نقض گسترده حقوق بشر در زندان هاي ايتاليا
ايتاليا به عنوان يک کشور اروپايي و امضاء کننده بسياري از قوانين حقوق بشر بين المللي، چندين بار به نقض حقوق زندانيان متهم شده است.
به گزارش واحد مرکزي خبر به نقل از پايگاه اينترنتي ايتاليايي زبان نوتيتسيه راديکالي پونتو ايت، زندان هاي ايتاليا 22 هزار نفر بيش از گنجايش خود، زنداني در خود جاي داده اند.
اين بدان معنا است که زندانيان فضاي لازم براي زندگي نداشته و در سلول هاي خود مجبور هستند به همراه ديگر هم سلولي هاي خود، به نوبت سر پا بايستند.
هنگام استفاده از حمام نيز حتي از کمترين حقوق و حريم شخصي براي خود برخوردار نبوده و در گروه هاي صد نفري و يا بيشتر، در انتظار حمام گرفتن هستند.
زندانيان ايتاليا براي مدت بيست و دو ساعت در شبانه روز در محيط هاي بسته بسر مي برند.
اين پايگاه اينترنتي نوشت، در اين شرايط هيچ شانسي براي احياي اجتماعي وجود ندارد. زندان هاي ايتاليا به خوابگاه هاي کثيف و ويراني تبديل شده اند که در آنجا شرايط زنده ماندن به زير آستانه تحمل رسيده است.
اين مطلب را رئيس جمهور و وزير دادگستري ايتاليا گفته و واتيکان نيز به آن اشاره کرده است، اما هيچ چيزي تغيير نکرده يا فقط اندکي تغيير مي کند.
دلايل زيادي براي ازدحام زندانيان در زندان هاي ايتاليا وجود دارند:
- زنداني شدن افراد قبل از تفهيم اتهام(تعداد اين افراد سه برابرميانگين کشورهاي اروپايي است).
- افرادي که قوانين موجود درباره مواد مخدر را ناديده گرفته اند( تعداد اين افراد دو برابر ميانگين اروپايي است).
- مهاجران زنداني شده(تعداد اين افراد در ايتاليا، بسيار بيشتر از ديگر کشورهاي مهاجر پذيري مانند فرانسه و انگليس است).
اين پايگاه اينترنتي نوشت، بنابراين ايجاد يک فصل اصلاحات در زندان هاي ايتاليا لازم و ضروري است. به عنوان مثال در نروژ ليست انتظار زندان تهيه شده است و بر اساس آن ليست، اگر جايي در زندان وجود نداشته باشد، هيچ فردي نمي تواند زنداني شود.
با ازدحام زندانيان در زندان هاي ايتاليا که منبع انواع بيماري ها و خشونت هاي اعمال شده از سوي قانون هستند، نمي توان استفاده از خشونت عليه زندانيان را نيز توجيه کرد.
ايتاليا براي مدت چهل و هشت سال مورد اتهام دادگاه اروپا در زمينه حقوق بشر و ناديده گرفتن ماده سه کنوانسيون اروپا که در سال 1950 درباره منع شکنجه به تصويب رسيده است، قرار نگرفته بود. اما در شش سال اخير، اين دادگاه ايتاليا را پنج بار محکوم کرده است.
در همين زمينه، ايتاليا متعهد به تطبيق دادن خود با قوانين بين المللي به تصويب رسيده در سال 1989 شده، اما هنوز هيچ اقدامي نکرده است. امسال بازرسان اروپايي ضد شکنجه از ايتاليا بازديد خواهند کرد.
علاوه بر اين، مرگ و مير نيز در زندان هاي ايتاليا وجود دارد، فقط در سال 2011، شصت و شش نفر در زندان هاي ايتاليا خود کشي کرده اند. يعني از هر هزار زنداني يک نفر خودکشي کرده است.
بنابراين، دولت ايتاليا بايد اقدامي عليه خشونت ها و مرگ و ميرها در زندان ها انجام دهد. يکي از راه حل ها، ايجاد امکان داشتن تماس تلفني مداوم زندانيان با خانواده ها و دوستان شان است. اين اقدام به آنها اجازه خواهد داد وضع موجود زندان ها را بيشتر تحمل کرده و از خودکشي صرفنظر کنند.
اين پايگاه اينترنتي نوشت، رعايت حقوق بشر نيازمند روش هاي مختلف کنترل و مونيتورينگ است. ايتاليا با وجود اينکه از سوي ارگان هاي بين المللي و مدارک موجود که اين مدارک را با خشنودي زياد نيز امضاء مي کند، مجبور به ايجاد يک نهاد براي کنترل شرايط زندانيان شده ، هرگز چنين نهادي را براي زندانيان ايجاد نکرده است.
در همين زمينه، در سال دو هزار و نه ميلادي، بدليل اينکه يک زنداني در رم پايتخت ايتاليا مجبور شده بود در فضايي کمتر از سه متر زندگي کند ايتاليا در استرسبورگ محکوم شده بود.
اغلب نارضايتي زندانيان در ايتاليا، درباره ناديده گرفتن سلامت و آزار و اذيت آنها است. در برابر اين موارد هشدار دهنده، امکان مداخله وجود دارد. نبود منابع بهانه قابل قبولي نبوده بلکه مشکل اصلي، فرهنگ است.