مخترعان پیش‌مرگ را بشناسید

به گزارش گروه وب‌گردی خبرگزاری صدا و سیما، جف بزوس (Jeff Bezos) بنیانگذار شرکت آمازون و شرکت فضایی بلواوریجین، اعلام کرد که او و برادرش مارک، ماه آینده میلادی قرار است به‌وسیله موشک نیوشپرد (New Shepherd) این شرکت، به فضا بروند.

بزوس، بلو اوریجین را در سال ۲۰۰۰ با تمرکز بر گردشگری فضایی ایجاد کرد. اکنون که او قصد دارد با موشک شرکت خود به فضا برود، نگاهی به سرگذشت مخترعانی بیاندازید که خودشان اختراعات خود را امتحان کردند.

بزوس و برادرش به همراه فردی که برنده‌ بلیت ۲.۸ میلیون دلاری سومین صندلی این موشک شده است، ماه آینده به فضا خواهند رفت. مسافران در این سفر، علاوه بر تماشای منظره‌ای حیرت‌انگیز، به مدت حداقل سه دقیقه، بی‌وزنی را تجربه خواهند کرد.

بزوس به جمع مخترعانی می‌پیوندد که خود اختراعشان را امتحان کردند و برخی از آنها به موفقیت‌های چشمگیری دست یافتند و برخی نیز موفقیت چندانی کسب نکردند. نگاهی بیاندازید به نخستین مخترعانی که اختراعات خود را مورد آزمایش قرار دادند.

فرانسیس ادگار استنلی (Francis Edgar Stanley) ـ ماشین بخار استنلی

فرانسیس ادگار استنلی و برادر دوقلوی او، فریلن اسکار استنلی (Freelan Oscar Stanley) در سال ۱۸۴۹ متولد شدند. فرانسیس پس از تحصیل در دانشگاه مین (Maine) در فارمینگتون (Farmington) به عکاسی علاقه‌مند شد و یک استودیو عکاسی در سال ۱۸۷۴ تأسیس کرد.

تأسیس این استودیو، موفقیت‌آمیز بود و او توانست نخستین ایربراش که جهت رنگی کردن تصاویر مورد استفاده قرار می‌گیرد، اختراع کند. مدتی نگذشت که برادرش نیز به او پیوست. این دو برادر از کیفیت صفحه خشک عکاسی که در آن زمان به‌طور گسترده مورد استفاده بود، ناراضی بودند. صفحات خشک، نوع بهبود یافته‌ صفحات عکاسی بودند.

این دو برادر، دستگاهی جهت حل مشکل‌ خود اختراع کردند و شرکت صفحات خشک استنلی در ماساچوست را تأسیس کردند. درآمد این شرکت، سالانه یک میلیون دلار بود. با این حال، برادران استنلی پس از آن‌که به موضوع جدیدی علاقه‌مند شدند، عکاسی را رها کردند و به دنبال ماشین‌های بخار رفتند.

این دو برادر، شرکت حمل و نقل استنلی موتور را تأسیس کردند که مشهورترین خودرو‌های بخار استنلی در آن ساخته شد. این خودرو‌ها بدنه‌ چوبی سبک داشتند که بر روی قاب‌های فولادی سوار بودند.

برادران استنلی با ماشین‌های خود در مسابقات شرکت می‌کردند و با موتور‌های بخار در برابر ماشین‌های بنزینی رقابت می‌کردند و در بسیاری موارد، برنده مسابقه می‌شدند. سال ۱۹۰۶، یکی از خودرو‌های استنلی با سرعت ۱.۶ کیلومتر بر ۲۸.۲ ثانیه، رکورد جهانی را شکست و با سرعت ۲۰۵ کیلومتر بر ساعت به حرکت درآمد. این رکورد تا سال ۲۰۰۹ پابرجا بود.

با آغاز سال ۱۹۱۲، سیستم استارت الکتریکی در خودرو‌های دارای احتراق داخلی، جایگزین هندل‌ها شد و فروش خودرو‌ها افزایش یافت. پیش از این، خودرو‌ها به صورت دستی و با کمک هندل روشن می‌شدند.

سال ۱۹۱۸ برادران استنلی، شرکت خود را فروختند، در حالی که تا آن زمان ۱۰ هزار خودروی بخار، تولید کرده بودند. در همان سال فرانسیس در حالی که یکی از خودرو‌های خود را می‌راند، به توده‌ای از چوب برخورد کرد و جان خود را از دست داد. سال ۱۹۲۴، شرکت استنلی موتور برای همیشه تعطیل شد.

