نشت مواد هسته‌ای از بزرگترین مرکز هسته‌ای اروپا

به گزارش سرویس بین الملل خبرگزاری صدا و سیما؛ از گاردین، نگرانی در مورد ایمنی این ساختمان در حال فرو ریختن، و همچنین شکاف در مخزن لجن سمی معروف به بی ۳۰ (B۳۰) سبب تنش‌های دیپلماتیک با کشور‌هایی از جمله آمریکا، نروژ و ایرلند شده است که بیم آن دارند سلافیلد نتوانسته باشد مشکلات را کنترل کند.
نشت مایع رادیواکتیو از یکی از «خطرناکترین مراکز هسته‌ای در انگلیس» - یک ساختمان در حال پوسیدگی واقع در مرکز بزرگ کامبریا معروف به سیلوی ذخیره‌سازی ام اس اس اس (MSSS) احتمالا تا سال ۲۰۵۰ ادامه خواهد داشت. بر اساس یک سند رسمی اگر سرعت این نشت افزایش یابد می‌تواند «به طور بالقوه قابل توجه باشد» و خطر آلودگی آب‌های زیرزمینی را در پی خواهد داشت.

ترک‌هایی نیز در پوسته بتنی و آسفالتی که حوضچه‌ای عظیم حاوی چندین دهه لجن هسته‌ای را پوشانده، ایجاد شده است که بخشی از فهرست مشکلات ایمنی در این مرکز است.
سلافیلد، مرکزی به مساحت ۶ کیلومتر مربع (۲ مایل مربع) در سواحل کامبریا که ۱۱۰۰۰ نفر در آن مشغول به کار هستند، زباله‌های هسته‌ای حاصل از برنامه‌های تسلیحاتی و تولید برق هسته‌ای را ذخیره و تصفیه می‌کند و بزرگترین تاسیسات این چنینی در اروپا است.
سندی که در نوامبر ۲۰۲۲ برای اعضای هیئت مدیره سلافیلد ارسال شد و توسط گاردین مشاهده شد، نگرانی‌های گسترده‌ای را در مورد کاهش ایمنی در سراسر این مرکز ایجاد کرد و در مورد «خطر فزاینده» نقص‌های مختلف از ایمنی هسته‌ای گرفته تا استاندارد‌های آزبست و آتش سوزی هشدار داد.

نگرانی در مورد استاندارد‌های ایمنی آن چنان است که مقامات آمریکایی درباره زیرساخت‌های خراب آن که توسط گاردین در کابل‌های سیاسی دیده شده هشدار داده اند. از جمله نگرانی‌های آن‌ها نشت ناشی از ترک‌های بتن در حوضچه‌های سمی و عدم شفافیت مقامات انگلیس در مورد مسائل موجود در این مرکز است. انگلیس و آمریکا روابطی طولانی مدت در زمینه فناوری هسته‌ای دارند.
نگرانی‌ها در مورد نحوه اداره سلافیلد نیز به تنش با دولت‌های ایرلند و نروژ منجر شده است.
مقامات نروژی نگران هستند که یک حادثه در این مکان منجر به حمل توده‌ای از ذرات رادیواکتیو توسط باد‌های غالب جنوب غربی در سراسر دریای شمال شود که پیامد‌های بالقوه ویرانگری برای تولید غذا و حیات وحش نروژ خواهد داشت.

دولت ایرلند نیز با ارجاع پرونده سلافیلد به دادگاه سازمان ملل در سال ۲۰۰۶ به دلیل نگرانی در مورد تأثیر این مرکز بر محیط زیست، تلاش کرد تا علیه آن اقدامی انجام دهد.
دانشمندان در تلاشند تا با استفاده از مدل‌سازی آماری، خطر نشت از ام اس اس اس را برای مردم تخمین بزنند.
سلافیلد در تلاش است زباله هسته‌ای چندین دهه را از ام اس اس اس استخراج کند؛ تأسیساتی که قدمت آن به دهه ۱۹۶۰ بازمی‌گردد و به عنوان «یکی از پرخطرترین تأسیسات هسته‌ای در انگلیس» توصیف می‌شود. به گفته آن‌ها این کار ممکن است دست کم ۲۰ سال طول بکشد. در حالی که از نشت این مرکز بیش از سه سال می‌گذرد.
گزارشی در ماه ژوئن از دفتر مقررات هسته‌ای (ONR) حاکی است در حالی که سلافیلد خطر فعلی نشت را «تا حد معقولی پایین» می‌داند، دانشمندان به طور فزاینده‌ای از این مسئله که مقیاس کامل نشت و سرعتی که ممکن است آب‌های زیرزمینی را آلوده کند، مشخص نیست نگرانند.

پیامد‌های بهداشتی قرار گرفتن در معرض تابش بسته به دوز آن متفاوت است، اما ممکن است شامل حالت تهوع و استفراغ، و اثرات طولانی مدت مانند بیماری‌های قلبی عروقی، آب مروارید باشد و افرادی که سطوح بالایی از اشعه را تجربه می‌کنند ممکن است دچار سرطان شوند. دوز‌های بالا می‌تواند کشنده باشد.
بازرسان گفتند که تعیین تعداد ترک در سیلو ممکن نیست، بنابراین با استفاده از حدس و گمان و مدل‌سازی بر اساس نشت از این تأسیسات، خطری را که این ترک‌ها برای مردم و کارگران در محل ایجاد می‌کنند  بررسی می‌کنند.
کمیته‌ای از دانشمندان که وظیفه نظارت بر مرکز هسته‌ای سلافیلد و دیگر مراکز هسته‌ای را بر عهده دارند، هشدار داده‌اند که سیلو نیاز به توجه دقیق‌تری دارد.