گزارش/ شهر موش‌ها در یک نگاه

{$sepehr_old_video_56238}

مرضیه برومند(کارگردان) در مصاحبه با خبرنگار واحد مرکزی خبر درباره این فیلم گفت: من هنگامی که «شهر موش های 1» را کارگردانی کردم 30 سال داشتم و الان 63 سال دارم، به همین دلیل نگاهم تغییر کرده است و ساختارهای جدیدی را در فیلمم به کار برده‌ام.

وی افزود: در این فیلم سعی نکردم با آثار غربی رقابت کنم یا با آن ها مسابقه دهم، اما سعی کردم از زاویه دید بچه‌ها به فیلم نگاه کنم.

برومند درباره مشکلات ساخت فیلم برای کودک و نوجوان گفت: دکورهای این فیلم 2 میلیاردتومان هزینه برداشته و مخارج آن بالا بوده است.

داستان فیلم «شهر موش‌های 2» به اقتضای زمان نوشته شده است، همراه با شخصیت های عروسکی قدیمی که حالا بعضی هایشان ازدواج کرده‌اند و حتی بچه دار شده اند.

از نگاه دهه شصتی ها فیلم بازتابی از زندگی ماست؛ مثلا موسیقی های پاپ که جوان های این دوره گوش می کنند و کافی شاپ ها و رستوران هایی که 30 سال پیش نبودند، در واقع عروسک های ساده ای که آن روزها کودکان را سرگرم می کردند حالا سر و وضعشان، فکر و خیال‌هایشان و حتی آرزوهایشان عوض شده است؛ این سطح دوم شهرموش هاست، سطح بزرگسالانه ای که البته موافقان و مخالفانی دارد.

مخالفان معتقدند که لباس ها و سبک زندگی این شخصیت ها متعلق به بچه های ما نیست و موافقان بر این عقیده اند که هرآنچه در این فیلم رخ داده است از شوخی با پلیس ها و خبرنگارها تا کنایه‌های اجتماعی دیگر در نهایت در بستر یک قصه فانتری رخ داده و هدف فیلم که ایجاد سرگرمی بوده وسیله های آن را توجیه کرده است.

از همه این ها که بگذریم «شهر موش‌ها» با نام و یاد همان برنامه تلویزیونی دهه شصت جان گرفته و از دنیای تلویزیون به سینما آمده است تا رونقی به سینمای کودک ببخشد.

«شهر موش‌ها» البته نقاط ضعف و قوتی هم دارد؛ تصویرهای زنده، جلوه های ویژه و عروسک ها و موسیقی از نقاط قوت آن است و سادگی بیش از اندازه فیلمنامه که با وجود شکیل بودن، خلاقیت خاصی در آن دیده نمی‌شود از نقاط ضعف فیلم به حساب می‌آید.

فیلم در نهایت موجی از پیام‌های کودکانه و مهربانانه هم دارد که اگر بخواهیم آن‌ها را جدی بگیریم هدف فیلم در یک جمله خلاصه می شود و آن اینکه «فیلم قصد دارد به بچه ها یاد دهد خطر همیشگی است و هوشمندی و غفلت نکردن تنها چاره زیستن است.»