چرایی رشد و گسترش مقاومت مسلحانه در کرانه باختری و چشم انداز آن

به گزارش سرویس بین الملل خبرگزاری صداوسیما، مقاومت مسلحانه در کرانه باختری جنبه روندی به خود گرفته و شکل جدیدی از انتفاضه را رقم زده است.

با وجود اینکه رژیم صهیونیستی طبق قطعنامه‌های متعدد سازمان ملل از جمله قطعنامه‌های ۲۴۲ و ۳۳۸ شورای امنیت مبنی بر خروج بدون قید و شرط از اراضی اشغالی سال ۱۹۶۷ از جمله کرانه باختری می‌بایست این مناطق را به همراه نوار غزه برای تشکیل دولت فلسطینی در اختیار آن‌ها قرار دهد، اما درست از همان روز‌های اولیه اشغال این مناطق در جنگ ژوئن سال ۱۹۶۷ با اجرای استراتژی اشغال خزنده در قالب شهرک سازی به تغییر بافت جغرافیایی و جمعیتی این مناطق اقدام کرده است.

از زمان اشغال کرانه باختری، ۲۸۸ شهرک یهودی نشین در این منطقه احداث و بیش از ۵۰۰ هزار یهودی در آن اسکان داده شده اند. این شهرک‌های به گونه ایی ساخته شده اند که با از بین بردن یکپارچگی ارضی کرانه باختری از امکان تشکیل دولت فلسطینی در این مناطق جلوگیری کنند. شهرک‌های یهودی نشین در سه نوار امنیتی جداگانه از شمال به جنوب کرانه باختری گسترش می‌یابند و در حوالی بیت المقدس این شهر را از هر چهار سو تحت محاصره قرار می‌دهند. بنابر این یکی از اهداف ساخت شهرک‌ها جدایی بیت المقدس از دیگر مناطق کرانه باختری و تبدیل آن به پایتختی این رژیم است. تسلط بر مناطق استراتژیک کرانه باختری و منابع آبی آن و همچنین جلوگیری از امکان بازگشت آوارگان فلسطینی از دیگر اهدافی است که در چارچوب سیاست شهرک سازی یا همان همان راهبرد اشغال خزنده دنبال می‌شود.

از سال ۲۰۰۲ با احداث دیوار نژادپرستانه حائل در کرانه باختری بر تنگنا‌های روزمره فلسطینی‌های ساکن این مناطق افزوده شد. رژیم صهیونیستی این دیوار را برخلاف رای دیوان بین المللی دادگستری در سال ۲۰۰۴ و مخالفت صریح ۱۵۰ کشور جهان به طول ۷۱۰ کیلومتر در داخل کرانه باختری احداث کرد و در جریان احداث آن یک هزار هکتار دیگر از اراضی کشاورزی فلسطینی‌ها به همراه ۸۵ هزار نحله درخت زیتون و ۳۵ هزار مترمربع از شبکه آبیاری کشاورزی فلسطینی‌ها از بین رفت.
باوجود اینکه هدف از احداث دیوار حائل مقابله با ورود مبارزان فلسطینی از کرانه باختری به داخل اراضی اشغالی سال ۱۹۴۸ موسوم به اسرائیل عنوان و توجیه می‌شد، اما ۹۹ درصد دیوار حائل نه در مرز اراضی اشغالی ۱۹۴۸ و ۱۹۶۷، بلکه در داخل کرانه باختری واقع شده و برخی شهرک‌های صهیونیست نشین داخل خاک فلسطین را هم در بر می‌گیرد.

دیوار حائل در مناطقی بین محل کار، مدرسه، زمین‌های کشاورزی و خانه‌های فلسطینیان فاصله ایجاد کرده است. دانش آموزان در برخی بخش‌ها با عبور از دیوار بتنی ۸ متری به مدارس خود می‌روند. گاهی کارگران و کشاورزان فلسطینی برای رسیدن به محل کار و مزرعه خود باید از چند گذرگاه و دیوار عبور کنند.

هرچند از همان ابتدا مشخص بود که احداث دیوار حائل همانند شهرک‌های یهودی نشین با تعقیب اهداف توسعه طلبانه و اشغالگرانه همراه است، اما حتی اگر ادعای رژیم صهیونیستی در مقابله با ورود مبارزان فلسطینی به فلسطین اشغالی ملاک قرار گیرد باز می‌توان گفت این پروژه همانند دیگر طرح‌های این رژیم به دلایل مختلف به شکست انجامیده است.

یکی از این دلایل این است که فلسطینی‌ها بار‌ها از کرانه باختری از جمله جنین خود را به داخل فلسطین اشغالی رسانده و حتی تا نزدیکی‌های تل آویو پیش رفته اند دوم اینکه فلسطینی‌های داخل اراضی اشغالی ۱۹۴۸ موسوم به اسرائیل بار‌ها به عملیات ضد اسرائیلی دست زده اند و در مبارزه نهایی که حول مسائل حیاتی همچون قدس شکل می‌گیرد خود را در کنار دیگر فلسطینی‌ها احساس می‌کنند. سوم اینکه احداث دیوار حائل به همراه شهرک‌های یهودی نشین به گونه ایی عرصه را بر فلسطینی‌های ساکن کرانه باختری تنگ کرده اند که هیچ راهی جز مقاومت و مبارزه پیش روی خود نمی‌بینند.

زمینه‌های مقاومت مسلحانه از همان ابتدای اشغال فلسطین و حتی پیش از ان در کرانه باختری وجود داشته است و نخستین جرقه‌های مقاومت از همین منطقه و از زادگاه عزالدین قسام در جنین زده شد و تا مدت‌ها ادامه پیدا کرد. اما بعد از اغاز مذاکرات سازش در سال ۱۹۹۳ این تصور در برخی از فلسطینی‌های طرفدار سازش ایجاد شد که از طریق مذاکره می‌توانند به احقاق بخشی از حقوق خود از جمله دولت فلسطینی دست یابند، اما اکنون متوجه این واقعیت شده اند که نه تنها به تشکیل دولت محدود فلسطینی دست نیافته اند بلکه در این مدت خیلی از سرزمین‌های خود را نیز از دست داده اند.

در واقع دور جدد مقاومت مسلحانه در کرانه باختری در زمانی شکل می‌گیرد که روند سازش کاملا به شکست انجامیده وهیچ روزنه امیدی دراینباره دیده نمی‌شود و در چنین شرایطی فلسطینی‌های ساکن کرانه باختری دو راه پیش روی خود نمی‌بینند: یا اینکه برای همیشه به سلطه رژیم صهیونیستی تن بدهند و از آرمان‌های خود دست بردارند و یا اینکه به مقاومت روی بیاورند و از همان تجربه‌ای بهره بگیرند که در جنوب لبنان و نوار غزه موثر افتاد. شواهد موجود از جمله افزایش و گسترش مقاومت مسلحانه در کرانه باختری نشان می‌دهد که فلسطینی‌های ساکن کرانه باختری در مسیر مقاومت برداشته اند و برهمین اساس این احتمال که روزی فلسطینی‌های ساکن کرانه باختری نیز همانند نوار غزه و جنوب لبنان جشن پیروزی برگزار کنند دور از انتظار نخواهد بود.
احمد کاظم زاده