استخوان‌های غول پیکر اجداد شترمرغ‌های امروزی بررسی شد

به گزارش سرویس وبگردی خبرگزاری صدا و سیما ، امروزه بزرگترین پرنده جهان که قابلیت پرواز ندارد، شترمرغ است. ارتفاع این پرنده حدود ۲.۵ متر است و می تواند تا ۲۴۰ کیلوگرم وزن داشته باشد. اما میلیون ها سال پیش، جد شترمرغ ها گونه های دیگری از پرندگان بدون قابلیت پرواز بودند که امروزه منقرض شده اند.

یکی از این گونه ها درومورنیس استیرتونی (Dromornis Stirtoni) بود که با نام مستعار تاندربرد (Thunderbird) شناخته می شد. این پرنده در اواخر دوره میوسن و حدود ۸ میلیون سال پیش زندگی می کرد. گونه دیگر ورومبه تایتان (Vorombe Titan) بود که اخیراً در ماداگاسکار و در سواحل آفریقای جنوبی زندگی می کرد و تصور می شود که در قرن هفدهم و پس از مواجهه با انسان منقرض شده است. یافته های فسیلی نشان می دهد که هر دو گونه در حدود ۳ متر ارتفاع داشته و بیش از دو برابر جرم شترمرغ بودند.

به گفته دانشمندان امروز همه آنچه از این پرندگان باقی مانده، استخوان های فسیلی آنها و تعداد انگشت شماری تخم است. این موضوع بدان معنی است که دانشمندان درباره زیست شناسی این پرندگان بسیار کم می دانند.

به تازگی یک تیم تحقیقاتی به سرپرستی ترور ورثی (Trevor Worthy) و وارن هندلی (Warren Handley) از دانشگاه فلیندرز استرالیا در مورد ساختار میکروسکوپی استخوان های این پرندگان تحقیق کردند.

این پژوهش ها به محققان اجازه می دهد تا ابتدا تفاوت های اندازه بین نر و ماده ها را مشخص کرده و سپس ارزیابی کنند که چگونه این پرندگان غول پیکر رشد کردند.

ورثی در این رابطه گفت: ما دریافتیم که تاندربرد به مراتب کندتر از گونه های جدیدتر رشد کرده و همین رشد آهسته آن باعث شد در برابر تغییرات آب و هوایی آسیب پذیر باشد. این یک یافته مهم در میان تخریب محیط زیست فعلی ناشی از تغییرات آب و هوایی است چراکه مشخص می کند که حیوانات با رشد آهسته در برابر انقراض آسیب پذیرتر خواهند بود.

ورثی همچنین افزود: علیرغم اینکه فسیل ها میلیون ها سال قدمت دارند، ساختار میکروسکوپی استخوان دست نخورده حفظ شده بود که چشم اندازی بی نظیر در مورد چگونگی رشد این گونه ها در هنگام زنده بودن می دهد. در بعضی از حیوانات، حلقه های رشد مانند حلقه های درختی وجود دارند و دقیقاً مانند حلقه های درختی می توانند جزییاتی از سن حیوان و همچنین اطلاعاتی در مورد سلامتی آن به محققان ارائه دهند.

او افزود: با استفاده از ساختارشناسی هندسی در استخوان های تاندربرد، ما توانستیم تشخیص دهیم که ماده ها دارای توده بدنی متوسط در حدود ۴۴۱ کیلوگرم بودند در حالی که نرها به طور متوسط ۵۲۸ کیلوگرم هستند. در مرحله بعد، می خواستیم نرخ رشد گونه ها را درک کنیم و برای این کار، ساختار میکروسکوپی استخوان های تاندربرد را مورد مطالعه قرار دادیم.

ورثی توضیح داد که ما دریافتیم که گونه های جوان رشد سریع را تجربه کرده اند. او همچنین گفت که دوره رشد این پرندگان به احتمال زیاد با ماه های گرم و خشک تابستان مطابقت داشته که احتمالاً پرندگان استرس حرارتی را تجربه می کردند.

نتایج مطالعات همچنین نشان داد که گونه ای به نام جنیورنیس (Genyornis) که حدود ۲.۵ متر طول و احتمالاً حدود ۲۴۰ کیلوگرم وزن داشته، خیلی سریعتر از تاندربردها رشد کرده و به طور متوسط در حدود یک تا دو سال به اندازه بدن کامل و بالغ می رسیده است.

ورثی گفت: ما دریافتیم که مسیر رشد سریع به احتمال زیاد به جنیورنیس کمک کرده است تا با شرایط ناپایدار و آشفته از حدود ۲.۵ میلیون سال پیش تا حدود ۱۲ هزار سال پیش سازگار شود چراکه آنها می توانستند سریعتر بالغ شده و زودتر تولید مثل کنند. محققان در پایان اضافه می کنند که نتایج تحقیقات نشان می دهد که تخم های جنیورنیس خورده شده است که ثابت می کند افراد بومی موجب انقراض این پرندگان در حدود ۴۰ هزار سال پیش شده اند.

دانشمندان اضافه می کنند که با وجود رشد سریع و استراتژی تولید مثل گونه های جدید بعد از دوران سخت، تعداد این پرنده ها با سرعت بیشتری احیا شده که همین امر به آنها اجازه داد تا امروز زنده مانده و شترمرغ ها را تشکیل دهند.

منبع: theconversation