خاطرات بانوی نوجوان رزمنده در زمان اسارتش در دوران دفاع مقدس

به گزارش خبرگزاری صداوسیمای گلستان؛ خانم آباد ۳۳ روز بعد از شروع جنگ به همراه سه زن دیگر که در مأموریت هلال احمر، در آبادان بودند به اسارت نیرو‌های عراقی درآمد.

معصومه آباد در ۱۷ سالگی به اسارت گرفته شد و چهار سال در اسارت بود.

تکه‌هایی از کتاب من زنده‌ام:

وقتی ما را داخل گودال انداختند، برادر‌ها جا باز کردند.

روی دست و پای همدیگر نشستند تا ما دو تا راحت بنشینیم و معذب نباشیم.

سرباز‌های عراقی که این صحنه را دیدند، به آنها تشر زدند که چرا جا باز می‌کنید و روی دست و پای هم نشسته‌اید؟ و با اسلحه‌هایشان برادر‌ها را از هم دور می‌کردند. نگاه‌های چندش‌آور و کش‌دارشان از روی ما برداشته نمی‌شد.

یکباره یکی از برادر‌ها که لباس شخصی و هیکل بلند و درشتی داشت با سر تراشیده و سبیل‌های پرپشت و با لهجه غلیظ آبادانی، جواد [مترجم ایرانی عراقی‌ها]را صدا کرد و گفت: هرچی گفتم راست و حسینی براشون ترجمه کن تا شیرفهم بشن.

دربخشی دیگر از این کتاب آمده است:

در این اردوگاه، تعداد اسرای ایرانی زیادی بودند.

وضعیت بهداشتی اردوگاه موصل نسبت به زندان الرشید فجیح‌تر بود.

شکنجه‌های متجاوزانه عراقیان، شرایط وحشتناکی را ایجاد کرده بود.

به دلیل بی آبی و وضعیت بد بهداشت اردوگاه و علیرغم اهمیت حجاب کامل برای ما، مجبور به تراشیدن موهایمان شدیم این در حالی بود که برخی ایرانیان خود فروخته، به قیمت شرافتشان، وضعیت بهتری داشتند.

کتاب من زنده ام با نگارش معصومه آباد برای اولین بار در تیر ۱۳۹۲ چاپ شد و در مدت کوتاهی به چاپ سوم نیز رسید.