برای حسینی شدن گریه کافی نیست

چقدر از عزاداران سید و سالار شهیدان تاکنون در ماه محرم و با شرکت در محافل عزاداری امام حسین (ع) با ابعاد قیام این امام مظلوم آشنا شده اند یا از آن درس گرفته و در مسیر رسیدن به سعادت زندگی فردی و اجتماعی از آن بهره برده اند؟

پاسخ به این سئوال در محتوای برنامه و آیین‌های مختلف سوگ نهفته است برپایی محافل عزاداری اباعبدالله (ع) در اماکن مذهبی و منازل شخصی، حضور در این آیین ها، پوشیدن لباس سیاه، پخت نذری، پذیرایی از عزاداران اباعبدالله (ع) و نظیر این آیین‌ها همگی اقداماتی است که از سوی دوستداران اهل بیت عصمت و طهارت در مناطق مختلف کشور همزمان با شروع ماه محرم رونق می‌گیرد.

این سنت‌ها سالیان سال است که از سوی شیعیان در جای جای جهان برگزار و بنابر شواهد عینی همه ساله بر شکوه آن‌ها افزوده می‌شود.

این محافل در شهر‌های مختلف ایران نیز بر اساس سنت‌های بومی و منطقه‌ای هر محله با آیین‌های ویژه همراه است و هرکسی با زبان خود ارادتش را به امام مظلوم شیعیان حضرت اباعبدالله (ع) و یاران با وفایش عرضه می‌کند.

آیا اشکی که برای مظلومیت حسین (ع) و یاران و فرزندانش می‌ریزم و یا دست‌هایی که بر سر و سینه هایمان می‌زنیم توانسته ما را در راه حسینی شدن هدایت کند؟

با وجود گذشت سالیان سال از قیام عاشورا،  هنوز ابعاد قیام و زندگی ایشان برای شیعیان ناشناخته است.

امام حسین (ع) شهید نشد که ما گریه کنیم و اشک بریزیم و سینه زنی کنیم و هرساله در محرم تنها نذری بدهیم بلکه راهی که این امام همام انتخاب کرد راه رهایی، رشد و بالندگی و راه مقاومت و مبارزه بود.

امام حسین (ع) هر چند عطشان بود و با لب تشنه شهید شد، اما هرگز تشنه آب نبود بلکه او تشنه انسانیت انسان‌های غافل بود.

عزاداری تنها یکی از جنبه‌های بزرگداشت واقعه عاشوراست، ولی مساله مهمتر از آن عمق بخشی مفهومی و آگاهی به اندیشه قیام امام حسین (ع) و دلایل این قیام است.

امام حسین انسانی معصوم، شجاع و پر قدرت با تکیه بر قدرت الهی است و نباید شناخت ما از این امام همام به این محدود شود که او تنها یک انسان مظلوم بود که تشنه آب بود و با لب تشنه شهید شد.

امام حسین (ع) انسانی الهی است که با علم، عصمت و قدرت حرکت و ایجاد قیام کرد.

شکوه و عظمت، قیام امام حسین (ع) را بیشتر از معرفی ایشان به عنوان یک انسان تشنه لب با جذبه می‌کند.

راهی که این امام همام انتخاب کرد راه رهایی، رشد و بالندگی و راه مقاومت و مبارزه بود.

امام حسین (ع) هرگز راه سکوت و بی تفاوتی را انتخاب نکرد و در راه مبارزه هم هرگز از رعایت تکالیف شرعی و مسایل اخلاقی کوتاهی نکرد تا آنجایی که در صحنه عاشورا و هنگام فرا رسیدن اذان به نماز ایستاد و مردم امروز تشنه شنیدن و بیان این حقایق هستند.

امروز در جامعه ما خودپسندی و بی تفاوتی در حال رشد است و الزامات اخلاقی مقداری سست شده و فرهنگ و عفاف و حجاب مورد هجمه قرار گرفته و بی شک پیام امام حسین (ع) برای ما احیا فرایض دینی و امر به معروف و نهی از منکر و احیای حجاب و عفاف است.

خروجی محافل مذهبی ما علاوه بر اشک و گریه که در جای خود بسیار هم مورد تاکید بوده و ثواب مضاعف دارد باید تعهد اخلاقی و عمق بخشی اعتقادی باشد.

حضور افراد در روضه امام حسین (ع) اگرچه دارای اجر و پاداشی معنوی بوده و باید تاثیر دنیوی هم در افراد بگذارد.

تاثیر دنیوی روضه بر افراد باید اصلاح ساختار‌های فکری، اعتقادی و اخلاقی انسان باشد.

گفتار ما باید حسینی باشد و بتوانیم نظر امام حسین (ع) را با خوش گفتاری جلب کنیم و برای شناخت امام حسین آشنایی با سیره عملی، اخلاقی، رفتاری، علم و دانش و نحوه رفتار ایشان با قشر‌های مختلف ضروری است.

از طرفی علاوه بر حضور در محافل عزاداری امام حسین (ع) مردم می‌توانند در کتاب‌هایی که سیره امام حسین (ع) را به رشته تحریر درآورده اند بیشتر به جنبه‌های شخصیتی امام حسین (ع) پی ببرند.

ما به عنوان شیعه و پیرو امام حسین (ع) ضروری است که در شرایط کنونی که بسر می‌بریم و  با توجه به هجمه‌های تبلیغاتی دشمنان اسلام خود را مجهز به علم و دانش دین کرده و ابعاد شخصیت امام حسین (ع) را بشناسیم که چه اولویت‌هایی ایشان را به قیام واداشت و چه چیزی او را از بیعت و ذلت سازش منع کرد.

بی شک تاسی از سیره اهل بیت (ع) و قرار دادن آن‌ها در سر لوحه زندگی انسان‌ها را در مسیر سعادت دنیوی و اخروی هدایت خواهد کرد.

محرم و صفری که امام فرمودند اسلام را زنده نگه داشته حفظ و ترویج محتوای فکری و فرهنگی مکتب اهل بیت (ع) است و عزاداری برای سالار شهیدان نیز مقدمه‌ای برای افزایش معرفت و کسب کمالات و الگوگیری از شخصیت حماسی امام حسین (ع) و زینب (س) است.

بنابراین افرادی که به عنوان مداح در این محافل حضور می‌یابند باید با شناخت و درک عمیق از امام حسین (ع) مطالبی را بیان کرده که مقارن با دین نبوده و موجب ایجاد شبهه در اذهان مردم نشود.

 

هر چند مداحی و مرثیه سرایی اهل بیت (ع) مفید است، اما محتوای آن باید حماسی و معرفت بخش باشد و تلاش مداحان نباید تنها گریه کردن و گریاندن مردم باشد.

 زنده نگه داشتن قیام کربلا و عاشورا با بیان صحیح و بیان اهداف و پیامد‌های نهضت عاشورا از دیگر رسالت‌های جامعه مداحی کشور که این قشر را به مطالعه دقیق و صحیح تاریخ اسلام، اعتقادها، تفسیر قرآن و کتاب‌های معتبر نیازمند می‌کند تا بتواند با پشتوانه علمی و تاریخی دقیق حقایق مکتب اهل بین (ع) را به نسل جوان و نوجوان و مخاطبان خود انتقال دهد.

 

منبع:ایرنا