سالروز درگذشت شهريار، شاعر ايراني

به گزارش خبرگزاری صداوسیما مرکز سیستان و بلوچستان، محمد حسین بهجت تبریزی ملقب به شهریار در سال 1285 در روستای خوشگناب به دنیا آمد.

وی علاقه شدیدی به شعر داشت و از همان زمان کودکی کم و بیش دستی به شعر می برد.
پس از پایان دوره راهنمایی در تبریز، در سال 1300 برای ادامه تحصیل از تبریز عازم تهران شد و در مدرسهٔ دارالفنون تا سال 1303 و پس از آن در رشتهٔ پزشکی ادامه تحصیل داد. حدود شش ماه پیش از گرفتن مدرک دکتری ، به علت شکست عشقی و ناراحتی خیال و پیش آمدهای دیگر، ترک تحصیل کرد.

آثار مهم او منظومه حیدر بابایه سلام بود که واقعا شاهکاری در شعر به شمار می رود و به 90 درصد از زبان زنده دنیا ترجمه شده است.

استاد شهریار اولین دفتر شعر خود را در سال 1310 با مقدمه ملک الشعرای بهار ، سعید نفیسی و پژمان بختیاری منتشر کرد. بسیاری از اشعار او به فارسی و زبان ترکی آذربایجانی جزء آثار ماندگار این زبان هاست. 

استاد شهریار در سرودن انواع گونه های شعر فارسی -مانند قصیده ، مثنوی ، غزل ، قطعه ، رباعی و شعر نیمایی - نیز تبحر داشته است.

اما بیشتر از دیگر گونه ها در غزل شهره بود و از جمله غزل های معروف او می توان به علی ای همای رحمت و آمدی جانم به قربانت اشاره کرد.

شهریار نسبت به علی بن ابی طالب ارادتی ویژه داشت و همچنین شیفتگی بسیاری نسبت به حافظ داشته است.

شهریار شاعری غزل سراست بدون آنکه فقط غزل سروده باشد و بدون آنکه انواع دیگر اشعارش از ارزش کمتری برخوردار باشند.

مهمترین ارزش غزل او در ایجاد ارتباط سخت عاطفی با خوانندگان شعر است.

سادگی، شیوه مخصوص او در غزل سرایی است و شاعر ساده گرایی را گاه تا آنجا می رساند که بعضی بیت های یک غزل او همطراز با سایر بیت های بلند شعرش نیستند، اما همین خود خصیصه دیگری از شعر او را آشکار می سازد که برای عرضه اندیشه و احساس خود به زبان ساده از خطر کردن نمی هراسد و همین دل به دریا زدن و خطر کردن اوست که او را در سرودن غزل های ساده و دل انگیز سرآمد هم عصرانش می سازد و غزلش را امتیازی خاص می بخشد.

وی پس از 83 سال زندگی شاعرانه در 27 شهریور ماه 1367 به ملکوت اعلی پیوست و جسمش در مقبره الشعرای تبریز که مدفن بسیاری از شعرا و هنرمندان آن دیار ارجمند است به خاک سپرده شد.