پخش زنده
امروز: -
تسلیت
هشتم ربیع الاول، سالروز شهادت امام حسن عسکری (ع)
هشتم ربیع الاول، سالروز شهادت یازدهمین اخترتابناک امامت و ولایت حضرت امام حسن عسکری (ع) آغاز جوشش خون شیعه در غم غیبت است.
به گزارش خبرگزاری صداوسیمای مازندران، حسن بن علی بن محمد (ع) مشهور به امام حسن عسکری (۲۳۲-۲۶۰ق) یازدهمین امام شیعیان اثنی عشری است که به مدت ۶سال امامت شیعیان را بر عهده داشت. او فرزند امام هادی (ع) و پدر امام زمان (عج) است.
مشهورترین لقب وی، عسکری است که به اقامت اجباری‌اش در سامرا اشاره دارد. او در سامرا تحت مراقبت حکومت قرار داشت و برای فعالیت‌های خود با محدودیت روبه‌رو بود. امام عسکری (ع) از طریق نمایندگان خود و نیز از راه نامه‌نگاری با شیعیان ارتباط داشت. عثمان بن سعید، نخستین نایب خاص امام زمان (عج)، از نمایندگان خاص وی نیز به شمار می‌رفت.
امام حسن عسکری (ع) در ۸ربیع‌الاول سال ۲۶۰ق، در ۲۸سالگی در سامرا به شهادت رسید و در کنار مرقد پدرش امام هادی (ع) دفن شد. مدفن آن دو به حرم عسکریین مشهور است و از زیارتگاه‌های شیعیان در عراق به شمار می‌رود.
احادیثی از امام عسکری (ع) در موضوعات تفسیر قرآن، اخلاق، فقه، امور اعتقادی، ادعیه و زیارت روایت شده است.
زندگی‌نامه امام حسن عسکری (ع)
نَسَب امام حسن عسکری (ع) با هشت واسطه به علی بن ابی‌طالب (ع) نخستین امام شیعیان می‌رسد. پدرش امام هادی (ع)، دهمین امام شیعیان اثنی عشری است. به نقل از منابع شیعی، مادر آن حضرت حُدیث یا «حدیثه» نام داشت.
برخی دیگر از منابع نام او را سوسن، عسفان و سلیل گفته‌اند.
امام عسکری (ع) برادری به نام جعفر داشت که نزد شیعیان به جعفر کذاب معروف است. او پس از شهادت امام عسکری (ع)، ادعای امامت کرد و با انکار تولد فرزندی برای ایشان، به عنوان تنها وارث، مدعی میراث آن حضرت شد.
سیدمحمد و حسین دیگر برادران او بوده‌اند.
لقب‌ها: لقب‌های وی را هادی، نقی، زکی، رفیق و صامت ذکر کرده‌اند. برخی از مورخان لقب خالص را هم گفته‌اند. «ابن الرضا» نیز لقبی است که امام جواد (ع)، امام هادی (ع) و امام حسن عسکری (ع) به آن شهرت یافته‌اند.
لقب «عسکری» نیز مشترک میان امام هادی (ع) و امام حسن عسکری (ع)، است، زیرا هر دو در شهر سامرا اقامت اجباری داشتند. «عسکر» عنوان غیرمشهوری برای سامرا بوده است.
همچنین به خاطر اشتراک نام «حسن» میان ایشان و امام حسن مجتبی (ع)، ایشان را «حسن اخیر» نیز خوانده‌اند.
کنیه: کنیه وی «ابومحمد» بود. در بعضی منابع کنیه‌های ابوالحسن، ابوالحجه، ابوالقائم نیز به کار رفته‌است.
تولد: بیشتر منابع تولد ایشان را در مدینه دانسته‌اند. ولی از تولد او در سامرا نیز سخن رفته است. بیشتر منابع متقدم امامیه ولادت حضرت را در ربیع الثانی سال ۲۳۲ق دانسته‌ند. در روایتی به نقل از امام حسن عسکری نیز همین تاریخ ذکر شده است.
برخی دیگر از منابع امامیه و اهل‌سنت ولادت حضرت را در سال۲۳۱ نیز نوشته‌اند. شیخ مفید در «مسار الشیعة» ولادت امام را ۱۰ربیع‌الثانی آورده است.
در قرن ششم قمری این قول به حاشیه رفت و تولد حضرت در ۸ربیع‌الثانی شهرت یافته است که قول مشهور نزد امامیه نیز هست.