مایکل داکر (Michael Dacre) ـ هواپیمای جت‌پاد

سال ۱۹۸۸، دو شرکت در انگلیس و مالزی، جهت ساخت هواپیمای اوکن جت‌پاد (Avcen Jetpod) به همکاری با یکدیگر پرداختند. هواپیمایی که اوج‌گیری و فرود کوتاهی داشته باشد و جهت حمل‌ و نقل نظامی یا تاکسی هواپیمایی، مناسب باشد.

ادعا می‌شد که حداکثر سرعت این جت‌پاد، ۵۵۰ کیلومتر بر ساعت است و جهت برخاستن از زمین و فرود تنها به ۱۲۵ متر فضا نیاز دارد. این قابلیت به هواپیما امکان انجام عملیات در نزدیکی شهر‌ها را می‌داد.

۱۶ اوت سال ۲۰۰۹ در مالزی، داکر سوار بر نمونه‌ اولیه جت‌پاد شد و پس از ۳ بار تلاش ناموفق، توانست در هوا معلق بماند، اما در نهایت، سقوط کرد و جان خود را از دست داد.

اوتو لیلینتال (Otto Lilienthal) ـ گلایدر

اوتو لیلینتال، سال ۱۸۴۸ در امپراطوری آلمان متولد شد. از سن کودکی، او و برادرش ـ گوستاو ـ به پرواز علاقه داشتند.

او به‌عنوان مهندس یک دستگاه حفاری، اختراع و شرکتی جهت تولید موتور و دیگ بخار، تأسیس کرد. از سال ۱۸۹۱، لیلینتال، بیش از دو هزار پرواز با گلایدر‌هایی که خود طراحی کرده بود، انجام داد و تا ارتفاع ۲۵۰ متر نیز اوج گرفت. او هواگرد تک‌ بال و دو بال را نیز ساخت.

سال ۱۸۹۴، تپه‌ای ۱۵ متری در نزدیکی خانه خود ساخت که به او امکان پرواز با گلایدرهای خود را می‌داد. ۹ اوت سال ۱۸۹۶، او پیش از آن‌که گلایدر باز شود، از روی تپه پرید. این حادثه، موجب شکستن گردن او شد و لیلینتال، روز بعد، جان خود را از دست داد.

بری مارشال (Barry Marshall) ـ باکتری روده

سال ۱۹۸۵، بری مارشال و همکار او در بیمارستان رویال پرث (Royal Perth) استرالیا مقاله‌هایی ارائه کردند که در آن ادعا می‌کردند باکتری روده، عامل بیماری زخم معده است، اما هیچ‌کدام از این مقاله‌ها منتشر نشد.

تا آن زمان، جامعه پزشکی معتقد بود که چنین بیماری‌هایی، ناشی از استرس (دلهره) است. مارشال برای این که حرف خود را ثابت کند محلولی حاوی باکتری هلیکوباکتر پیلوری (Helicobacter pylori) را نوشید، به این امید که این محلول باعث ایجاد بیماری زخم معده شود که می‌توانست آن را با آنتی‌بیوتیک درمان کند.

پس از چند روز، او بیمار شد و آندوسکوپی نشان داد که باکتری‌ها درون معده او گسترش یافته‌اند و باید آنتی‌بیوتیک مصرف کند. این بیماری برای او و همکارش فایده نیز داشت، زیرا آنها در سال ۲۰۰۵ موفق به دریافت جایزه‌ نوبل پزشکی شدند و امروزه افرادی که از بیماری زخم معده رنج می‌برند، از آنتی‌بیوتیک استفاده می‌کنند.

فرد دوزنبرگ (Fred Duesenberg) - اتومبیل

فرد دوزنبرگ، سال ۱۸۷۶ در آلمان متولد شد. پس از مرگ پدرش، خانواده او به آمریکا مهاجرت کردند. دوزنبرگ و برادرش آگی، هر دو به مکانیک علاقه نشان دادند و به سمت ساخت موتور‌های احتراق درونی بنزین‌سوز رفتند.

نخستین خودروی آنها دو سیلندری بود و پس از آن، یک خودروی چهار سیلندری ساختند. خودروی بعدی، دارای موتور هشت سیلندر خطی بود که اختراع خودشان بود. برای فروش بیشتر، خودروهایشان را وارد عرصه‌ مسابقات اتومبیل‌رانی کردند.

