کتاب «حوض شربت» منتشر شد

به گزارش خبر گزاری صدا وسیما ، کتاب «حوض شربت»، با روایتی از زندگی مشترک بتول باوقار و اسماعیل فردوسی‌پور در دوران مبارزه طی سال‌های تا سال 1360 منتشر شده است. کتاب که به قلم مریم قربان‌زاده نوشته شده، از زبان سوم شخص داستان زندگی این زوج را در زمانی روایت می‌کند که به مدت 12 سال همسایه بیت امام(ره) در نجف اشرف بودند.
در معرفی این اثر آمده است: «حوض شربت» حکایت زندگی و هجرت توأمان است. قصه‌ای مستند از پشت صحنه سال‌های مبارزه. روایتی جذاب، نگفته و نشنیده از همسایگی با امام در دهه 40 و 50 قرن گذشته. مریم قربان‌زاده این‌بار به سراغ بانویی رفته است که در آغاز جوانی به همراه همسرانشان ترک وطن می‌کند تا شوهرش که طلبه‌ای انقلابی است بتواند در کنار آقا روح‌الله خمینی بماند.
وی با بیان اینکه کتاب یک روایت داستانی و رمان‌گونه است با تمام حساسیت‌هایی که به صحت گفته‌های راوی و روایت‌هایش دارم، ادامه داد: سعی کردم در این کتاب تاریخ اتفاقات انقلاب از زبان یک خانواده گفته شود؛ داستان‌گونه، سلسله‌وار، پُر کشش و کمتر شنیده شده. این اولین روایت از یاران امام(ره) است. به تعداد یاران امام(ره) در نجف و در انقلاب و سختی‌هایی که خانواده‌هایشان کشیده‌اند، باید کتاب می‌داشتیم که نداریم و اگر داریم از جنبه اسناد و سند که جز در امور پژوهشی کسی به آن‌ها مراجعه نمی‌کند. عرصه فرهنگ عمومی و ادبیات و داستان از این‌دست آدم‌ها خیلی خالی است و آن‌ها هم دارند به فراموشی سپرده می‌شوند.
هرچند کتاب با محوریت زندگی این زوج و از نگاه خانم وقاری نوشته شده، اما 12 سال همجواری با بیت امام(ره) در نجف اشرف، سبب می‌شود تا راوی به خاطراتی با خانواده امام(ره) و سبک زندگی ایشان نیز اشاره کند و به این موضوعات نیز بپردازد. همین امر شیرینی خواندن «حوض شربت» را دوچندان می‌کند: بیشتر علما و بسیاری از مردم با پناه بردن به باغ‌های خوش آب و هوای کنار شط فرات، تابستان آتشین نجف را از سر می‌گذراندند اما خانواده آقا در نجف می‌ماندند. برخی از ارادتمندان آیت‌الله خمینی او را به باغ خودشان در ساحل شط کوفه دعوت می‌کردند، اما آقا روح‌الله در نجف می‌ماند. خمینی(ره) حتی حاضر به اجاره یک خانه کوچک هم برای چند ماه تابستان در آن منطقه نشد: «عزیزان من در زندان‌های ایران باشند و من بروم کنار شط کوفه استراحت و تفریح کنم؟ نه! من این کار را نمی‌کنم».
مرحوم حجت‌الاسلام و المسلمین اسماعیل فردوسی‌پور در زمان تبعید حضرت امام(ره) در نجف در کنار ایشان بود و به هنگام اقامت امام خمینی(ره) در پاریس در خدمت ایشان و هماهنگ‌کننده ملاقات‌های امام(ره) بود. پس از تبعید حضرت امام خمینی(ره) به نجف، فردوسی‌پور نیز در سال 1346 به‌طور مخفیانه به همراه خانواده‌اش از ایران خارج شد و به عراق رفت.