شهادت: امام عسکری (ع) ۸ربیع‌الاول سال۲۶۰ ق در دوره حکومت معتمد عباسی در ۲۸سالگی به شهادت رسید. گزارش‌هایی نیز درباره شهادت ایشان در ماه‌های ربیع الثانی و جمادی الاولی وجود دارد.
بنا به گفته طبرسی در اعلام الوری، بسیاری از علمای امامیه معتقدند که امام عسکری بر اثر مسمومیت شهید شده است.
مستند آنان روایت «و الله ما منّا الا مقتول شهید» منقول از امام صادق (ع) است.
از برخی گزارش‌های تاریخی بر می‌آید که دو خلیفه قبل از معتمد نیز در صدد قتل امام عسکری (ع) برآمده بودند.
در روایتی آمده است معتز عباسی به حاجب خود دستور داد امام را در مسیر کوفه به قتل برساند، ولی با آگاه شدن مردم، موفق نشد. بر اساس گزارش دیگری، مهتدی عباسی نیز تصمیم گرفت امام را در زندان به شهادت برساند، ولی تصمیم او عملی نشد و دوره حکومت او به سر رسید.
امام عسکری (ع) در خانه خود در سامرا، که پیشتر امام هادی (ع) نیز در آنجا دفن شده بود، مدفون است. به نقل عبدالله بن خاقان (از وزیران معتمد عباسی) پس از شهادت امام عسکری (ع)، بازار‌ها تعطیل شد و بنی‌هاشم، بزرگان، رجال سیاسی و مردم در تشییع پیکر ایشان شرکت کردند.
فرزند: بر اساس اکثر منابع شیعه، تنها فرزند آن حضرت، امام زمان (عج) مسمّا به «محمد» است. از علمای اهل سنت نیز کسانی، چون ابن اثیر و شبلنجی و ابن صباغ مالکی نیز نام محمد را به عنوان فرزند امام عسکری ذکر کرده‌اند.
درباره فرزندان حضرت، اقوال دیگری هم وجود دارد و او را دارای ۳پسر و ۳دختر شمرده‌اند.
خصیبی افزون بر امام مهدی (عج) از دو دختر به نامهای فاطمه و دلاله نام برده و ابن ابی الثلج افزون بر آن امام، پسری به نام موسی و دو دختر به نامهای فاطمه و عایشه (یا ام موسی) را برشمرده است، اما در برخی کتب انساب، نامهای ذکر شده، خواهران و برادران امام حسن عسکری (ع) هستند که شاید با فرزندان او خلط شده‌اند.
در مقابل، برخی از منابع اهل سنت وجود فرزندی برای امام عسکری را انکار کرده‌اند که به احتمال این دیدگاه به خاطر مخفی بودن ولادت امام دوازدهم و عدم اطلاع آنان از تولد وی بوده است.
انتقال به سامرا: در سنین کودکیِ امام حسن عسکری (ع)، پدرش امام هادی (ع) به اجبار به عراق فراخوانده شد و در سامرا، پایتخت آن روز عباسیان، تحت‌الحفظ قرار گرفت. در این سفر امام عسکری (ع) نیز همراه پدر بود. مسعودی زمان این سفر را سال ۲۳۶ق و نوبختی سال ۲۳۳ق گفته‌اند.
امام حسن عسکری بیشتر عمر خود را در سامرا گذراند و مشهور است که ایشان تنها امامی است که به حج نرفت، ولی در عیون اخبار الرضا و کشف الغمه روایتی نقل شده که راوی، آن را در مکه از امام حسن عسکری (ع) شنیده است. غیر از این سفر به مکه، سفر ایشان به جرجان نیز گزارش شده است.
دلایل و مدت امامت
امام عسکری (ع) به مدت ۶سال (از ۲۵۴ تا ۲۶۰) امامت کرد. مهم‌ترین دلیل برای امامت حسن بن علی العسکری (ع) پس از شهادت امام هادی (ع)، وصیت و احادیث امام هادی (ع) درباره جانشینی او است. شیخ مفید در ارشاد بیش از ۱۰روایت و نامه در این‌باره آورده است. اکثر شیعیان و یاران امام هادی (ع) نیز پس از شهادت ایشان، به امام حسن عسکری (ع) به عنوان امام رجوع کردند، ولی عده اندکی جعفر بن علی، (معروف به جعفر کذاب) پسر دیگر امام هادی (ع)، را امام خود خواندند و عده‌ای نیز به امامت سیدمحمد که در زمان امام هادی (ع) از دنیا رفته بود، معتقد شدند.
