ایمپلنتی برای بازیابی شنوایی در ناشنوایان

به گزارش خبرگزاری صدا و سیما، به نقل از آی‌ای، بیش از ۱.۵ میلیارد نفر در سراسر جهان از مشکل کم‌شنوایی رنج می‌برند و انتظار می‌رود تا سال ۲۰۵۰ این رقم به ۲.۵ میلیارد نفر در سراسر جهان برسد.
پژوهش‌های زیادی در مورد افراد مبتلا به کم‌شنوایی و توسعه دستگاه‌های سمعک انجام شده است. یکی از این پیشرفت‌ها دستگاه ایمپلنت یا کاشت حلزون Cochlear است که به بازیابی شنوایی در افراد ناشنوا کمک می‌کند.
از دهه ۱۹۷۰ پیشرفت‌های مختلفی در توسعه کاشت حلزون Cochlear صورت گرفته است. شرکت Cochlear یک شرکت پیشرو در توسعه سمعک‌ها و ایمپلنت‌های کاشت حلزون برای بازیابی شنوایی است.
این دستگاه‌ها برای افرادی ساخته شده‌اند که از کم‌شنوایی شدید به دلیل آسیب گوش داخلی رنج می‌برند و با استفاده از سمعک‌های معمولی خوب نمی‌شنوند.
پروتز کاشت حلزونی، ابزاری الکترونیکی است که از طریق جراحی در گوش داخلی قرار می‌گیرد و احساس شنیدن صدا در افراد ناشنوا یا کم شنوا را فراهم می‌کند.
کاشت حلزون تنها شکل از مداخلات پزشکی است که می‌تواند به واسطه تحریک الکتریکی عصب شنوایی مقداری از شنوایی را به فرد ناشنوای مطلق بازگرداند.
در حدود سه دهه قبل، کاشت حلزون برای اولین بار به شکل ابزاری تک الکترودی معرفی شد که بیشتر برای افزایش توانایی لب‌خوانی و کمک به فرد در آگاهی از صدا‌ها استفاده می‌شد، اما امروزه ابزار‌های چند الکترودی پیشرفته‌ای موجودند که امکان مکالمات تلفنی را نیز به کاربرانی می دهد که کاشت انجام داده‌اند.
دستگاه کاشت Cochlear نواحی آسیب دیده گوش انسان را دور می‌زند تا صدا را به عصب شنوایی برساند.
دستگاه کاشت Cochlear علاوه بر کمک شنوایی که ارائه می‌دهد، به دلیل آسانی استفاده و نداشتن عوارض جانبی معمول، توجه عمومی را نیز به خود جلب کرده است، چرا که عفونت پوست و خرابی دستگاه از عوارض اولیه کاشت حلزون است.
نتایج استفاده از کاشت Cochlear بر روی افراد بسیار متفاوت است. مطالعات متعددی در مورد اثربخشی کاشت حلزون بر روی موش‌ها انجام شده است. این پژوهش نشان داد که موش‌ها نیز مانند انسان واکنش‌های بسیار متفاوتی به آن دارند. تنوع در واکنش‌ها به فعالیت عصبی و پاسخ‌های رفتاری در ناحیه لوکوس سرولئوس (LC) مغز بستگی دارد.
کاشت حلزون Cochlear مستلزم این است که بیماران با جراح گوش و حلق و بینی مشورت کنند که یک عمل جراحی کوتاه را برای قرار دادن ایمپلنت انجام می‌دهد. جراح یک برش کوچک در پشت گوش ایجاد می‌کند و دستگاه را در گوش بیمار قرار می‌دهد. افراد در مدت جراحی ناراحتی کمی را تجربه می‌کنند و خطر کلی کمی در این فرآیند وجود دارد.
در ابتدا، پزشکان این کاشت را فقط به افرادی که کم‌شنوایی کامل داشتند،  توصیه می‌کردند. اما با پژوهش‌های پیشرفته‌ای که در سالیان اخیر انجام شده است، ثابت شده که این ایمپلنت‌ها برای افراد مبتلا به کم‌شنوایی نسبی نیز مفید هستند.
علاوه بر این، دانشمندان روی دارو‌های احیاکننده برای معکوس کردن کم‌شنوایی کار کرده‌اند.
صدا‌هایی که می‌شنویم از پرده گوش وارد قسمت داخلی مارپیچی‌شکل گوش ما می‌شود که به آن «حلزون گوش» می‌گویند. این صدا باعث خم شدن سلول‌های مویی روی حلزون گوش می‌شود که سیگنالی را از طریق اعصاب به مغز می‌فرستد که آنچه را می‌شنویم، تفسیر می‌کند.
هر سلول حسی دارای فرکانس بهینه‌ای است که به بهترین نحو به آن پاسخ می‌دهد. سلول‌های حلزون گوش به صدا‌های با فرکانس پایین (مانند حروف صدادار) پاسخ می‌دهند و دانشمندان در تلاش برای توسعه شبکه های شنوایی پیشرفته‌تر هستند.
دستگاه کاشت حلزون Cochlear موفق‌ترین سامانه شنوایی موجود است که در آن الکترود‌ها دقیقاً در حلزون گوش قرار می‌گیرند.
طراحی دستگاه‌های کمک شنوایی امروزی بر این فرض استوار است که هر الکترود عصب را در فرکانس‌های خاصی تحریک می‌کند و به گونه‌ای که تلاش می‌کند از عملکرد سیستم شنوایی انسان تقلید کند.
با وجود توسعه دستگاه‌های کمک شنوایی، هنوز محدودیت‌هایی در ارتباط با آن‌ها وجود دارد. تعاریف غیراستاندارد و فرمول‌های محاسباتی منجر به بی دقتی در اثرات توانبخشی آن‌ها می‌شود. برای آزمایش دقت و اثربخشی این ایمپلنت‌ها، باید مطالعات بیشتری انجام شود و سیستم‌هایی برای ارزیابی و پیگیری ایجاد شود.
این دستگاه‌ها هنوز در مرحله توسعه خود هستند و برای اطمینان از اثربخشی و امکان تبدیل شدن به یک سمعک کاملا کاربردی در آینده به تحقیقات و مطالعات بیشتری روی بیماران نیاز است.