نیمه رمضان سالروز ولادت کریم اهل بیت (ع)

به گزارش خبرگزاری صدا و سیمای مازندران، امام حسن مجتبی (ع) فرزند امام علی بن ابی‌طالب (ع) در شب نیمه ماه مبارک رمضان، سال سوم هجرت در شهر مدینه دیده به جهان گشود. در سن ۳۷ سالگی با وی برای خلافت و جانشینی امام علی (ع) بیعت شد. مدت حکومت و زمامداری حضرتش شش ماه و سه روز به طول انجامید. پس از آن تحت شرایط و عوامل خاص اعم از فریبکاری معاویه و خیانت برخی بیعت کنندگانش در سال ۴۱ هـ. ق با معاویه صلح کرد و از کوفه به مدینه مراجعت نمود و مدت ده سال در مدینه زندگی کرد، سرانجام با دسیسه و نیزنگ معاویه به دست همسرش (جعده دختر اشعث کندی) به شهادت رسید، و در قبرستان بقیع در کنار قبر مادربزرگش (فاطمه بنت اسد) به خاک سپرده شد.
به اعتراف دوست و دشمن، امام مجتبی (ع) در کمالات و فضایل اخلاقی انسانی کامل بود: قرابت و نزدیکی آن‌حضرت به رسول الله (ص)، علاقه و محبت پیامبر نسبت به وی، دارا بودن بیشترین شباهت به رسول الله، یکی از مصادیق آیه تطهیر، حضور با پیامبر در جریان مباهله، تواضع و سخاوت فراوان، عبادت زیاد، به اتفاق برادرش (امام حسین) سرور جوانان بهشت بودن، برخی از بارزترین خصائص و ویژگی‌های اخلاقی و کمالات آن‌حضرت است.
امام حسن مجتبی، فرزند امام علی بن ابی‌طالب (ع)، بر اساس حدیثی نبی مکرم ص سرور جوانان بهشت است. جابر از پیامبر خدا (ص) نقل می‌کند: «هر کس خواست سرور جوانان بهشت را ببیند، پس به چهره حسن بن علی نگاه کند».
کنیه و القاب
کنیه امام حسن مجتبی (ع) ابو محمد است. برخی گفته‌اند: این کنیه را پیامبر اکرم (ص) به امام حسن (ع) داد. در هفتمین روز ولادتش حضرت فاطمه (س) قنداقه امام حسن را خدمت پدر آورد و پیامبر (ص) نام حسن را بر وی نهاد.
لقب‌های آن‌حضرت عبارت اند از: سیّد، زکی، مجتبی و تقی.
امام مجتبی؛ شبیه‌ترین مردم به رسول خدا بود واز انس بن مالک نقل شده است: کسی در شباهت به رسول الله مانند حسن بن علی نبود.
زهد و عبادت امام حسن ع
امام حسن مجتبی (ع)؛ عابدترین، زاهدترین و با فضیلت‌ترین مردم زمانش بود و زمانی که عازم حج می‌شد، با پای پیاده می‌رفت و گاهی هم پا برهنه امام حسن زمانی که یاد مرگ می‌کرد می‌گریست و هنگامی که به یاد قبر و قیامت می‌افتاد، اشک از چشمانش سرازیر می‌شد
۷. بذل و بخشش در راه خدا
امام مجتبی (ع) اهل جود و بخشش بسیار بود و در میان مردم به این خصلت معروف بود. روایات فراوان در این‌باره آمده است؛ از جمله: «امام حسن (ع) دو بار تمام زندگی‌اش را در راه خدا بین مستمندان تقسیم کرد». از این رو به کریم اهل بیت ع مشهور است
۸. تواضع و محبت نسبت به فقرا
گزارش شده است: امام حسن (ع) در حال گذر از جایی بود، دید عده‌ای از فقرا بر زمین نشسته‌اند و مقداری نانِ خشکِ خورد شده در سفره آن‌ها است و مشغول خوردن هستند، از حضرت دعوت کردند از آن نان خشک میل کند، حضرت از مرکب پیاده شد در کنارشان نشست و از آن نان میل کرد، وسپس امام مجتبی (ع) از آن‌ها دعوت کرد و در منزل خود از آنان پذیرایی نمود.
درباره فضیلت و شخصیت امام حسن (ع) همین مقدار بس که آن‌حضرت از اهل بیت (ع) است، که بر اساس آیه ۳۳ سوره احزاب از خاندانی است که خداوند پلیدی را از آنان دور کرده و آنان را پاک و مطهر گردانید، و از کسانی است که رسول خدا (ص) به اتفاق آنان با نصارای نجران برای مباهله حضور یافت.
شهادت
درباره تاریخ شهادت امام حسن مجتبی (ع) در منابع اسلامی اختلاف نظر دیده می‌شود؛ پنجم ربیع الاول، و ۲۸ صفر سال پنجاه هجری که مشهور قول دوم است.

بنیامین مرشدی و گزارشی در این زمینه: