خطبه ۲۶ از کتاب ارزشمند نهج البلاغه را در این مطلب وب گردی دنبال کنید.
به گزارش خبرگزاری صداوسیما؛ در این مطلب وب گردی قصد داریم، خطبه شماره ۲۶ از کتاب ارزشمند نهج البلاغه با ترجمه محمد دشتی را مرور نماییم، ضمنا صوت خوانش حکمت و ترجمه آن ضمیمه شده است.
پس از کشته شدن محمّد بن ابى بکر در مصر در سال ۳۷. هجرى امام این سخنرانى را در کوفه ایراد کرد که سیّد رضى قسمت هایى از آن را آورده: ۱. شناخت فرهنگ جاهلیّت خداوند، پیامبر اسلام، حضرت محمّد (صلّى اللّه علیه و آله و سلّم) را هشدار دهنده جهانیان مبعوث فرمود، تا امین و پاسدار وحى الهى باشد، آنگاه که شما ملّت عرب، بدترین دین را داشته، و در بدترین خانه زندگى مى کردید، میان غارها، سنگهاى خشن و مارهاى سمّى خطرناک فاقد شنوایى، به سر مى بردید، آب هاى آلوده مى نوشیدید و غذاهاى ناگوار مى خوردید، خون یکدیگر را به ناحق مى ریختید، و پیوند خویشاوندى را مى بردید، بت‌ها میان شما پرستش مى شد، و مفاسد و گناهان، شما را فرا گرفته بود. ۲. مظلومیّت و تنهایى على علیه السّلام پس از وفات پیامبر (صلّى اللّه علیه و آله و سلّم) و بى وفایى یاران، به اطراف خود نگاه کرده یاورى جز اهل بیت خود ندیدم، «که اگر مرا یارى کنند، کشته خواهند شد» پس به مرگ آنان رضایت ندادم. چشم پر از خار و خاشاک را ناچار فرو به ستم، و با گلویى که استخوان شکسته در آن گیر کرده بود جام تلخ حوادث را نوشیدم و خشم خویش فرو خوردم و بر نوشیدن جام تلخ‌تر از گیاه حنظل، شکیبایى نمودم. (قسمت دیگرى از همین خطبه) ۳. معرّفى عمرو عاص و ضرورت آمادگى نظامى : عمرو عاص با معاویه بیعت نکرد مگر آن که شرط کرد تا براى بیعت، بهایى (حکومت مصر) دریافت دارد، که در این معامله شوم، دست فروشنده هرگز به پیروزى نرسد و سرمایه خریدار به رسوایى کشانده شود. اى مردم کوفه آماده پیکار شوید و ساز و برگ جنگ فراهم آورید، زیرا که آتش جنگ زبانه کشیده و شعله هاى آن بالا گرفته است، صبر و استقامت را شعار خویش سازید که پیروزى مى آورد.
۲۶- و من خطبة له (علیه السلام) و فی‌ها یصف العرب قبل البعثة ثم یصف حاله قبل البیعة له: العرب قبل البعثة إِنَّ اللَّهَ بَعَثَ مُحَمَّداً (صلى الله علیه وآله) نَذِیراً لِلْعَالَمِینَ وَ أَمِیناً عَلَى التَّنْزِیلِ وَ أَنْتُمْ مَعْشَرَ الْعَرَبِ عَلَى شَرِّ دِینٍ وَ فِی شَرِّ دَارٍ مُنِیخُونَ بَیْنَ حِجَارَةٍ خُشْنٍ وَ حَیَّاتٍ صُمٍّ تَشْرَبُونَ الْکَدِرَ وَ تَأْکُلُونَ الْجَشِبَ وَ تَسْفِکُونَ دِمَاءَکُمْ وَ تَقْطَعُونَ أَرْحَامَکُمْ الْأَصْنَامُ فِیکُمْ مَنْصُوبَةٌ وَ الْآثَامُ بِکُمْ مَعْصُوبَةٌ؛ و منها صفته قبل البیعة له فَنَظَرْتُ فَإِذَا لَیْسَ لِی مُعِینٌ إِلَّا أَهْلُ بَیْتِی فَضَنِنْتُ بِهِمْ عَنِ الْمَوْتِ وَ أَغْضَیْتُ عَلَى الْقَذَى وَ شَرِبْتُ عَلَى الشَّجَا وَ صَبَرْتُ عَلَى أَخْذِ الْکَظَمِ وَ عَلَى أَمَرَّ مِنْ طَعْمِ الْعَلْقَمِ؛ و منها: وَ لَمْ یُبَایِعْ حَتَّى شَرَطَ أَنْ یُؤْتِیَهُ عَلَى الْبَیْعَةِ ثَمَناً فَلَا ظَفِرَتْ یَدُ الْبَائِعِ وَ خَزِیَتْ أَمَانَةُ الْمُبْتَاعِ فَخُذُوا لِلْحَرْبِ أُهْبَتَهَا وَ أَعِدُّوا لَهَا عُدَّتَهَا فَقَدْ شَبَّ لَظَاهَا وَ عَلَا سَنَاهَا وَ اسْتَشْعِرُوا الصَّبْرَ فَإِنَّهُ أَدْعَى إِلَى النَّصْرِ.