بهار؛ شاعری که با برف سپید دماوند مشهور شد

به گزارش خبرنگار خبرگزاری صدا و سیما، نام محمدتقی بهار در کتاب های درسی به چشم می خورد و شعر دماوند از اوست در بیت اول این شعر می گوید:
ای دیو سپید پای دربند                            ای گنبد گیتی ای دماوند

این شاعر که به گفته ناتل خانلری، آخرین ادیب بزرگ ایران زمین است ادبیات را نخست نزد پدرش آموخت و از هفت سالگی شعر می سرود.
محمدتقی خان از دوران نوجوانی با کمک پدرش به جمع آزادی خواهان پیوست و در سن بیست سالگی هم یکی از مشروطه طلبان خراسان به شمار می آمد.
آنطور که کمال تبریزی در سریال شهریار نشان داد، رابطه بسیار صمیمی بین ملک الشعرا با میرزاده عشقی و محمدحسین بهجت تبریزی متخلص به شهریار برقرار بوده است.
همچنین اسناد به جا مانده هم به شخصیت سیاسی ملک الشعرا اشاره دارد. از حضور پررنگ او در مجلس به عنوان نماینده در دوره های مختلف تا حمایت از مشروطه خواهی و مقابله با دیکتاتوری رضا خان.
دماوندیه که مشهورترین اثر محمدتقی بهار است در سال 1301 سروده شد. بهار این قصیده را با تاثیرپذیری از مفاهیمی همچون هرج و مرج قلمی، تحریک بیگانگان و اعتراض به آزار وطن خواهان سرود.
از دیگر آثار ملک الشعرای بهار می توان به تاریخ تطور در شعر فارسی، تاریخ سیستان، احوال فردوسی، یادگار زریران، دستور زبان فارسی پنج استاد و فردوسی نامه بهار اشاره کرد.
ملک الشعرای بهار در 18 آذر 1265 در شهر مشهد دیده به جهان گشود و در یکم اردیبهشت سال 1330 وفات یافت . آرامگاه او در ظهیرالدوله است.