سن، معیار غیرمستقیم نمایش پیری

به گزارش خبرگزاری صدا و سیما؛ در این پژوهش جدید، دانشمندان سه رویکرد درمانی را که به طور گسترده‌ای معتقدند روند پیری را کند می‌کنند، بررسی کرده اند. در ادامه هنگامی که این فرآیند‌ها روی موش‌ها آزمایش شد، این روش‌ها تا حد زیادی در تأثیر فرضی خود بر پیری بی اثر بودند.
پژوهشگر ارشد این مطالعه گفت: هیچ ساعت داخلی پیری وجود ندارد که بتوانید با یک سوئیچ ساده آن را تنظیم کنید.
رئیس موسسه ژنتیک تجربی و یکی از پژوهشگران این پروژه گفت: ما سه تنظیم کننده را برای مداخلات خود انتخاب کردیم که بسیاری از کارشناسان معتقدند پیری را کاهش می‌دهند. یکی از آن‌ها رژیم غذایی متناوب است که در آن کالری مصرفی کاهش می‌یابد. دوم گره مرکزی متابولیسم سلولی (mTOR) را هدف قرار می‌دهد که هدف داروی ضد پیری راپامایسین است و سوم به نوبه خود در ترشح هورمون رشد اختلال ایجاد می‌کند. درمان‌های مشابهی نیز توسط انسان‌ها استفاده می‌شود، اگرچه اثربخشی آن‌ها در مورد پیری به اندازه کافی ثابت نشده است.
برای ارزیابی در موش ها، دانشمندان پاسخ جدیدی به این سوال ارائه کردند که چگونه پیری را اندازه گیری کنیم.
پژوهشگر ارشد این مطالعه گفت: بسیاری از محققان در دهه‌های اخیر از طول عمر به عنوان معیار غیرمستقیم پیری استفاده کرده اند. اغلب تصور می‌شود که اگر طولانی‌تر زندگی کنند، دیرتر پیر می‌شوند. اما مشکل این است که موش‌ها، مانند بسیاری از موجودات دیگر، از پیری عمومی نمی‌میرند بلکه از بیماری‌های بسیار خاص می‌میرند. به عنوان مثال ۹۰ درصد از موش‌ها به دلیل تومور‌هایی که در سنین بالا در بدن آن‌ها ایجاد می‌شود، می‌میرند.
بنابراین، اگر بخواهید به کل ژنوم برای یافتن عواملی که باعث می‌شود موش‌ها عمر طولانی داشته باشند، نگاه کنید، باید ژن‌های زیادی را بیابید که رشد تومور را سرکوب می‌کنند و نه لزوماً ژن‌هایی که نقش کلی در پیری دارند.
بنابراین، دانشمندان برای مطالعه خود رویکردی را انتخاب کردند که بر طول عمر تأکید نمی‌کند، بلکه بر بررسی جامع تغییرات مربوط به سن در طیف گسترده‌ای از عملکرد‌های بدن متمرکز است. بررسی سلامت به مجموعه‌ای از صد‌ها عامل منجر می‌شود که بسیاری از حوزه‌های فیزیولوژی را پوشش می‌دهد؛ بنابراین در مراحل مختلف زندگی، موش‌ها مورد تجزیه و تحلیل و مقایسه قرار گرفتند.
نتایج مبهم بود، اگرچه محققان توانستند موارد فردی را شناسایی کنند که در آن موش‌های پیر جوان‌تر از حد واقعی به نظر می‌رسند، اما واضح بود که این اثر به دلیل کند کردن پیری نیست، بلکه به دلیل عوامل مستقل از سن است.
این واقعیت که برخی روش‌ها تأثیر خود را در موش‌های جوان داشته است ثابت می‌کند که این روش‌ها فقط دارای اثرات جبران کننده و ارتقاء سلامت عمومی هستند و نمی‌توانند مکانیسم‌های پیری را مورد هدف قرار دهند.
شرح کامل این مطالعه جذاب در مجله تخصصی Nature Communications منتشر شده است.