پخش زنده
امروز: -
محققان آمریکایی در پژوهشی در حوزه باستان شناسی زیستی، فسیل یک ماهی مرکب و اختاپوس خون آشام را یافته اند که احتمالا جد اختاپوس های خون آشام فعلی است. آن ها برای نام گذاری این فسیل، از نام جوزف بایدن استفاده کرده اند.
به گزارش خبرگزاری صدا و سیما، محققان بین الملل اخیرا فسیلی از یک اختاپوس خون آشام با ده بازو را کشف کرده اند که تقریباً به 330 تا 323 میلیون سال پیش تعلق دارد. این فسیل که احتمالا قدیمیترین جد شناخته شده برای ماهی مرکب خونآشام و اختاپوس است، با تاثیرگیری از نام رئیس جمهور آمریکا، جوزف بایدن، با نام علمی «سیلیپسیموپودی بایدنی» مزین شده است!
جانورانی که از آن ها تحت عنوان ومپایروپاد یاد می شود و شاید بتوان آن را به فارسی، خونآشامپایان ترجمه کرد، اجداد ماهی مرکب و اختاپوس خونآشام هستند، اما منشأ آن ها نامشخص بوده است، زیرا بهدلیل ترکیبات و بافت نرمی که دارند، به ندرت به شکل فسیل شده یافت می شوند.
به گزارش سیناپرس، بقایای تکه تکهای که قبلاً در این خصوص کشف شده بود، مربوط به حدود 240 میلیون سال پیش بوده اند. گرچه دادههای ژنتیکی نشان میدهند که خونآشامپایان خیلی زودتر از 330 تا 250 میلیون سال پیش به وجود آمدهاند.
حالا در مطالعه ای که توسط محققان موزه علوم طبیعی آمریکا انجام شده است، فسیلی به دست آمده که نشاندهنده گونه جدیدی از خونآشامپایان است. به گزارش سیناپرس، محققان فوق، سن این نمونه را در حدود 330 تا 323 میلیون سال پیش تعیین کرده اند و لذا این فسیل، قدیمی ترین خون آشام پای شناخته شده تا به امروز شده است.
آن ها پیشنهاد می کنند که این فسیل، منشا خون آشام پایان را حدود 82 میلیون سال به یک جدول زمانی منطبق با شواهد ژنتیکی عقب می اندازد.
به گزارش این محققان، نمونه فوق به خوبی حفظ شده و حدود 12 سانتی متر طول دارد و 10 بازوی آن، دارای مکنده ها، باله و یک گلادیوس بلند که ساختاری داخلی سخت و مثلثی است، هستند. اما نکته ویژه و عجیب این مطالعه، آن است که محققان، این نمونه را که بیشتر شبیه به ماهی مرکب اژدری است، به افتخار چهل و ششمین رئیس جمهور ایالات متحده، جوزف آر. بایدن، سیلیپسیموپودی بایدنی نام گذاری کرده اند!
آنها می گویند: یافتههایشان، تجزیه و تحلیل اصلاحشده و دقیقتری از تکامل خونآشامپایان را نسبت به آنچه قبلا ممکن بود ارائه میدهند.
به نقل از سیناپرس، این یافته ها به صورت مقاله ای علمی پژوهشی در نشریه Nature Communications منتشر شده اند.