شهید نصیرباغبان، مسافری که پس از ۱۵ سال بازگشت

به گزارش خبرگزاری صدا و سیما استان خوزستان، شهید عبدالرضا نصیرباغبان در یکم مرداد ۱۳۴۳، در شهرستان دزفول چشم به جهان گشود و در کناری پدری از راه کشاورزی امرارمعاش می‌کرد، پرورش یافت.

تا پایان دوره ابتدایی درس خواند و به کاشی‌کاری مشغول شد.

پس از آغاز جنگ تحمیلی به عنوان بسیجی در جبهه حضور یافت و سرانجام در ۴ دی‌ماه ۱۳۶۵، در اروندرود بر اثر اصابت ترکش به سر، شهید شد و پیکر پاک و مطهرش ۱۵ سال بعد در ۴ خردادماه ۱۳۸۰ به زادگاهش بازگشت و در گلزار شهدای شهیدآباد دزفول به خاک سپرده شد.

متن خاطره شهید شهید عبدالرضا نصیر باغبان:

شهید گمنام که می‌آوردند، مادرم خودش بلیط می‌گرفت و می‌رفت تهران تا یوسف گمشده اش را پیدا کند. شیرزنی بود برای خودش. می‌رفت معراج شهدا و لابلای شهدای گمنام دنبال «عبده» می‌گشت. از کودکی همه ما شهید عبدالرضا را عبده صدا می‌کردیم.

یک روز مادرم بدون اطلاع راه افتاده بود و رفته بود تهران، من، پسر بزرگش و ساکن تهران بودم. اما به من هم هیچ چیزی نگفت.

شب حرکت مادرم من خواب عبدالرضا را دیدم که با نگرانی به من می‌گفت: «حاجی! مادر راه افتاده و داره میاد تهران. از پله قطار هم افتاده و پاش کبود شده! برو راه آهن دنبالش!»

از خواب بیدار شدم انگار عبدالرضا در اتاق کنارم بود بویش را حس می‌کردم، بلافاصله آماده شدم و به سمت راه آهن به راه افتادم وقتی رسیدم  مادر چشمش به من افتاد و با تعجب گفت: «حاجی! من به کسی نگفتم میام تهران! تو از کجا فهمیدی؟!»

چشمانم پر از اشک شد، اما سعی می‌کردم بغض ام را مادر نبیند و با لبخند گفتم: «عبده بهم گفت! لابد از قطار هم افتادی و پات کبود شده!»

مادرم متحیر به چشم‌های من نگاه می‌کرد.