کانون خانه و خانواده، مقدسترین مکان برای رشد انسانها به حساب میآید و الگو شایسته و کامل در امر خانه داری و اداره خانواده، حضرت زهرا (س) است.
به گزارش گروه وب گردی خبرگزاری صدا و سيما، کانون خانه و خانواده، مقدسترین مکان برای رشد انسانها و مکتب تربیتی برای اداره امور اجتماعی به حساب میآید و الگو شایسته و کامل در امر خانه داری و اداره خانواده، حضرت زهرا (علیها السلام) است. آن حضرت اگرچه در سنین جوانی به خانه حضرت علی (ع) انتقال یافت و با مشکلات فراوان اقتصادی مواجه شد، ولی با مدیریت صحیح، اداره خانواده را به نحو شایستهای بر عهده گرفتند.
یکی از ویژگیهای خانواده موفق، مشخص بودن شئون وظایف هر یک از افراد خانواده است. در روایتی آمده است: حضرت علی (ع) و حضرت فاطمه (علیها السلام) برای تقسیم کار حضور پیامبر خدا رسیده و درخواست نمودند که آن حضرت تکلیف هر یک را در امور خانه مشخص فرماید. چنانچه امام باقر (ع) میفرماید، رسول خدا (ص) نیز چنین تقسیم کار کرد: به امیرالمومنیبن دستور داد کارهای خارج خانه را انجام دهند و به دخترش حضرت فاطمه ( علیها السلام) نیز فرمود که کارهای داخل خانه را اداره نماید و آن حضرت از این تقسیم کار خوشحال شد (الحمیری قمی، ۱۴۱۳ ق، ۵۲؛ مجلسی، ۱۳۶۳، ۴۳: ۸۱).
امام صادق (ع) نیز در این زمینه میفرماید: «جدم امیرالمؤمنین در انجام کارهای خانه هیزم جمع میکرد، آب میکشید، میآورد، خانه را جارو میفرمود و مادرم زهرا (علیها السلام) نیز جوها را آرد میکرد و سپس خمیر مینمود و آن گاه نان میپخت» (ابن شهر آشوب، ۱۳۷۶ ق، ۱: ۳۷۲).
این دو حدیث نشان میدهد که حضرت علی (ع) و حضرت فاطمه (علیها السلام) با انضباط خاص، وظایف خانه را انجام میدادند و کار آنان مشخص بود. یکی از ویژگیهای زن شایسته کم خرج بودن اوست، چنانچه رسول خدا (ص) فرموده است: «از برکات اخلاقی و فکری زن خوب این است که هزینه و مخارجش کم باشد (کلینی، ۵، ۵۶۷) و در اداره خانه صرفه جویی نموده و یاور و همکار شوهرش باشد» (طوسی، ۱۴۱۴ ق، ۶۱۴؛ مجلسی، ۱۳۶۳، ۷۳: ۶۰).
تمام این ویژگیها در وجود حضرت زهرا (علیها السلام) جمع بود و آن حضرت با مدیریت، بر مشکلات فائق میآمد. حضرت علی (ع) درباره ویژگی آن حضرت میفرماید: «من در حالی با حضرت زهرا (علیها السلام) ازدواج کردم، که زیراندازی در خانه نداشتم، در حالی که در همان موقع، بخشش من به نیازمندان به قدری زیاد بود که اگر به بنی هاشم تقسیم میشد، همه آنان را بی نیاز میکرد» (سید بن طاووس، ۱۳۷۰، ۱۲۴؛ مجلسی، ۱۳۶۳، ۴۱: ۴۳).
مطلب بسیار خوبی بود ؛
سپاس گزاریم .