۱۳۸۰ سال پیش در چنین روزی، پانزدهم رجب سال ۶۲ هجری قمری حضرت زینب (س) نواده گرامی رسول خدا (صلى الله علیه وآله و سلم)، پس از تحمل رنج‌ها و سختی‌های فراوان وفات یافت.
بانوی گرانقدری که پس از شهادت امام حسین (ع)، ارائه نهضت عاشورا را به دوش کشید و پیام کربلا را جهانی کرد. اگر زینب و رشادتهایش نبود، پیام آزادی و آزادگی، پیام ایستادگی در برابر ظلم و پیام عزت طلبی امام حسین (ع) در روز عاشورا و در سرزمین کربلا باقی می ماند و انعکاسی در سطح تاریخ و سرنوشت ملت ها پیدا نمی کرد.
حضرت زینب (س) در صحنه های مختلف و غم انگیز روز عاشورا و سختی های اسارت، هر سه ویژگی صبور بودن، راضی بودن به قضاو قدر الهی و سپاسگزار بودن از خداوند را به زیبایی نشان داد.
زینب (س) زنی است که در روز عاشورا عزیزترین عزیزانش را در یک روز از دست داد لیک صبر پیشه کرد و هرگز لب به شکایت از خداوند باز نکرد و بالعکس در پیشگاه پروردگار نهایت خضوع و پذیرش را به نمایش گذاشت.
آن هنگام که دستانش را زیر پیکر خونین برادرش حسین(ع) می گذارد و پیکر پاره پاره ی او را کمی بالا می آورد و می فرماید: "خداوندا این قربانی را از ما بپذیر."
نهایت رضایت از قضا و تقدیر الهی را عیان می سازد . نه‌تنها صبر می ورزد بلکه حتی سخنرانی کوبنده و شجاعانه ای در مجلس ابن زیاد در کوفه و مجلس یزید در شام ایراد می کند. واقعه ای که ممکن است هرکس را در همان روز اول از پا در آورد نتوانست زینب (س) را که در دل کوهی از غم داشت، از پای درآورد و رضایت الهی در سیمای نورانی زینب پدیدار بود.
در مقامات و مراحل عرفانی و سلوک، رسیدن به مقام «رضا» بسی دشوار و بس ارجمند است و زینب؛ عابده و عارفه ایست که اهل بندگی و ستایش پروردگار است و به مقام رضا دست یافته است.
زینب برای ادای رسالتش در مواقع مهم و حیاتی به عرصه می آید و بر یزیدیان می خروشد.
كنيه آن مخدره ام‌كلثوم، ام عبدالله و ام‌الحسن است، ولی كنيه‌های خاص حضرت ام‌المصائب، ام‌الرّزايا و ام‌النّوائب است. القاب آن مخدره بسيار است و از آن جمله: عقيله بنی هاشم، عقيلة‌الطّالبين، صديقه صغری (اشاره به مادرش كه صديقه كبری است و پدرش كه صديق اكبر است)، عصمت صغری، ولية الله، راضية‌بالقدر و القضاء، صابرة‌البلوی من غير جزع و لا شكوی، امينة‌الله، عالمة غير معلمة، فهمة غير مُفهّمة، محبوبة‌المصطفی _ صلّی الله عليه و آله و سلّم _، ثانية‌الزهراء _ سلام الله عليها _، الشريفه.
از نسل علی فرزند حضرت زينب _ سلام الله عليها _ كه معروف به زينبی است فرزندان زيادی به دنيا آمده‌‌اند، كه سيوطی رساله زينبيه را درباره آن‌ها تأليف كرده است.