آوریل سال ۱۹۲۰، یکی از خودرو‌های مسابقه‌ دوزنبرگ، حد نصاب سرعت را شکست و توانست با سرعت ۲۵۱.۱۳۲ کیلومتر بر ساعت حرکت کند.

دوم ژوئیه سال ۱۹۳۲، فرد دوزنبرگ در حالی که از نیویورک به ایندیاناپلیس (Indianapolis) باز می‌گشت، کنترل ماشین را از دست داد و سه هفته پس از تصادف، جان خود را از دست داد.

هوراس هونلی (Horace Hunley) - زیردریایی

سال ۱۸۶۱، آمریکا جایزه‌ای ۵۰ هزار دلاری جهت ساخت یک زیردریایی که بتواند کشتی‌های ایالت‌های شمالی (اتحادیه) را در پی جنگ داخلی غرق کند، تعیین کرد. در آن زمان، هونلی، یک وکیل بود. هونلی با همکاری جیمز مک‌کلینتاک (James McClintock) و باکستر واتسون (Baxter Watson) زیردریایی Pioneer را ساختند، اما جهت جلوگیری از تسلط دشمن بر آن، مجبور به نابودی آن شدند.

در تلاش دوم، آنها زیردریایی American Diver را ساختند که آن نیز در تلاش جهت حمله به دشمن، غرق شد. در نهایت، هونلی به‌تنهایی، زیردریایی H.L. Hunley را ساخت و فرماندهی آن را در آزمایش ۱۵ اکتبر سال ۱۸۶۳ بر عهده گرفت. این زیردریایی نیز غرق شد و هونلی و هشت خدمه دیگر را با خود به اعماق آب برد.

سال ۱۸۶۴، زیردریایی هونلی از آب بیرون کشیده شد و موفق به غرق کردن یکی از کشتی‌های دشمن شد، اما پس از حمله، بار دیگر غرق شد. سال ۲۰۰۰ برای بار دوم، این زیردریایی را از آب بیرون کشیدند.

توماس اندروز جی‌آر (Thomas Andrews Jr) ـ کشتی

سال ۱۹۰۷، اندروز به همراه ویلیام پیری (William Pirrie) و الکساندر کارلیسل (Alexander Carlisle) طراحی سه کشتی آرام‌اس اولمپیک، آرام‌اس تایتانیک و آرام‌اس بریتانیک را آغاز کردند. این کشتی‌ها به گونه‌ای طراحی شده بودند که بزرگ‌ترین و ایمن‌ترین کشتی‌ها باشند. پیشنهاد اندروز، مبنی بر حمل ۴۸ کشتی نجات به جای ۲۰ کشتی، رد شد.

۱۰ آوریل سال ۱۹۱۲، اندروز به همراه سایر اعضا سوار بر تایتانیک عازم سفر شدند. این کشتی، روز ۱۴ آوریل، ساعت ۱۱:۴۰ شب به کوه یخ برخورد کرد و اندروز و ۱۵۰۰ مسافر، غرق شدند.

فرانتس رایشلت (Franz Reichelt) – چتر نجات

فرانتس رایشلت، سال ۱۸۷۸ در پادشاهی بوهم، متولد شد.

او سال ۱۸۹۸ به پاریس مهاجرت کرد و آن‌جا خیاطی را آغاز کرد. تا سال ۱۹۱۰، چتر‌های نجات، تنها جهت استفاده در ارتفاعات زیاد، قابل استفاده بودند. رایشلت، شروع به ساخت نوعی چتر نجات به شکل لباس کرد.

او طراحی خود را بر روی آدمک‌هایی آزمایش کرد، اما هیچ‌کدام موفق نبود. سال ۱۹۱۱، جایزه‌ای ۱۰ هزار فرانکی به هر کسی که بتواند برای خلبانان، چتر طراحی کند، پیشنهاد شد. رایشلت، طراح خود را بهبود بخشید، آن را پوشید و از ارتفاع ۸ تا ۱۰ متری پایین پرید. چتر نجات او باز هم شکست خورد و سقوط بر روی تلی از کاه، موجب شکستن پای او شد.

سال ۱۹۱۲، رایشلت، مجوز آزمایش چتر نجات خود به‌وسیله یک آدمک را گرفت و به همراه دو تن از دوستان خود به بالای برج ایفل رفت، اما آن‌جا اعلام کرد که خود، آزمایش را اجرا می‌کند. رایشلت از ارتفاع ۵۷ متری به پایین پرید، اما چتر نجات به‌جای باز شدن، دور بدن او پیچید و رایشلت به زمین برخورد کرد.