این مکان به خاطر فسیل های ایکتیوسورهای غول پیکر معروف است. این موجودات به مانند خزندگانی هستند که بر دریاهای باستانی تسلط داشته و می توانستند به اندازه یک اتوبوس رشد کنند. این شکارچیان زیر آب با باله های بزرگ دست و پا و آرواره های بلند، دارای تعداد زیادی دندان بودند.
دیرینه شناسان بسیاری بررسی کردند: چگونه همه این موجودات می توانند با هم بمیرند. اکنون، محققان در مطالعه ای جدید نظریه متفاوتی را ارائه کرده اند. نیکلاس پینسون (Nicholas Pyenson) یکی از محققان این مطالعات و متصدی پستانداران دریایی فسیلی در موزه ملی تاریخ طبیعی اسمیتسونیان، می گوید: تعدادی از شواهد به یک استدلال در اینجا اشاره می کنند که احتمالا این مکان جایی بود که ایکتیوسورهای غول پیکر برای زایمان آمدند.
رندی ایرمیس (Randy Irmis) دیرینه شناس دانشگاه یوتا و پژوهشگر ارشد این مطالعات گفت که این مکان که زمانی یک دریای استوایی بوده، اکنون در یک اقلیم خشک و غبارآلود در نزدیکی یک شهر معدنی متروکه قرار دارد.
به گفته ایرمیس، محققان برای مشاهده بهتر این اسکلت های عظیم که دارای مهره هایی به اندازه بشقاب و استخوان‌های باله به ضخامت تخته سنگ هستند، از اسکن سه بعدی برای ایجاد یک مدل دیجیتالی دقیق استفاده کردند.
پژوهشگران فسیل هایی را از حداقل ۳۷ ایکتیوسور پراکنده در اطراف منطقه شناسایی کردند که قدمت آنها به حدود ۲۳۰ میلیون سال می رسد.
پینسون گفت: استخوان‌ها در لایه های سنگی مختلف حفظ شده اند که نشان می دهد این موجودات احتمالا نه یکباره که با فاصله صدها هزار سال از هم مرده اند.
پینسون گفت: زمانی که محققان تعدادی استخوان ریز را در میان فسیل های بزرگ بالغ مشاهده کردند، متوجه شدند که متعلق به جنین‌ها و نوزادان است. این کشف فرضیه پیشین را کاملا در هم شکست. بنابراین، محققان به این نتیجه رسیدند که این موجودات به صورت گروهی و برای محافظت در حین تولد، به این مکان سفر می کردند. اعتقاد بر این است که فسیل ها از مادران و فرزندانی است که در طول سال ها در آنجا مرده اند.
پینسون در ادامه عنوان کرد: پیدا کردن مکانی برای زایمان جدا از مکانی که در آن زندگی می کنید، در دنیای مدرن انسان ها رایج است، اما وجود این موضوع در میان نهنگ‌ها، کوسه‌ها و یا آبزیان موضوعی شگفت انگیز است.
همچنین آزمایش مواد شیمیایی در خاک هیچ نشانه ای از فوران های آتشفشانی یا تغییرات عظیم در محیط محلی را نشان نداد و یافته های زمین شناسی ثابت کرد که خزندگان در کف اقیانوس بسیار دور از ساحل حفظ شده اند، به این معنی که آنها احتمالاً در یک رویداد ساحلی انبوه نمرده اند.
دین لومکس (Dean Lomax) متخصص ایکتیوسور در دانشگاه منچستر انگلستان، گفت: مطالعه جدید توضیح قابل قبولی برای مکانی ارائه می دهد که برای دهه ها دیرینه شناسان را گیج کرده است. لومکس در پایان افزود: ممکن است پرونده هنوز به طور کامل بسته نشده باشد، اما این مطالعه واقعا به باز کردن قفل بزرگی در مورد این سایت جذاب کمک می کند.
شرح کامل این مطالعه در مجله تخصصی Current Biology منتشر شده است.
