از حقارت برهنگی تا بهشت عفاف

پوشش، اولین داستان بشر از ابتدای خلقت بوده است و عریانی و برهنگی نماد تحقیر و هبوط بشر بوده یعنی هر وقت اسیر و یا برده ای را می خواستند به حقارت بکشند پوشش اش را از وی می گرفتند.

از دیرباز مفهوم پوشش رابطه نزدیکی با مفهوم پاکدامنی داشته است و این کاملا امری طبیعی است چراکه اگر سارقی بخواهد سرقتی کند بی شک به طلای عیان و بی حفاظ زودتر دست می برد تا آنچه محافظت می شود البته نمی توان هیچ طلا و ثروتی را با سرمایه پاکدامنی سنجید.

در ادبیات ایرانیان، حفظ نجابت و پاکدامنی به مثابه دفاع از سرزمین ایران بوده و حتی از آن مهمتر یعنی اگر دفاعی از خاک و سرزمین صورت می گرفته و جانفشانی ها در این راه می شده بخاطر دفاع از ناموس و خانواده و زنان و دختران بوده است
این غیرت افراد ترسو را شجاع و افراد ضعیف را قوی کرده است مفهوم دفاع از سرزمین بدون عنصر غیرت و ناموس بی معناست و ناممکن است. پرچم داعش با همین غیرت مدافعان حرم برزمین افتاد.

 از شگردهای دشمن برای سلب عفت عمومی، حکومتی قلمداد کردن حجاب است و تحریک این حس پنهان آدم که از چیزی که منع شود حریص می شود.

آنچه مسلم است بقا و زوال تمدن ها به بودن یا نبودن زندگی عفیفانه گره خورده است گواه این ادعا سرنوشت قوم لوط و تاریخ آندلس است تا وضعیت امروز اروپا و آمریکا که با پیشرفت خیره کننده علم و فنّاوری به تصویب همجنس بازی افتاده است و به حیوانی شدن جامعه انسانی، رای می دهد.

 بی حجابی، ما را از بهشت خانواده بیرون می اندازد جهنمی بدتر از بی خانوادگی برای بشر متصور نیست و آنچه اعضای خانواده پدر و مادر دختر و پسر را با هم نگه می دارد پاکدامنی است چیزی که در هیچ سنگری جز سنگر حجاب حفظ نمی شود.

زیست عفیفانه راهی براي بهشتی شدن و بهشتی بودن در همین کره خاکی است ، نگذاریم بهشت مان خراب شود و زمین جهنمی از شهوت شود. جهاد اکبر؛ یعنی همین.

یادداشت: احمد ملاشاهی