوکراین می‌تواند این مقوله را با تهدید روبرو کند.
به گفته ورمزیاری پیروی از تئوری‌های غربی درخصوص تولید در محصولاتی که کشور در آن‌ها مزیت نسبی دارد مانند زعفران و واردات گندم با بروز بحران‌هایی مانند شیوع کرونا و یا بحران اوکراین می‌تواند به تهدیدی برای امنیت غذایی تبدیل شود چانچه همین کشور‌های غربی که مروج چنین تئوری‌هایی هستند پس از این دوبحران بر صادرات محصولات اساسی محدودیت اعمال کردند و امنیت غذایی خود را در اولویت قرار دادند.
به گفته ورمزیاری دوبحران کرونا و جنگ اوکراین آشکار کرد که خودکفایی پایدار در تولید محصولات اساسی است که با فراهم کردن درجه اطمینان ۱۰۰ درصدی تامین کننده امنیت غذایی است.
این استاد دانشگاه تاکید کرد در دهه‌های گذشته در تولید محصولات اساسی مانند گندم، جو و دانه‌های روغنی در کشورشکاف عملکردی جدی به وجود آمده و این شکاف در خصوص تولید گندم با وجود افزایش تولید بیشتر شده است چرا که در سطح جهانی به دلیل افزوده شدن دانش و فناوری به مزرعه بهره وری بیشتر شده است آن هم در حالیکه در مورد گندم که راهبردی‌ترین محصول در دنیا است و از آن به عنوا ن اسلحه یاد می‌شود ضرورت خودکفایی پایدار برای دستیابی به امنیت غذایی بیشتر احساس می‌شود.
به گفته ورمزیاری درصورت از میان بردن موانع پیش روی دستیابی به خودکفایی پایدار تولید گندم و ازبین بردن شکاف عملکردی و حرکت به سمت متوسط جهانی می‌توان1.34 میلیون هکتار زمین کشاورزی را آزاد وبه کشت حبوبات و دانه‌های روغنی اختصاص داد.
این استاد دانشگاه با اشاره به اینکه بر خلاف تصریح ماده ۳۱ قانون برنامه ششم توسعه که بر تراز تجاری مثبت در بخش کشاورزی تاکید شده، در سال ۱۴۰۰ این تراز تقریبا منفی ۱۳ میلیارد دلار بوده است.
افزایش عملکرد در واحد سطح با افزایش ضریب نفوذ دانش در مزارع، صرفه نظر کردن از تولیدمازاد بر نیاز محصولات آب برمانند سبزی و صیفی جات، تنظیم الگوی کشت، تعیین قیمت مناسب وبه موقع تضمینی گندم، اصلاح کشت دیم مانند شخم نزدن در جهت شیب در اراضی شیب دار، یکپارچگی اراضی و مدیریت متخصص مرتبط به کشاورزی از راه‌هایی است که می‌توان به خودکفایی پایدار رسید.
کشت محصولات اساسی در اقلیم و خاک مناسب و استفاده از تکنولوژی مناسب و جلوگیری از تغییر کاربری اراضی کشاورزی با پرداخت هزینه کاربری تغییر به کشاورز از دیگر رویکرد‌هایی است که می‌تواند کشور را به سمت خود کفایی در محصولات اساسی هدایت کند.