جان تازه گچبری سنتی در امامزاده عبدالله(ع) اراک

به گزارش خبرگزاری صداوسیمای مرکز اراک؛ استفاده از گچ برای تزئینات قدمتی چهار هزار و پانصد ساله دارد و انجام تزئینات گچی در بنا‌ها روش معمول در شهر‌های ایران بوده است.
گچ به دلیل داشتن خاصیت شکل‌پذیری، چسبندگی، رنگ مطلوب، کاربرد آسان، فراوانی و ارزانی همواره توجه معماران و هنرمندان بوده و کاربرد زیادی در هنر‌های تزئینی داشته و دارد.
حالا نوروزی از هنرمندان باسابقه استان است که با تلاش خود و شاگردانش قصد دارد امامزاده عبدالله(ع) روستای کودزر اراک را که از آثار تاریخی دوره ایلخانی و دارای تزئینات زیبای هنری است مرمت کرده و دوباره میهمان نگاه‌های زیبا پسند مردم کند.
هنر گچبری در دوره ایلخانی در ایران به سرحد کمال رسید و زمینه ساخت و پرداخت محراب‌های گسترده با انواع خطوط به خصوص انواع مختلف کوفی یادگار آن دوران است.
در کنار به‌کارگیری انواع گره هندسی با نقوش اسلیمی طوماری و اسلیمی در لا به لای کتیبه‌ها، خط با گل و برگ‌های پهن و نیز گودی و برجستگی نقوش شلوغ، زمینه ساز خلق شاهکار‌های گچبری در این دوران شد.
محراب اولجایتو در مسجد جامع اصفهان، مسجد حیدریه قزوین، مسجد جامع ورامین و محراب مسجد ارومیه نمونه‌های دیگر این هنر است.
بنای بقعه متبرکه امام‌زاده عبدالله(ع) بر روى سطح مرتفعى و با پلان هشت ضلعى که هر ضلع حدود سه متر طول دارد ساخته شده و هر ساله میزبان هزاران زائر است.
گنبد بقعه ساده طراحی و ساخته شده و هر چه زیبایی است بر دیوار‌های امامزاده است و از ارتفاع یک تا دوازده متر مزین به گچ‌برى‌های هنری است.
در مجاورت این بقعۀ متبرکه، بقعه دیگرى قرار دارد که بر اساس نقل اقوال محلی متعلّق به حلیمه خاتون(س)، خواهر امام‌زاده عبداللَّه(ع) است.