اغراق نیست اگر علت عمده ورود آمریکا به برقراری صلح میان گروه‌های مختلف افغان را تلاش آنها برای کاهش مخاطرات حضور و تلفات نیروهایشان در افغانستان از یک سو و نمایش تبلیغات انتخاباتی از دیگر سو ارزیابی کرد.
پژوهش خبری صدا وسیما: نخستین دور گفتگوهای صلح دولت افغانستان با طالبان که پس از گذشت ۱۹ سال از آغاز جنگ آمریکا در افغانستان، در روز شنبه ۱۲ سپتامبر (۲۲ شهریور) در دوحه قطر آغاز شده بود، به پایان رسید."عبداالله عبدالله" رئیس شورای عالی آشتی ملی، حنیف اتمر کاندیدای پست وزارت امور خارجه و سعادت منصور نادری وزیر دولت در امور صلح و در مجموع هیئت ۲۱ نفری دولت افغانستان، در شامگاه یکشنبه دوحه را ترک کردند و تأکید داشتند که این گفتگوها زمان بر بوده و "جنگ طولانی را نمی‌توان ظرف چند روز پایان داد."
گروه طالبان به رهبری مولوی عبدالحکیم حقانی، مایک پمپئو وزیر خارجه امریکا، مقام‌های قطری و نمایندگان حدود۳۰ کشور و سازمان‌های جهانی در این نشست که به صورت حضوری و آنلاین بود، شرکت کردند.
هرچند سرانجام دولت افغانستان و طالبان به میز مذاکره آمدند و گفته می شود که توافقاتی درباره دستورالعمل‌های مذاکرات صورت گرفته است، اما چرا خشونت ها همچنان ادامه دارد؟ همزمانی مذاکرات و ادامه درگیری ها چیست؟ گفته می شود که حملات گروه طالبان همزمان با آغاز مذاکرات بین‌الافغانی متوقف نشده و در ۱۸ ولایت جریان داشت. ولایت‌های فاریاب، بلخ، جوزجان، غور، بادغیس، هرات، غزنی، ارزگان و چندین ولایت دیگر شاهد درگیری بین اعضای طالبان و نظامیان افغانستان بودند. حال با توجه به "زمان بر" بودن گفتگوها و مذاکرات برای حل و فصل این "جنگ فرسایشی"، رویکردِ همواره متناقضِ آمریکا، برای تسریع در برگزاری این نشست چه بوده است؟
به نظر می رسد برای پاسخ به سؤالات مطرح شده و واکاوی موضوع ابتدا تورقی بر پیشینه برخی متغیرها ضروری باشد.
متن کامل این مطلب در اینجا قابل دریافت است
پژوهشگر:فرشته مقدم