در بین شیعیان شخصیت‌هایی بودند که منافع خود را در حمایت از ادعای امامت جعفر کذاب می‌دیدند و اشکالاتی را بر امامت امام عسکری (ع) وارد می‌ساختند. اینان که عموما" جایگاه علمی مناسبی هم نداشتند گاه مدعی می‌شدند دانش امام را سنجیده و آن را در سطح دانش کامل که برای ائمه (ع) لازم است نیافته‌اند. گاهی نیز مدعی می‌شدند در نامه‌های امام غلط‌های دستوری یافته‌اند.
آن‌ها برخی مواقع به نوع لباسی که امام پوشیده بود ایراد می‌گرفتند و گاه در شئون امامت دخالت کرده و از امام به خاطر عملکرد وکیلانش انتقاد می‌کردند. همچنین گاه دستورات امام و فرستاده‌ی ایشان را نمی‌پذیرفتند.
از همین رو بود که امام عسکری (ع) می‌فرمود هیچ یک از پدرانشان به اندازه ایشان مورد شک و تردید شیعیان قرار نگرفته است.
امام در برخورد با این گونه رفتار‌ها استمرار این نافرمانی‌ها را از جمله‌ی عواملی می‌داند که ممکن است به سلب نعمت الهی منجر شود. مدرسی طباطبایی معتقد است شاید همین ناسپاسی‌ها و کفران نعمت‌ها موجب شد که سرانجام جامعه شیعه از نعمت حضور امام معصوم محروم گردید.
شرایط سیاسی
هشتم ربیع الاول، سالروز شهادت امام حسن عسکری (ع) دوره امامت امام عسکری (ع) همزمان با سه خلیفه عباسی بود: معتز عباسی (۲۵۲-۲۵۵ق)، مهتدی (۲۵۵-۲۵۶ق) و معتمد (۲۵۶-۲۷۹ق).
در دوره زندگی امام عسکری (ع)، دستگاه عباسی به ابزار دستی برای امیران رقیب تبدیل شده بود و بخصوص فرماندهان نظامی تُرک، نقش مؤثری در نظام حکومتی داشتند.
شاید نخستین موضع سیاسی ثبت شده در زندگی امام حسن عسکری (ع) مربوط به زمانی باشد که امام حدود ۲۰سال داشت و پدرش هنوز زنده بود.
ایشان در نامهای به عبدالله بن عبدالله بن طاهر (از امیران صاحب نفوذ در دستگاه عباسی، که از دشمنان مستعین، خلیفه وقت به شمار می‌آمد)، خلیفه را فردی طغیان‌گر خواند و ساقط شدن او را از خدا خواست. این ماجرا چند روز پیش از سقوط مستعین بود.
پس از قتل مستعین، دشمن او معتز به قدرت رسید و با توجه به اطلاع احتمالی از موضع امام حسن عسکری (ع) نسبت به خلیفه مقتول، در آغاز حکومتش نسبت به آن حضرت و پدرش (حداقل در ظاهر) رفتار خصومت‌آمیزی نداشت.
پس از شهادت امام هادی (ع) و جانشینی امام عسکری (ع) نیز شواهد حکایت از آن دارد که با وجود محدودیت‌هایی که برای فعالیت‌های ایشان اعمال می‌شده، امام از آزادی نسبی برخوردار بوده است.
برخی از ملاقات‌های حضرت با شیعیان در اوائل امامت خود، این مسئله را تایید می‌کند. اما پس از گذشت یک سال، خلیفه به امام بدگمان شد و در سال ۲۵۵ق ایشان را زندانی کرد. امام در دوره یک ساله خلیفه بعدی (مهتدی) نیز همچنان در زندان بود.
حاکمان زمان امام حسن عسکری (ع):
معتمد عباسی ۲۵۶-۲۷۹ق
مهتدی عباسی ۲۵۵-۲۵۶ق
معتز عباسی ۲۵۲-۲۵۵ق
امامت امام حسن عسکری (ع) ۲۵۴-۲۶۰ق
با آغاز خلافت معتمد (۲۵۶ق) که با قیام‌های شیعی رو به رو بود، امام از زندان آزاد شد و بار دیگر به سازماندهی اجتماعی و مالی امامیه اهتمام ورزید. این نقش فعال امام، آن هم در پایتخت دولت عباسی، بار دیگر دستگاه خلافت را نگران کرد.
