پخش زنده
امروز: -
چهارم شعبان سالروز میلاد سپهسالار عشق و روز جانباز
حضرت عباس فرزند علی بن ابی‌طالب (ع) و از افتخار برادری امام حسن (ع) و امام حسین (ع) برخوردار است.
به گزارش خبرگزاری صدا و سیما مرکز کهگیلویه و بویراحمد، روز چهارم ماه شعبان سال ۲۶ هجری در مدینه منوره دیده به جهان گشودند و در سال ۶۱ هجری به شهادت رسیدند. سنّ مبارکشان را هنگام شهادت ۳۴ سال نوشته‌اند.واژه عباس، صیغه مبالغه از ماده «عبس» و به معنی گرفتگی چهره می‌باشد. حضرت ابوالفضل (ع) مصداق بارز «أشدّاءُ عَلَی الکفار» بودند زیرا چهره ایشان در مقابل دشمنان عبوس و خشن بود اما در برابر مومنان گشاده و مهربان.
مرحوم علامه حائری در کتاب معالی السِبطین می‌نویسد: «امیرمؤمنان (ع) او را از این رو عباس نامید که به شجاعت، شکوه، صولت و خشم او در پیکار با دشمنان آگاهی داشت. دشمنان در برابر او لرزه بر اندامشان می‌افتاد و صورت هایشان از ترس او رنگ در می‌باخت. او قهرمانی بود که شجاعت را از پدرش به ارث برده بود و بینی گمراهان در برابر او به خاک مالیده می‌شد.»
زندگانی حضرت ابوالفضل علیه السلام دائرة المعارفی است که چگونه زیستن و آگاهانه رفتن را به ما می‌آموزد و فرصت دستیابی به مقام آدمیت را هموار می‌سازد.
از رهگذر تربیت حضرت عباس، پرتویی از فروغ معنویت امیرمومنان حضرت علی علیه السلام و جلوه‌ای از روشنی ولایت ام البنین سلام الله علی‌ها در پرورش فرزند نصیب انسان می‌شود که آئینه‌ای از روشنایی فضایل ابوالفضل دیدگان آدمی را نورانی می‌کند.
با پای دل به مدینه می‌رویم و با گذر از کوچه‌های بنی هاشم به سرای امیرمؤمنان علیه السلام می‌رسیم و از آغازین لحظات زندگانی پور دلبندش عباس علیه السلام با او همراه می‌شویم.
خورشید در مدینه روز جمعه و چهارمین روز شعبان سال ۲۶ هجری، نوری دیگر می‌بخشید.
بلور دل‌های شیفتگان امیرالمؤمنین لبریز از شور و عشق شده و آغوش کوچه‌های بنی هاشم به روی زائران خانه حضرت گشاده می‌نمود.
چهره علاقه‌مندان اهل بیت علیهم السلام را شبنم شادی فرا گرفته بود و برای دیدار نورسیده مولای خویش بر یکدیگر پیشی می‌گرفتند.
شور و هلهله خانه علی و فاطمه کلابیه را فرا گرفته و نگاه همگان به سخاوت لبان مولا بود تا انتخاب نام طفل را نظاره کنند و شیرینی اولین کلام او را بیابند.
امام فرزند دلبند خود را به سینه چسباند و با آوای اذان و اقامه شاخسار ایمان و عشق به توحید و نبوت را نمایان کرد تا از بلندای همتش آبشار شوق به امامت جاری شود و تا همیشه ایام در سایه سار ولایت سروی سبز باشد.
چون نسیم اذان و اقامه بر روان پاک و سپید طفل وزید، امام با واژه‌ای مهرآفرین و روح افزا، نام فرزند را «عباس» یعنی شیر بیشه شجاعت و قهرمان میدان نبرد دلاوری از شجاعان اسلام و قهرمانی که در برابر باطل و ستم عبوس و خشمگین است و در مقابل خیر و نیکی شادان و متبسم، نامید.
از رهگذر تربیت حضرت عباس، پرتویی از فروغ معنویت امیرمومنان حضرت علی علیه السلام و جلوه‌ای از روشنی ولایت ام البنین سلام الله علی‌ها در پرورش فرزند نصیب انسان می‌شود که آئینه‌ای از روشنایی فضایل ابوالفضل دیدگان آدمی را نورانی می‌کند.
با پای دل به مدینه می‌رویم و با گذر از کوچه‌های بنی هاشم به سرای امیرمؤمنان علیه السلام می‌رسیم و از آغازین لحظات زندگانی پور دلبندش عباس علیه السلام با او همراه می‌شویم.
خورشید در مدینه روز جمعه و چهارمین روز شعبان سال ۲۶ هجری، نوری دیگر می‌بخشید.
بلور دل‌های شیفتگان امیرالمؤمنین لبریز از شور و عشق شده و آغوش کوچه‌های بنی هاشم به روی زائران خانه حضرت گشاده می‌نمود.
چهره علاقه‌مندان اهل بیت علیهم السلام را شبنم شادی فرا گرفته بود و برای دیدار نورسیده مولای خویش بر یکدیگر پیشی می‌گرفتند.
شور و هلهله خانه علی و فاطمه کلابیه را فرا گرفته و نگاه همگان به سخاوت لبان مولا بود تا انتخاب نام طفل را نظاره کنند و شیرینی اولین کلام او را بیابند.
امام فرزند دلبند خود را به سینه چسباند و با آوای اذان و اقامه شاخسار ایمان و عشق به توحید و نبوت را نمایان کرد تا از بلندای همتش آبشار شوق به امامت جاری شود و تا همیشه ایام در سایه سار ولایت سروی سبز باشد.
چون نسیم اذان و اقامه بر روان پاک و سپید طفل وزید، امام با واژه‌ای مهرآفرین و روح افزا، نام فرزند را «عباس» یعنی شیر بیشه شجاعت و قهرمان میدان نبرد دلاوری از شجاعان اسلام و قهرمانی که در برابر باطل و ستم عبوس و خشمگین است و در مقابل خیر و نیکی شادان و متبسم، نامید.
منبع: خبرگزاری صدا و سیما
نظر شما