کاهش قیمت دارو با بازیافت سیم‌کارت

به گزارش خبرگزاری صدا و سیما، اگرچه ابزار‌های الکترونیکی مجموعه‌ای از عناصر گران قیمت و کمیاب هستند، اما اکثر آن‌ها به جای بازیافت در محل دفن زباله‌های الکترونیکی انباشته می‌شوند. نه به این خاطر که ما فناوری لازم برای بازیافت آن را نداریم، بلکه به دلیل وجود مشکل در عواملی، چون مدیریت هزینه‌ها و کارایی این فرآیند.

 سیم کارت‌ها از جمله قطعاتی هستند که در نهایت بدون تلاش برای بازیافت، هدر می‌روند. اکنون، گروهی در امپریال کالج لندن روشی برای بازیافت سیم کارت‌ها ابداع کرده‌اند که به طور بالقوه می‌تواند به ارزان‌تر شدن دارو‌ها کمک کند.

در دنیایی که دسترسی به مراقبت‌های بهداشتی در حالت بحرانی قرار دارد به ویژه در ایالات متحده آمریکا، که مردم بالاترین قیمت را در سطح جهانی با پرداخت ۱۳۰۰ دلار در سال برای دارو‌ها می‌پردازند، این روش بازیافت سیم‌کارت‌ها که صنعت داروسازی را هدف قرار داده، می‌تواند موهبتی باشد.

در قلب این راه حل امیدوارکننده طلا قرار دارد. به بیان دیگر، ترکیبی از طلا. در ساخت سیم کارت‌ها از روکش طلا استفاده می‌شود، زیرا این فلز یک رسانای عالی است. علاوه بر آن طلا در طول زمان در برابر آسیب‌ها بسیار بهتر از سایر فلزات گرانبها مانند نقره مقاومت می‌کند. با این حال، مقدار طلای استفاده شده در آن‌ها بسیار کم است و برای استخراج چند گرم طلا باید هزاران سیم‌کارت جمع آوری شود.

این فرآیند نه در سطح فردی و نه در مقیاس صنعتی از نظر اقتصادی چندان مناسب نیست. بزرگترین مشکل روش‌های استخراج طلا، پیچیده و گران بودن آن‌ها است. در پاسخ به این مشکل، آنجلا سرپه (Angela Serpe) و پائولا دپلانو (Paola Deplano) از دانشگاه کالیاری (Cagliari) در ایتالیا روشی آسان برای بازیابی طلا و سایر فلزات گرانبها از وسایل الکترونیکی ارائه کردند.

طلا یک کاتالیزور عالی نیز هست، به این معنا که می‌تواند روند واکنش‌های شیمیایی را تسریع کند. فرآیندی که ذکر شد متکی به آسیاب کردن، جدا کردن پلاستیک و تصفیه شیمیایی زباله‌های الکترونیکی برای بازیابی طلا به شکل ترکیبی است که به اندازه خود این فلز گرانبها نیست.

در حقیقت، به راحتی نمی‌توان از ترکیبی از طلا که در پایان فرآیند تولید می‌شود، طلای خالص برای استفاده مجدد در مدار‌های الکترونیکی به دست آورد. اینجاست که گروهی از امپریال کالج لندن راه حلی ارائه کردند. آن‌ها به رهبری پروفسور جیمز ویلتون الی (James Wilton-Ely) و کریس برادوک (Chris Braddock) راهی برای استفاده از این ترکیب بازیافتی به عنوان کاتالیزور در مصارف دارویی پیدا کردند.

این گروه از ترکیب طلا به عنوان یک کاتالیزور در چندین واکنش شیمیایی برای ساخت دارو‌هایی مانند مسکن و دارو‌های ضد التهاب استفاده کردند. در کمال تعجب، ضایعات طلا به خوبی یا حتی بهتر از کاتالیزور‌های مورد استفاده فعلی عمل کردند.

یکی دیگر از اکتشافات مهم این بود که این ترکیب که از سیم کارت‌های باطله به دست می‌آید را می‌توان مورد استفاده مجدد قرار داد. این موضوع بر جذابیت کارآمدی آن افزوده است.

این فرآیند بازیابی کم‌تاثیر برای به‌دست آوردن طلا به عنوان کاتالیزور از سیم‌کارت‌های دور ریخته شده و سایر تجهیزات الکتریکی و الکترونیکی نه تنها مقرون به صرفه‌تر است، بلکه از نظر زیست‌محیطی بسیار پایدارتر از استخراج تجاری طلا است.

براساس مقاله‌ی مربوط به این یافته‌ها، تولید بهینه و در مقیاس کوچک کاتالیزور طلا که به شکل یک جامد کریستالی سیاه به دست می‌آید به طور قابل توجهی ارزان‌تر از گزینه‌های سنتی است که در حال حاضر در صنعت داروسازی استفاده می‌شود و نسبت به عملیات استخراج طلا آسیب بسیار کمتری به محیط زیست می‌زند.

این ترکیبات طلا که به عنوان کاتالیزور در طول سنتز مجموعه‌ای از دارو‌ها استفاده شده بودند با استفاده از یک فرآیند شیمیایی ساده بازیابی شدند و در این صورت هم عاری از هرگونه ناخالصی آلی بودند. به بیان ساده، می‌توان از آن‌ها برای کاتالیز کردن فرآیند‌های تولید دارو تا هشت بار استفاده کرد، بدون اینکه در اثربخشی آن‌ها تغییری ایجاد شود.

به نقل از دیجیتال‌ترندز، این گروه نتیجه گرفتند که کاتالیزور‌های طلای معمولی را می‌توان با گزینه‌های پایدارتر و ارزان‌تری که از میلیون‌ها تن زباله الکترونیکی به دست می‌آیند، جایگزین کرد. مزایای حاصل از این پیشرفت می‌تواند به خوبی به صنعت داروسازی منتقل شود تا دارو‌های مقرون به صرفه‌تر تولید شود.