گزارش مکتوب:
کهنه سربازان را فراموش نکنیم
خاطره‌های به جا مانده از روزهای دفاع مقدس را که ورق می‌زنیم شاید کمتر به سطوری از نقش و جایگاه سربازان در ۸ سال دوران جنگ برسیم، اما علت چیست؟
به گزارش خبرگزاری صداوسیما مرکز قزوین، با پذیرفتن قطعنامه ۵۹۸، غائله جنگ میان ایران و عراق تمام شد اما سربازانی که مانند دیگر رزمندگان و ایثار گران روزهای پرالتهاب آتش و خمپاره را دیده بودند و با فراز و نشیب‌های خاکریزهای دوست و دشمن آشنایی داشتند خیلی به آنان پرداخته نمی شود. لذا نگرانی‌ها به قوت خود باقی است.
بار سنگینی كه بر دوش سربازان در دوره دفاع مقدس قرار گرفت در دوره پس از جنگ، كسی به طور شایسته از نقش این سربازان بی ادعا در دفاع از خاك میهن سخن نمی گوید.
با شروع جنگ تحمیلی صدها هزار نفر از جوانان میهن برای دفاع از وطن و مقابله با دشمنی كه قطاری از حامیان بین المللی را پشت سر خود داشت، وارد میدان جنگ شدند و رشادت های كم نظیری در میدان جنگ رقم زدند.
با این حال، نقش بی بدیل بسیاری از سربازان پس از سالیان دفاع مقدس آنچنان كه باید مورد توجه، تكریم و ادراك قرار نمی گیرد.
بدون شك سربازان را می توان یكی از قشرهای كمتر دیده شده جنگ محسوب كرد؛ سربازانی كه بدون هیچ ادعایی باری سنگین در دفاع مقدس را بر دوش كشیدند، اما مورد بی توجهی قرار گرفتند و هیچ گروه، سازمان یا ارگانی مسئولیت و تولی گری این قشر را برای احیای جایگاه و احقاق حقوق آنان برعهده نگرفت.
در جنگ تحمیلی قشرهای مختلفی برای دفاع از مرزهای سرزمینمان مشاركت داشتند؛ ارتش، سپاه، جهاد، بسیج، نیروهای مردمی، عشایر و ... هر كدام به نوعی در جنگ به صورت فعال مشاركت كردند.
به جرات می توان گفت که می توان سربازان را بزرگترین گروه شركت كننده در دفاع مقدس دانست. ارتش به تنهایی 2 میلیون و 450 هزار سرباز را وارد دفاع مقدس كرد. به این آمار سربازان ژاندارمری را هم اضافه كنید، همچنین پاسدار وظیفه های سپاه را كه در قامت سرباز وارد جنگ شدند باید به شمار آورد.
اما اتفاقی كه بعد از جنگ افتاد این بود كه هیچ گروهی هیچ سازمان یا ارگانی مسئولیت و تولی گری این قشر را برعهده نگرفت. بعد از جنگ فیلم ها و سریال های بسیاری در مورد 34 روز نخست دفاع از خرمشهر ساخته شد، ولی هیچكدام نقش واقعی سربازان در این دوره را آنچنان كه باید به تصویر نكشیدند.
می خواهم بگویم بار این جنگ روی دوش سربازان بود. این سربازان كه ما به آنان امروز (كهنه سرباز) می گوییم و فرماندهانی كه به این سربازان آموزش دادند نقش اساسی در جنگ بر عهده داشتند؛ نقشی كه متاسفانه به طور شایسته و درخور به آن پرداخته نشد.
شاید عده ای اعتقاد دارند سربازان، فقط وظیفه شان را انجام داده اند، سرباز بودند و باید بر اساس وظیفه از خاك این سرزمین دفاع می كردند.
اما باید گفت كه اغلب سربازان دوران جنگ به نحوی داوطلب هستند. چرا؟ چون ما در آن دوره سربازگیری به معنای واقعی نداشتیم.
زمان رضا شاه (رژیم پهلوی ) اسم سربازی را اجباری می گفتند و واقعا اجباری هم بود. دنبال كسانی كه به سن سربازی می رسیدند می رفتند و آنها را به اجبار به سربازی می بردند. اما در دوران جنگ به ویژه در سالهای نخست جنگ ، این اتفاق نیافتاد، بنابراین سربازان دوره جنگ تحمیلی، سربازان داوطلب بودند.
خانه ای برای سربازان صلح
خانه سرباز صلح به عنوان سازمانی مردم نهاد، از سال 1392 تولی گری امور سربازان دوره جنگ، یعنی قشری را بر عهده گرفته كه در سال های پس از جنگ كمتر دیده شدند.
در همه كشورهایی كه در آن جنگ رخ داده سازمانی مردم نهاد به نام «كهنه سرباز صلح» وجود دارد. این سمن ها فدراسیون جهانی كهنه سرباز صلح دارند و سالی دو بار یعنی 6 ماه یك بار برنامه دارند، در فرانسه جمع می شوند و نمایندگان هر كدام از كشورها از جنگ و صلح و ضرورت حمایت از کهنه سربازان صحبت می كنند...