در صفر سال ۲۶۰ق امام به دستور معتمد به زندان افتاد و شخص خلیفه روزانه اخبار مربوط به امام را پیگیری می‌کرد. یک ماه بعد امام از زندان آزاد شد، ولی تحت‌الحفظ به خانه حسن بن سهل (وزیر مامون) در نزدیکی شهر واسط منتقل شد.
یکی از عواملی که اوضاع سیاسی را برای امام عسکری (ع) و شیعیان سخت‌تر می‌کرد شهرت یافتنِ قیام امام دوازدهم (عج) بود. شیخ مفید دوران امامت امام عسکری (ع) را روزگار سخت توصیف کرده است.
وی معتقد است در مذهب امامیه آمدن امام منتظَر مشهور شده بود و خلیفه که می‌دانست شیعیان انتظار آمدن او را می‌کشند در جستجوی فرزند امام عسکری (ع) بود و تلاش و کوشش بسیاری برای اطلاع یافتن از آن حضرت می‌کرد.
به همین دلیل بود که امام عسکری (ع) ولادت فرزندش را مخفی کرد. شیخ طوسی بر این باور است که امام عسکری (ع) با توجه به این شرایط دشوار بود که در وصیت خود موقوفات و صدقاتش را به مادرش حُدیث احاله داد.
قیام‌ها و شورش‌ها
در زمان امام حسن عسکری (ع)، حرکت‌های اعتراض‌آمیزی انجام گرفت که برخی از آن‌ها از سوی شیعیان و برخی با سوء استفاده از نام علویان بود.
قیام علی بن زید و عیسی بن جعفر: این دو که علوی و از تبار امام حسن مجتبی (ع) بودند، در سال۲۵۵ هجری در کوفه قیام کردند. معتز، سپاهی بزرگ به فرماندهی سعید بن صالح معروف به حاجب را به سوی آن‌ها فرستاد و این قیام را سرکوب کرد.
قیام علی بن زید بن حسین: وی از نوادگان امام حسین (ع) بود و در زمان مهتدی عباسی در کوفه قیام کرد. شاه بن میکال با سپاهی بزرگ به مقابله او رفت، ولی شکست خورد. وقتی معتمد عباسی به قدرت رسید، کیجور ترکی را به سوی او فرستاد. علی بن زید پس از چندی تعقیب و گریز در سال ۲۵۷ هجری قمری کشته شد.
قیام احمد بن محمد بن عبدالله: او در زمان معتمد عباسی در مصر بین برقه و اسکندریه قیام کرد و با پیروان زیادی که پیدا کرد، ادعای خلافت نمود. احمد بن طولون، کارگزار ترک خلیفه در آن دیار، سپاهی به سوی او فرستاد تا یاران او را از اطرافش پراکنده ساختند و او را پس از مقاومت، کشتند.
قیام صاحب زنج: زنگیان به رهبری علی بن محمد معروف به صاحب زنج در سال ۲۵۵ قمری علیه خلیفه عباسی قیام کردند. این قیام پانزده سال ادامه داشت و مناطق وسیعی را تحت اشغال خود در آورد. امام حسن عسکری (ع) با صراحت اعلام کرد که صاحب زنج از اهل بیت نیست.
ارتباط امام و شیعیان
۸ربیع الاول، سالروز شهادت امام حسن عسکری (ع) با توجه به ترکیب جمعیتی مذاهب در جامعه‌ای که اکثریت آن را اهل سنت تشکیل می‌دادند، و همچنین فشار‌های عباسیان بر شیعیان، جامعه شیعه در تقیه به سر می‌برد.
با این حال امام حسن عسکری (ع) نسبت به اداره امور شیعیان و گردآوری وجوهات اهتمام داشت و وکیلانی به سرزمین‌های مختلف می‌فرستاد.
دیدار با امام
از گزارش‌های تاریخی برمی‌آید که در بخش‌هایی از زندگی امام عسکری (ع)، محدودیت‌هایی برای ارتباط مستقیم شیعیان با امام وجود داشت.
امام عسکری (ع):
«عبادت، بسیاریِ روزه و نماز نیست، بلکه عبادت، اندیشیدنِ بسیار در امر الهی است»(ابن شعبه حرانی، تحف العقول، ص۴۸۸)
از این رو هنگامی که امام به دارالخلافه برده می‌شد، شیعیان در مسیر حرکت او حاضر می‌شدند تا او را ملاقات کنند. شیخ طوسی خبری نقل کرده که حاکی از تجمع مردم هنگام عبور امام عسکری (ع) و احترام آن‌ها به وی است.
