پخش زنده
امروز: -
ده‌ها هزار مهاجر گمشده در مسیر اروپا
بحران مهاجران گمشده: ده‌ها هزار مهاجر در مسیر اروپا ناپدید شده اند.
به گزارش سرویس بین الملل خبرگزاری صداوسیما؛ به نقل از دموکراسی نو، سازمان ملل، پارلمان اروپا و بسیاری از گروه‌های حقوق بشری دولت یونان را به علت محاکمه ۲۴ نیروی داوطلب امدادرسان که به نجات هزاران مهاجر گریزان از خشونت، فقر و اعدام کمک کرده اند، محکوم کردند. دولت یونان ۲۴ فرد مرتبط با گروه بین المللی پاسخ اضطراری به قاچاق انسان را که برای نجات جان مهاجران در راه رسیدن به اروپا تلاش می‌کنند محاکمه کرده است. سخنگوی کمیسر عالی سازمان ملل در امور حقوق بشر چنین محاکمه‌هایی را عمیقا نگران کننده خوانده است چرا که این اقدامات جنبه مجرمانه به فعالیت‌های امداد و نجات جان‌ها می‌دهد و رویه خطرناکی ایجاد می‌کند. تاثیر فوری آن، این بوده است که سازمان‌های حقوق بشری فعالیت‌های خود را در این زمینه در یونان و دیگر کشور‌های اتحادیه اروپا متوقف کنند. در گزارش پارلمان اروپا نیز این اقدام دولت یونان بزرگترین پرونده جرم انگاری همبستگی و همیاری توصیف شده است. نشریه نیویورکر هم اخیراً گزارشی با عنوان مهاجران گمشده منتشر کرده و گفته است ده‌ها هزار نفر در راه رسیدن به اروپا ناپدید شده اند. نویسنده این مقاله الکسیس اوکایاوو است. او اینجاست تا در این باره با ما صحبت کند.
الکسیس اوکایاوو، ستون نویس نشریه نیویورکر : این محاکمه من را به یاد آنچه که در ایتالیا اتفاق افتاد می‌اندازد. ایتالیا کمک به نجات مهاجران در دریا را جرم می‌داند و مسئولان نیروی دریایی این کشور را تشویق می‌کند که مانع نجات مهاجران به دست گارد ساحلی شود تا جایی که مقامات نیروی دریایی به نجات ندادن مهاجران در دریا متهم شده اند؛ و این متاسفانه بخشی از یک روند نگران کننده از جرم انگاری فعالیت‌های امداد و نجات جان انسان‌های آسیب پذیر و همچنین دشوار کردن مسیر رسیدن به اروپا و افزایش احتمال مردن مهاجران است.
مجری:شما در مقاله خود در نیویورکر نوشته اید که در یک دهه گذشته دریای مدیترانه و سواحل ایتالیا، مالت، قبرس و یونان به یک گورستان بزرگ تبدیل شده است و ۲۵ هزار نفر در عبور از این مسیر ناپدید شده اند و شاید مرده باشند. آیا می‌توانید دامنه این مشکل را تشریح کنید و تأثیر آن را بر زندگی مردم از جمله زن و فرزندی که با آن‌ها (آلما و پسرش یافیت) مصاحبه کرده اید، توضیح دهید؟
الکسیس اوکایاوو: عدد ۲۵ هزار در نظر من یک برآورد محافظه کارانه است و احتمالا رقم بالاتر است. من می‌گویم که دستکم ۲۵ هزار نفر در یک دهه گذشته در مسیر رسیدن به اروپا ناپدید شده اند و این عمدتا در مدیترانه بوده است و حالا اکثر آن‌ها در اعماق دریا هستند. آن‌ها غرق شده اند. برخی از این اجساد به ساحل می‌رسند در جنوب اروپا و شمال آفریقا و در قبر‌های گمنام دفن می‌شوند. خانواده هایشان واقعاً نمی‌دانند چه اتفاقی افتاده است و فقط می‌توانند حدس بزنند. من زنی به نام آلما اهل اریتره را ملاقات کردم. او از رژیم سرکوبگر اریتره فرار کرده بود و در لیبی سوار یک قایق شد و به طرف اروپا رفت و در آلمان ساکن شد. او پسر نوجوانش را جا گذاشت. او هشت ساله بود و مادرش نمی‌خواست جانش را به خطر بیندازد و قصد داشت وقتی در آلمان ساکن می‌شود پسرش را نزد خود بیاورد. اما چون شوهر این زن در سال ۲۰۱۳ در جریان غرق شدن کشتی و در مسیر لیبی به اروپا جان باخته بود و جسدش پیدا نشده است به او گفته شد که، چون نمی‌تواند ثابت کند که شوهرش فوت کرده است نمی‌تواند پسرش را ببرد. این مشکل رایج است. مهاجرانی که همسرانشان فوت کرده باشند برای ازدواج مجدد مشکل دارند، زیرا نمی‌توانند سندی برای فوت همسر ارائه کنند. آن‌ها در بحث ارث و گرفتن فرزندانشان نیز مشکل دارند. مراکزی وجود دارند که برای شناسایی اجساد تلاش می‌کنند، مثل یک مرکز در میلان ایتالیا، اما این‌ها مورد حمایت قرار نمی‌گیرند و بودجه‌ای برای فعالیت ندارند.