این تشكل ها عموما فعالیت ضدجنگ انجام می دهند، یعنی با هر جنگی در هركجای دنیا بدون توجه به اینكه این جنگ حق است یا ناحق، مخالف هستند. حال این جنگ می خواهد افغانستان باشد یا عراق ، سوریه باشد یا لبنان، اوکراین باشد یا ...
این تشكل ها برای مخالفت خود با جنگ دلیل دارند. دلیلشان هم منطقی است، مبنی بر این كه چون ما در میدان جنگ حضور داشتیم و تیر و تركش و توپ و موشك را لمس كرده ایم، مصایب و مشكلات جنگ را درك می كنیم، بنابراین با هر جنگی مخالفیم. این حرفی منطقی است.
در واقع باید این زبان تشكر را در كشور جا بیاندازیم و بگوییم كه ما از كسانی كه برای مملكت فداكاری، ایثارگری و جوانمردی كردند و هیچوقت سهم خواهی نكردند، تشكر می کنیم و سپاسگزاریم .
سربازان كسانی نبودند كه بعد از جنگ سهم خواهی کنند كه بگویند من در جنگ بودم سهم من كجاست یا پدرم در جنگ حضور داشته، سهم پدر من كجاست. می خواهم بگویم اسم و ماهیت سربازی این كهنه سربازان بسیار ارزشمند است.
نگاهی به قوانین حمایت از بازماندگان جنگ در كشورهای جهان
تصویب قوانین در زمینه رسیدگی به رزمندگان و بازماندگان جنگ ها در تمام دنیا امری متداول و معمول است تا همه این كشورها كه به نوعی زمانی را درگیر جنگ بوده اند٬ بتوانند برای جانباختگان و بازماندگان، برنامه ها و خدماتی در شان ارائه دهند.
در كشورهایی همچون تاجیكستان، تركمنستان، هند، كره جنوبی و شمالی، لیبی، كویت، كوبا، كانادا، آمریكا، ژاپن، آلمان، فرانسه و كشورهای دیگر امتیازهای خاصی به ایثارگران به تناسب نیازهایشان ارائه می شود كه البته هرچه این كشورها مترقی تر و توسعه یافته تر باشند میزان ارائه این خدمات نیز افزایش می یابد.
ایران نیز به عنوان كشوری كه هشت سال درگیر جنگی تحمیلی بود٬ با تاسیس نهادهایی نظیر بنیاد شهید انقلاب اسلامی، سازمان امور جانبازان و ستاد امور آزادگان كه چند سال قبل با ادغام همه این نهادها، تشكیلات سازمانی منسجمی برای حمایت از ایثارگران با نام بنیاد شهید و امور ایثارگران به وجود آمد٬ در این راه گام های برداشته است اما به ویژه در خصوص سربازان وظیفه حمایت ها کافی نیست.
نسل جدید با این برنامه ها باید بداند آسایش و امنیت امروز او مرهون ایثارگری ها، فداكاری ها وشهادت طلبی كسانی است كه این موقعیت را برای او فراهم كرده اند.
به عنوان نمونه در آمریكا:
در آمریكا هر فردی كه در نیروهای مسلح آمریكا معلول شده باشد، تحت حمایت سازمان كهنه سربازان و معلولان آمریكایی قرار می گیرد. در این راستا بیش از 60 اداره مشغول خدمات رسانی به معلولان هستند كه عمدتاً افسران وظیفه مسئولیت این اداره ها را برعهده دارند.
این سازمان برنامه های زیر را برای افراد تحت پوشش اجرا می كند: ایجاد صندوق اعانه بلایای طبیعی، اطلاع رسانی، برنامه توسعه خدمات به كهنه سربازان جنگ ویتنام، رسیدگی به سربازان كهنسال تر٬ رسیدگی به وابستگان شامل همسر، كودكان، فرزندخواندگان، والدین و فرزندان مدرسه ای تا 23 سال و شوهر زنانی كه در جنگ حضور داشته اند . معلولان با شرایط خاص هشت هزار دلار كمك برای خرید خودرو دریافت می كنند، ضمنا با توجه به نوع معلولیت٬ وسایل مورد نیاز برای خودروی آنان نصب می‌شود و مسكن متناسب با شرایط آنها ارائه می‌شود و هزینه پوشاك كه سالانه مبلغ 534 دلار است٬ به آنها پرداخت می‌شود.
ارائه خدمات آموزشی شغلی، كاهش نیافتن مزایای حقوق سربازان كهنسال و پرداخت مستمری به بازماندگان معلولان فوت شده از دیگر خدمات ارائه شده به بازماندگان جنگ است.
شماری از مشهورترین بناهای یادبود جهان برای بزرگداشت سربازان و بازماندگان جنگ در آمریكا ساخته شده است. دیوار ویتنام با فهرست كشته‌شدگان جنگ ویتنام و استخر بزرگ اكلاهاما سیتی كه به یاد قربانیان بمب‌گذاری اكلاهاما ساخته شده و تصویر آسمان را در خود منعكس می‌كند٬ از جمله مشهورترین این بناها ست.