ولی به خاطر مراقبت‌های حکومت، گاه امام (ع)، شیعیان را از همین نوع رابطه با خود نیز منع می‌کرد. علی بن جعفر حلبی نقل کرده: در یکی از روز‌ها که قرار بود امام به دارالخلافه برود ما به انتظار دیدار وی جمع شدیم؛ در این حال از طرف آن حضرت توقیعی (نوشته‌ای) بدین مضمون به ما رسید: «کسی بر من سلام و حتی اشاره هم به طرف من نکند؛ زیرا در امان نیستید.»
نمایندگان امام
امام عسکری (ع) مانند چند امام پیش از خود، از نمایندگانی جهت ارتباط با شیعیان استفاده می‌کرد. در شمار این افراد به‌ویژه باید از عقید، خادم خاص وی، یاد کرد که امام او را از کودکی بزرگ کرده و حامل بسیاری از نامه‌های ایشان به شیعیان بود. همچنین فردی با کنیه غریب ابوالادیان که خادم حضرت بوده و ارسال تعدادی از نامه‌ها را به عهده داشته است.
اما مشخصاً کسی که در منابع امامی به عنوان باب نماینده و رابط امام با مردم]شناخته شده، عثمان بن سعید است. عثمان بن سعید پس از شهادت امام عسکری (ع) و با ورود به عصر غیبت صغری، به عنوان نخستین وکیل و نایب خاص امام زمان (عج) نیز ایفای نقش کرده است.
نامه‌نگاری
از راه‌های ارتباطی شیعیان با امام عسکری (ع)، مکاتبه بود؛ برای نمونه می‌توان به نامه‌های ایشان به علی بن حسین بن بابویه و نامه به مردم قم و آبه (آوه) اشاره کرد. در کتاب کمال الدین آمده است ایشان اندکی قبل از شهادت، نامه‌های متعددی را به دست خود برای مدینه نوشت. شیعیان نیز در مسائل و موضوعات مختلف برای ایشان نامه می‌نوشتند و پاسخ آن را دریافت می‌کردند.
آماده سازی شیعیان برای عصر غیبت
برخی از منابعی که به تحلیل وقایع تاریخی عصر امام عسکری (ع) پرداخته‌اند، معتقدند که ایشان اقداماتی برای آماده‌سازی ورود شیعه به عصر غیبت و خودکفا کردن جامعه شیعیان انجام داد: سخن گفتن امام عسکری (ع) با اصحاب خود از پسِ پرده و اینکه بیشتر فعالیت‌های مربوط به امام، توسط وکیلان او انجام می‌گرفت را از جمله این اقدامات دانسته‌اند.
مدرسی طباطبایی بر این باور است که امام عسکری (ع) برای آموزش نحوه حل مسائل علمی، گاه پاسخ سوال‌های فقهی را به صورت کامل بیان نمی‌کرد و گاه نیز به بیان قاعده‌ای کلی می‌پرداخت تا فقها بتوانند به کمک آن، به پاسخ برسند.
بعضی اوقات نیز امام برای پاسخ به پرسش‌های فقهی مراجعه به کتاب‌های حدیثی شیعه را پیشنهاد می‌داد. با این‌گونه اقدامات، جامعه شیعه آموزش می‌دید تا مشکلات و مسائل فقهی و عقیدتی خود را بدون نیاز به مراجعه به امام حاضر حل کند.
امام حسن عسکری (ع):
نشانه‌های مؤمن پنج چیز است:
خواندن ۵۱ رکعت نماز، (۱۷ رکعت واجب (نماز‌های یومیه) و ۳۴رکعت مستحب نافله‌های روزانه در هر شب و روز)
زیارت اربعین.
انگشتر به دست راست کردن.
پیشانی را در سجده بر خاک نهادن.
بلند گفتن «بسم اللّه الرّحمن الرّحیم»
آموزه‌های شیعی
با توجه به پیچیدگی‌ها و ابهامات مربوط به تعیین امام در آن دوران، در سخنان و نامه‌های امام حسن عسکری (ع)، به این آموزه برمی‌خوریم که زمین از حجت خالی نمی‌ماند و اینکه اگر امامت با انقطاع رو به رو شود و اتصال آن مخدوش گردد، امور خداوند مختل خواهد شد و حجت خدا بر روی زمین نعمتی است که خدا به مؤمنان داده و آنان را با این هدایت، اکرام کرده است.
