شهر جهانی سفال در دل پایتخت تاریخ وتمدن ایران زمین

• به گزارش خبرگزاری صدا و سیمای مرکز همدان ؛ از گوشه و کنار لالجین صدای چرخ سفالگری شنیده می‌شود. چرخی که می‌چرخد ودستان سفالگرانش خاک را به هنر کیمیا می‌کنند.

برنامه‌های مختلف هفته جهانی لالجین هم حال وهوای شهر را دگرگون کرده است.هم اکنون ۸۵ درصد مردم این شهر یعنی حدود ۱۳ هزار نفر در بیش از ۱۱۰۰ کارگاه سفال، سرامیک وچینی آلات مشغول به فعالیتند و بیکاری در این شهر صفر است.

بیش‎ از ۲۰۰ فروشگاه بزرگ و کوچک سفال در شهر لالجین وجود دارد.

بیشتر بدانیم:

شهر لالِجین یکی از شهر‌های استان همدان است که آن را به عنوان شهر جهانی سفال ایران می‌شناسند. شهر لاجین بخشی از شهرستان بهار است که در غرب استان همدان واقع شده است.

لالجین آب و هوای معتدل و مطبوعی دارد. هر چند که در فصل زمستان و به دلیل تاثیر سرمای کوه الوند، هوای لالجین بسیار سرد می‌شود.

لالجین ۱۸ کیلومتر از همدان، مرکز این استان، فاصله دارد. با توجه به قرارگیری معدن بزرگی از خاک رس مرغوب در لالجین، سفال‌گری مهم‌ترین صنایع دستی این شهر است. بر اساس برخی شواهد به نظر می‌رسد سابقه سفال‌گری در این شهر به حدود ۸۰۰ سال پیش می‌رسد و سفال‌گری سال‌هاست که جزء منابع اقتصادی اصلی این شهر است.

تا اواسط دهه‌ی ۷۰ مردم از طریق کارگاه‌های سنتی به سفال‌گری مشغول بودند، اما با توجه به رشد این صنعت در لالجین، کارگاه‌های سنتی دیگر جوابگوی نیاز‌های مردم نبود و با پیگیری‌های مردم و مسئولین شهرک صنعتی سفال لالجین افتتاح شد.در حال حاضر حدود هزار کارگاه تولیدی سفال در شهر لالجین مشغول فعالیت هستند و سفال بخش عمده‌ای از صادرات استان همدان را تشکیل می‌دهد.

سفال لالجین علاوه بر توزیع در استان‌های دیگر، به کشور‌های خارجی نیز صادر می‌شود. بخش زیادی از مردم شهر لالجین به سفال‌گری مشغول هستند. برخی از هنرمندان شهر لالجین نیز به نقاشی و تزیین محصولات سفالی می‌پردازند

ثبت جهانی لالجین در رشد گردشگری این شهر و همچنین پیشرفت صنعت سفال‌گری لالجین تاثیر بسزایی دارد. کارگاه‌های سفال‌گری لالجین را می‌توان مهم‌ترین جاذبه‌ی گردشگری این شهر دانست. علاوه بر این بافت سنتی و تاریخی لاجین نیز در گذر سال‌ها کماکان حفظ شده است. کارگاه عسگری و مسجد جامع لالجین از دیگر آثار تاریخی شهر لالجین هستند. پل تاریخی مهاجران نیز یکی دیگر از دیدنی‌های شهر لالجین است.

لالجین، شهر کوچیکی با آوازه جهانی است. شهرت این شهر که در استان همدان واقع شده، به واسطه رونق صنعت سفالگری آن است. در این شهر کارگاه‎ها و فروشگاه‎های سفال رنگ و بوی خاصی به آن شهر داده‎اند.

بسیاری شکل‎گیری صنعت سفالگری در لالجین همدان را به دوره چنگیزخان مغول نسبت می‎دهند. اهالی لالجین باور دارند که چنگیزخان عده‎ای از اهالی این منطقه را برای یادگیری فنون سفالگری به چین فرستاد. از همین‎رو پسوند جین، به چین نسبت داده می‎شود.

اما از سویی دیگر پسوند «جین» برای نام‎گذاری بسیاری از مکان‎ها مثل «دیوجین»، «فارس‎جین» و «فرجین» رایج است؛ بنابراین شاید بتوان لاله‎جین را به معنی «لاله‎زار» یا محل رویش لاله در نظر گرفت. با این‎حال بعضی از صاحب‎نظران، لالجین را به «لاچین»، نام یک پرنده‎ شکاری و همچنین قبیله‎ای آذربایجانی است.

کارگاه­های سفالگری در این شهر به چهار دسته سنتی، نسبتاً مدرن، کارگاه­های خانگی و کارخانه‌های کاشی تقسیم می‌شوند. سفالگران هم بدون چرخ و هم با استفاده از چرخ سفالگری محصولاتشان را تولید می‎کنند. سفالینه‌های این شهر شامل ظروف تزیینی و هنری، انواع تندیس، ظروف لعابدار نقاشی شده یا بدون نقاشی و حتی تلفیق سفال با موادی همچون چرم، چوب و پارچه هستند. از معروف‎ترین این آثار، ظروف فیروزه‌ای با طرح‌هایی متنوع و منحصر به فرد است که به سرزمین‎های دیگر هم صادر می‌شود.