انقراص گروهی از دایناسور‌ها درپی یک فوران آتشفشانی

به گزارش خبرگزاری صدا و سیما، به نقل از آی ای، در حالی که اولین انقراض دسته جمعی حدود ۲۵۹ میلیون سال پیش رخ داد، دومین انقراض تقریباً ۲۶۲ میلیون سال پیش در دوره پرمین میانی رخ داد.
در تاریخ زمین‌شناسی زمین، انقراض‌های دسته جمعی فاجعه بار متعددی وجود داشته است که حیوانات را از این سیاره محو کرده است. کارشناسان بر این باورند که مدت‌ها قبل از دایناسورها، این سیاره تحت تسلط حیوانات مختلفی اعم از تیتانوپونوس (نام علمی:Titanophoneus) تا خزندگان زره پوش بود. تیتانوپونوس یک سرده منقرض‌شده و گوشت‌خوار از راسته ددکمانان و زیرراسته سهمگین‌سران است که در اواسط دوره پرمین در روسیه زندگی می‌کرد.
اکنون، گروهی از محققان شواهدی از یک انقراض دسته جمعی دوگانه را کشف کرده‌اند که تقریباً ۲۶۰ میلیون سال پیش و به فاصله تقریباً سه میلیون سال از هم رخ داده است. این رویداد‌های منجر به مرگ این جانوران عجیب و غریب در حدود ۲۶۰ میلیون سال پیش در عصر کاپیتانین زمین شده است.
به گفته محققان دانشگاه علوم زمین چین، این دو انقراض دسته جمعی ناشی از فوران‌های عظیم آتشفشانی بوده است. بر اساس این مطالعه، فوران‌های آتشفشانی در جنوب غربی چین، در منطقه‌ای به نام «Emeishan Large Igneous» رخ داده است.
در این مطالعه، محققان اورانیوم جمع‌آوری شده از نمونه‌های دریایی در دریای جنوبی چین را اندازه‌گیری کردند. از این طریق، کارشناسان توانستند دو پالس را شناسایی کنند که در آن اقیانوس‌ها اکسیژن حیات بخش خود را از دست داده‌اند. این مربوط به دو انقراض دسته جمعی است که یکی تقریباً ۲۵۹ میلیون سال پیش و دیگری تقریباً ۲۶۲ میلیون سال پیش در طول دوره پرمین میانی رخ داد.
محققان تاکید کردند که مطالعه وقایع انقراض باستانی می‌تواند به آن‌ها کمک کند تا تأثیر گرمایش جهانی بر زنجیره غذایی اقیانوس‌ها را پیش‌بینی کنند.
«توماس آلجئو» (Thomas Algeo) یکی از محققان مطالعه گفت: ما در حال مطالعه زیست بحران در دوره پرمین هستیم، اما گرمایش مشابه امروز به دلیل رویداد‌های انسانی اتفاق می‌افتد. انسان‌ها اثرات فوران‌های آتشفشانی گذشته را اکنون و در نتیجه انتشار کربن در جو تقلید می‌کنند. این فوران‌های عظیم آتشفشانی زنجیره‌ای از واکنش‌ها را به راه انداختند که این رویداد منجر به دوره کوتاهی از سرد شدن از خاکستر در اتمسفر فوقانی منعکس کننده نور خورشید و به دنبال آن دوره‌های طولانی‌تر گرمایش جهانی شد. گاز‌های گلخانه‌ای ساطع شده از فوران آن‌ها اقیانوس‌ها را گرم می‌کند در نتیجه، آب سطحی گرم از رسیدن اکسیژن محلول به اعماق بیشتر جلوگیری کرد و در نهایت زنجیره غذایی حیوانات را در آن زمان از بین برد.
نتایج این مطالعه در مجله «Earth and Planetary Science Letters» منتشر شده است.