یکی دیگر از آموزه‌هایی که به اقتضای فشار‌های موجود بر شیعیان در آن عصر به تکرار در سخنان آن حضرت دیده می‌شود، دعوت به صبر و باور به فرج و انتظار برای آن است. همچنین در احادیث آن حضرت بر تنظیم روابط درونی جامعه شیعه و معاشرت با برادران دینی نیز تاکید ویژه‌ای دیده می‌شود.
تفسیر قرآن
تفسیر قرآن از جمله زمینه‌هایی است که مورد توجه ویژه امام حسن عسکری (ع) بوده است تا بدانجا که یک متن مفصل در تفسیر قرآن (که در شمار کهن‌ترین آثار میراث تفسیری امامیه است) به ایشان منسوب شده است. حتی در صورت درست نبودن این انتساب، باید توجه داشت که شهرت امام به بحث‌های تفسیری، زمینه این انتساب را فراهم آورده است.
کلام و عقاید
امام حسن عسکری (ع) در شرایطی رهبری امامیه را به عهده گرفت که اختلافاتی اعتقادی در صفوف امامیه پدید آمده بود و اختلافاتی نیز در همان دوره امامت ایشان به وجود آمد. برای نمونه یکی از این مسائل بحث «نفی جسمانیت خداوند» بود که از سال‌ها قبل مطرح بود و اختلافاتی میان دو نفر از اصحاب برجسته ائمه یعنی هشام بن حکم و هشام بن سالم وجود داشت.
در زمان امام حسن عسکری (ع) این اختلاف به اندازه‌ای زیاد شد که سهل بن زیاد آدمی نامهای به امام نوشت و از ایشان دراین‌باره راهنمایی خواست.
امام در پاسخ، از فرو رفتن در مباحث ذات، پرهیز داد و سپس با اشاره به آیاتی از قرآن، فرمود:
خدا یکتا و یگانه است؛ نه زاییده و نه زاده‌شده است و نه برای او همتایی است. آفریننده است نه آفریده. هر آنچه بخواهد از اجسام و غیر آن می‌آفریند و خود جسم نیست... چیزی شبیه او نیست و او شنوا و بیناست.
فقه
در علم حدیث، یکی از القابی که برای امام حسن عسکری (ع) به کار رفته، لقب «فقیه» است.
این نشان می‌دهد که امام از سوی اصحابش به طور خاص به این وجه شناخته می‌شده است. بخشی از احادیث ایشان به حوزه فقه و ابواب مختلف آن مربوط می‌شود.
از آنجا که تدوین مذهب فقهی امامیه پیشتر توسط امام صادق (ع) انجام گرفته و سپس مراحل کمال خود را در زمان امام کاظم (ع) و امام رضا (ع) طی کرده بود، امام حسن عسکری (ع) بیشتر به فروعی پرداختند که مستحدث در زمان ایشان بود و یا به دلیلی در عصر ایشان چالش برانگیز بوده است مانند مسئله آغاز رمضان و بحث خمس.
کتاب‌شناسی
درباره زندگی، عملکرد و اندیشه‌های امام حسن عسکری (ع) به صورت مستقلّ و یا امام هادی (ع) و امام حسن عسکری (ع) به صورت مشترک، کتاب‌های متعددی به زبان‌های عربی و فارسی نوشته شده است.
شکوه سامرا: مجموعه مقالات درباره امام هادی و امام عسگری علیهما السلام، (جمعی از نویسندگان به اهتمام محمدحسن حیدری، انتشارات دانشگاه امام صادق (ع)، چاپ اول، ١٣٩٠ش. ٥٠٨ صفحه شامل سه بخش و نه فصل)
حَرَم
امام عسکری (ع) پس از شهادت، در کنار پدرش امام هادی (ع) دفن شد.
بعد‌ها در این مکان زیارتگاهی ساخته شد که به حرم عسکریین مشهور است. حرم امامین عسکریین در سال‌های ۱۳۸۴و ۱۳۸۶ش به دست تروریستهای تکفیری تخریب شد.
بازسازی حرم در سال ۱۳۸۹ش آغاز شد و در سال ۱۳۹۴ش پایان یافت.
زینب دیوارگر گزارش می‌دهد
نظر شما