ژاپن:
در ژاپن دفتر 'مدیریت و هماهنگی وزارت بهداشت- رفاه و كار٬ در ارتباط با مقرری كاركنان نیروهای مسلح و خدمات مربوط به كادر غیرنظامی فعالیت می كند. سیستم پرداخت مستمری ژاپن (شامل نظامیان) 119سال سابقه دارد.
فرانسه:
در فرانسه، كهنه سربازان از اولویت استفاده و نشستن در وسایل نقلیه عمومی برخور دارند و اكثر كشورها یك روز تعطیل را به عنوان روز تجلیل از كهنه سربازان برای گرامیداشت آنها اختصاص داده اند.
به تمامی كهنه سربازان و خانواده شان تسهیلاتی از جمله: مسكن، آموزش، ازدواج ، امكانات پزشكی، تفریحی و رفاهی تخصیص داده می شود. این امكانات برای نسل های بعدی آنان حتی علیرغم تغییر و تحولات سیاسی و فرهنگی جامعه ادامه می یابد. به آنها مدال افتخار كنگره داده می شود و هر سال مورد تكریم قرار می گیرند و از آنان گزارش و مصاحبه هایی به منظور ارتقای روحیه جنگ آوری و رشادت در جامعه به عمل می آید.
به منظور ترسیم عملكرد و ارزش های ایثارگری در قالب هنر، كمسیون هنرهای زیبا در آموزش عالی تشكیل و تصاویر و آثار مربوط به آنان در موزه ها و نگارخانه ها به نمایش در می آید.
ایران:
در جمهوری اسلامی ایران نیز قوانینی مشابه این قوانین به تصویب رسیده است اما اجرای برخی از آنها در پیچ و خم اجرا معطل مانده است .
این رزمندگان چشمداشتی همانگونه كه برخی مدعیان به سفره انقلاب دوخته اند؛ ندارند چرا كه آنها در حالی كه مجروح در كف كانال های جبهه ها افتاده بودند٬ برادرانشان را به عبور از روی جسم خود برای رویارویی با دشمن فرا می خواندند و حاضر به دریافت هیچ امتیازی در قبال آن نیز نبودند.
آنها هیچگاه به 20 سال بعد و امتیازهایی كه ممكن است برای جانبازی وایثارگران در نظر گرفته شود، فكر نمی كردند وحتی در این مدت نیز در گوشه و كنار شهرها و روستاهای این سرزمین زندگی خود را با هر شرایط و سختی است ادامه می دهند و برخی نیز غریبانه از این دنیا كوچ كرده اند ولی حاضر به پیگیری دریافت این امتیازات نبوده و نیستند .
اینان همان رزمندگانی و سربازانی هستند كه در سه دهه قبل، جوانی بیش نبودند كه در كسوت دانش آموز یا دانشجو ، درس و مشق را كنار نهاده و با پوشیدن لباس رزم٬ عازم مناطق جنگی شدند تا با رشادت های خود از خاك میهن پاسداری كنند.
لذا باید به خاطرداشته باشیم، پیشكسوتان جهاد و شهادت در پیچ و خم زندگی روزمره خود نباید به فراموشی سپرده شوند.
لطفا کهنه سربازان را فراموش نکنیم.
نگارنده: علی صفری الموتی
متاسفانه ماگروه سربازان ایثارگرازفراموش شدگان
نصبت به ایثلرگران سپاهی وبسیچ هستیم
بعدازسی وپنج سال که ازجنگ میگدرد
ووعده ازهمرزمان درسینه خاک خفته اند
تازه مسئولین یادشان آمده ماهم وجودداریم
وتمام همت وحمایتشان یک کارت ایثارگری
ویک دکان دستگاهی هم راانداختن کارت
کهنه سربازصلح .وکارت صلح که هزینه کافی
نت وصدورکارت وپست راهم بایدپرداخت کنیم
اینه تمام چیزی که ازاین دوکارت نصیبمان
شده .درحالی که عده زیادی ازهمرزمان در
این سنین بیماری کرایه نشینی وتوان کارکردن
ندارن.کجایندمسئولین تاکی دنبال شعاروتبلیغات
ومانوردادن بانام ایثارگران هستید
آزادگان شرمنده ایم
جانبازان شرمنده ایم
فقط خدا می تواند اجرتان بدهد
سال ۱۳۵۹ با شروع جنگ بخاطر حراست از خاک کشورم به مدت ۲۱ ماه کامل در جبهه جنوب و آزادی خرمشهر حضور داشتم
و تا کنون هیچکس حالی از این سربازان دلاور نپرسیده و از خوان گسترده ی جمهوری اسلامی پشیزی به این دلاوران تعلق نگرفته
پاینده ایران اکنون که سنم از شصت گذشته باز هم آماده دفاع از سرزمینم هستم بدون هیچ چشم داشتی،پاینده ایران
هر جوری که میتواند پاسخ گو باشد و با این عزیز همکاری کنید .. تا بتواند حداقل حقی از این دوران مقدس داشته باشد . با تشکر از همه همراهان گرامی