مجری: درباره آلما و پسرش که سال‌ها همدیگر را ندیده اند و هر روز از طریق فیس تایم با هم صحبت می‌کنند بگویید.
الکسیس اوکایاوو: آلما بعد از یک دهه به آزمایشگاهی در میلان رسید که من در آن برخی اوقات کار کرده بودم و روی شناسایی صد‌ها جسد چند قایق غرق شده در ایتالیا کار می‌کردند. آلما معتقد بود که پدر فرزندش در یکی از این قایق‌ها بوده است. یکسال طول کشید تا آن‌ها توانستند دی ان‌ای پسر آلما را برای مطابقت بگیرند. متاسفانه با نمونه‌ها مطابقت نداشت و این بدان معنا بود که جسد او در یک قایق دیگر یا در عمق دریاست. اما الما الان که یک دهه گذشته و پسرش نوجوان است می‌تواند با ادعای مرگ احتمالی شوهرش فرزندش را نزد خود بیاورد. اما در این ده سال آلما از پسرش دور بوده است و در حالی که می‌داند همسرش فوت کرده است نمی‌تواند آن را ثابت کند. مقامات آزمایشگاه میلان می‌گویند وقتی اجساد به ساحل می‌رسند پلیس یا مقامات مسئول برای شناسایی آن‌ها تلاشی نمی‌کنند تا بدین طریق خانواده‌های این افراد دستکم بدانند چه اتفاقی برای عزیزانشان افتاده است.
مجری: شما در مقاله تان گفتید که فقط ۱۳ درصد اجساد مهاجرانی که بین سال‌های ۲۰۱۴ و ۲۰۱۹ مرده اند، بازیابی شده است و بقیه یا در اعماق مدیترانه هستند یا در بیابان‌های شمال آفریقا در حال تجزیه شدن هستند. چه باید کرد تا از این حوادث جلوگیری شود؟
الکسیس اوکایاوو: دو خط فکری وجود دارد. اول این که برای آن ۱۳ درصد جسدی که داریم، مالت، یونان، ایتالیا یعنی کشور‌هایی که بیشتر اجساد در آن‌ها پیدا شده است، نمونه‌های دی ان آ بگیرند عکسبرداری کنند و این‌ها را دسته بندی کنند و همه کشور‌های اروپایی به آن دسترسی پیدا کنند و همه خانواده‌هایی که عزیزان خود را از دست داده اند بتوانند شناسایی کنند. کشور‌هایی مثل ایتالیا یکبار برای بیرون کشیدن قایق‌های غرق شده اقدام کرده است. این کار هزینه دارد، اما امکان پذیر است. برای کسانی هم که جسدی ندارند راه‌های دیگر مثل مصاحبه با خانواده‌ها و قاچاقچیان وجود دارد. در سال ۲۰۱۵ یک قایق به ظاهر ماهیگیری با هزار مهاجر غرق شد. کارشناسان بعد ازمطالعه این قایق گفتندکه قایق شبیه به کشتی‌های برده داری بوده است. مهاجران علاوه بر صد‌ها دلاری که برای سوار شدن به قایق‌ها می‌دهند باید مبالغ دیگری برای جلیقه نجات بدهند. اما سرنوشت آن‌ها به اعماق دریا ختم می‌شود و برخی حتی شناسایی هم نمی‌شوند. هیچ راه امن و باز برای آن‌ها وجود ندارد. این افراد برای فرار از سرکوب و خفقان ناچارند به این راه سخت و غیرانسانی پناه بیاورند.
نظر شما