دانش‌آموزانی که دست معلم برای نوشتن شدند

به گزارش خبرگزاری صداوسیمای مرکز مازندران، خانم گیلانی نژاد، معلم پایه ششم تنکابنی که احساس مسئولیتش او را از حصار امن عافیت‌طلبی با پای شکسته به مدرسه کشانده بود پس از حضورش در کلاس به دانش‌آموزان علاوه بر درس، از خودگذشتگی و ایثار نیز آموخت.

ماجرا از آنجایی شروع شد که این آموزگار پایه ششم دبستان شهید عینی با ۱۴ سال سابقه تدریس که در اثر حادثه‌ای دچار شکستگی و پارگی رباط از ناحیه پا شد، وقتی گواهی سه هفته استراحت در منزل را از طرف پزشک معالج مشاهده کرد، در مدرسه حاضر شد و با وضعیت موجود، تدریس خود را شروع کرد.

این آموزگار فداکار می گوید: ۲۳دانش‌آموز تحت آموزش خود دارم و از زمان شیوع ویروس کرونا تعلیم و تربیت دانش‌آموزانم را با جدیت دنبال می‌کردم و با خودم عهد کردم که در دورانی که به دلیل شیوع ویروس کرونا آموزش به صورت مجازی انجام می‌شود، تمام ساعات روز و تا جایی که در توان دارم در کنار آن‌ها و خانواده‌هایشان باشم.

معمولا دانش‌آموزان به تدریس و توضیحات معلم خودشان اُنس پیدا می‌کنند، از آنجایی که در نبود من مدیریت یا بقیه به صورت نیمه‌وقت به تدریس کلاس ششم می‌پرداختند من سعی کردم خودم سال تحصیلی را به اتمام برسانم.
من کار خاصی انجام نداده‌ام و دانش‌آموزان هر روز بعد از اتمام کلاس برای بدرقه جلوی در می‌ایستند و با دست زدن میزان رضایت خودشان از کلاس را اعلام می‌کنند که این کار امید را در دلم زنده می‌کند. امروز که به لطف خدا همه دانش‌آموزان در کلاس درس حاضر شدند مشکلات من نباید آن‌ها را عقب بیندازد.

هرچه فکر کردم نتوانستم با خودم کنار بیایم، بعد از این همه دوری از درس و دانش‌آموزان تازه فرصتی شد بتوانیم در کنار دانش‌آموزان آموزش را پیگیری کنیم و باتوجه به روز‌های پایانی آموزش وظیفه خود دانستم که دانش‌آموزان را تنها نگذارم و در مدرسه حاضر شوم.

با کمک مدیر مدرسه و نیروی خدماتی کلاسم از طبقه اول به طبقه همکف منتقل شد و توانستم به صورت نشسته تدریس را داشته باشم.

با توجه به مشکل پا نگران تدریس درس ریاضی بودم که خیلی دغدغه و نگرانی من شده بود به این نتیجه رسیدم توضیحات از من و نوشتن روی تابلو با دانش‌آموزان باشد و اینکه دانش آموزان به نوبت معلم و دستم برای نوشتن شدند و ما توانستیم با کمک هم ریاضی را هم تدریس کنیم.

عشق کار خودش را می‌کند و باز هم راه را هموار کرد و خدا را شاکرم که در طول این سال‌ها عاشق تدریس و دانش‌آموزان بودم و هستم. هدفم از حضور در مدرسه فقط و فقط روند آموزشی دانش آموزان بوده و بس و باید بگویم لذتی که این روز‌ها با پسرهایم در کلاس درس تجربه می‌کنم قابل وصف نیست.