بله «قربان»

به گزارش خبرگزاری صداوسیما، اصفهان؛  اگر آن یار از تو بخواهد که برای اثبات عاشقی ات، عزیزترین هایت را هم به قربانگاه ببری، باید بروی و ببَری و ببُری. ابراهیم، وقتی خلیلِ دوست شد که دست از هرچه غیر دوست بود، برید؛ حتی از فرزندش، از نور دیده اش. ابراهیم و ابراهیمیان (که درود خدا بر آنها) خوب می‌دانستند که جهان و هر چه در آن هست، بدونِ نازِ نگاهِ دوست، اصلا ارزشی ندارند؛ مگر در دعای عرفه نمی‌خوانیم که: ماذا وجد من فقدک و ماالذی فقد من وجدک؟ خدایا، آنکه تو را پیدا کرد، چه چیز را از دست داد و آنکه تو را گم کرد، چه چیزی را به دست آورد؟

هر کسی نمی‌تواند به راه دوست گام بگذارد و در مسیر او قدم بردارد؛ البته، قیل و قال زیاد است و رهروِ باحال کم؛ عاشقی شیوه‌ی رندانِ بلاکش باشد.

قربان، عید «بله قربان گفتن» به معشوق بی نظیرِ ازلی و ابدی است.

قربان یعنی دور شدن از خواسته‌های پستِ خود برای نزدیک شدن به خواسته‌های والای او.

قربان یعنی از گور دور شدن و به نور رسیدن. البته، همه می‌توانند با پیروی از آن پیامبر پاک و پر مهر، بر هوس غلبه کنند و از قفس رهایی یابند؛ و صد البته، در این راه باید از خودِ خدا، او که معشوق و محبوب حقیقی است، مدد گرفت و پا به پای پیامبر خلیل و جانشینان برحقش حرکت کرد. باید بله قربان گفتنِ حقیقی به خدا را از پیشوایان پاک دین آموخت؛ و تو چه می‌دانی که بله قربان گویِ خدا شدن چه لذتی دارد؟ اگر می‌خواهی بچشی، باید از خلیل خدا بیاموزی.

عید «بله قربان گفتن» به خدای نازنین، مبارکِ همه شما.