قدیمی ترین نسخه های خطی دیوان حافظ در کتابخانه ملی

به گزارش خبرنگار خبرگزاری صدا و سیما این آثار عبارتند از:
دیوان حافظ، کتابت در سال ۸۷۸ قمری
کتابت به خط نستعلیق سلطانعلی مشهدی (۸۴۱-۹۲۶، قمری)
جلد ساغری مشکی سوخته، مزین به آیه شریفه «لایسمه الا المطهرون»
عناوین اشعار به خط رقاع زرین محرر، با مهر مدور، این مهر مربوط به حادثه سرقت از کتابخانه سلطنتی ایران است که در زمان کتابداری «لسان الدوله» کشف شده
دیوان حافظ، کتابت در سال ۸۷۸ قمری
کتابت به خط نستعلیق سلطانعلی مشهدی (۸۴۱-۹۲۶، قمری)
جلد ساغری مشکی سوخته، مزین به آیه شریفه «لایسمه الا المطهرون»
خواجه شمس‌الدین محمد بن بهاءالدین شیرازی معروف به حافظ شیرازی در حدود سال ۷۲۷ هجری قمری در شیراز به دنیا آمد. متأسفانه اطلاعات چندانی از خانواده و زندگی حافظ در دست نیست، ظاهراً نام پدرش بهاءالدین و مادرش نیز اهالی شهر کازرون بوده است. تنها منبع موثّق از زندگی حافظ اشارات اندکی است که خود حافظ در اشعارش در مورد زندگی شخصی اش کرده است. براین اساس به نظر می‌رسد که حافظ در خانواده‌ای با وضعیت مالی متوسط به دنیا آمده و در نوجوانی قرآن را با چهارده روایت مختلف از بر کرده و از همین رو به «حافظ» ملقب گشته است.
حافظ در دوران حکومت «شاه شیخ ابواسحاق» به دربار حکومتی راه پیدا کرد و احتمالاً به شغل دیوانی مشغول شد. حافظ علاوه بر شاه ابواسحاق در دربار شاهان آل مظفر همچون شاه شیخ مبارزالدین، شاه شجاع، شاه منصور و شاه یحیی نیز مشغول به کار بوده است. شاعری حرفه اصلی حافظ نبوده و به نظر می‌رسد امرار معاش او از طریق همین شغل دیوانی تأمین می‌شده است. در این خصوص نیز اشارات متعددی در دیوان حافظ وجود دارد که بیان کننده اتکای حافظ به شغلی جدای از شاعری است.
حافظ از بزرگترین غزلسرایان ادبیات فارسی است که اشعارش از لحاظ ظاهری بسیار ساده اند، اما نظر مفهومی بسیار پیچیده هستند و از آن‌ها می‌توان چندین روایت مختلف را استنباط کرد که راز ماندگاری و اقبال عمومی اشعار حافظ نیز در همین نکته نهفته است. دیوان حافظ شامل ۵۰۰ غزل، تعدادی قصیده، دو مثنوی، چندین قطعه و تعدادی رباعی است و به نظر می‌آید که شیوه سرایش حافظ تاثیر پذیرفته از «خواجوی کرمانی» بوده است.
اشعار حافظ در قرن هفدهم میلادی اولین بار به زبان لاتین ترجمه شدند و غنای آن‌ها چنان بود که بر متفکران و شاعران غربی نیز تأثیرگذاشتند، تا حدی که «گوته» شاعر سرشناس آلمانی دیوان شرقی_عربی خود را با الهام از تفکرات حافظ نگاشته است.
حافظ عاشق شهرش یعنی شیراز بود و تمام عمر خود را درهمین شهر گذراند. حافظ سرانجام در سال ۷۹۲ هجری قمری در شیراز درگذشت و آرامگاه او از آن زمان تا حال به زیارتگاهی برای عاشقان شعر و ادب فارسی تبدیل شده است.