عمر بالای ۱۰۰ سال با استفاده از هسته این میوه!

یافته‌های این پژوهش، درمان‌های ضد پیری آینده را بهبود می‌بخشند تا سلول‌های پیر که توانایی تکثیر خود را از دست داده‌اند، هدف قرار دهند و موادی که موجب بروز التهاب می‌شوند، دفع کنند.

 

تعداد سلول‌های پیر با بالا رفتن سن، افزایش می‌یابد و با بروز بیماری‌های گوناگون مرتبط با افزایش سن از جمله بیماری‌های قلبی و عروقی، دیابت نوع ۲ و پوکی استخوان، مرتبط است.

 

کیکسیا زو، پژوهشگر دانشگاه آکادمی علوم چین (UCAS) در شانگهای و همکاران او، برای یافتن ماده‌ای که ممکن است این سلول‌ها را از بین ببرد، مجموعه‌ای از مواد شیمیایی مرتبط با پیری را از نظر اثر آن‌ها بر سلول‌های پیر بررسی کردند. بررسی‌های این گروه پژوهشی، یک ماده شیمیایی موسوم به پروسیانیدین سی ۱ (PCC۱) را نشان داد که در دانه‌های انگور، پیدا می‌شود.

 

به نظر می‌رسد که پروسیانیدین سی ۱ در غلظت پایین، از تولید مواد التهابی از سوی سلول‌های پیر جلوگیری می‌کند. این ماده شیمیایی در غلظت بالا، سلول‌های پیر را از بین برد، اما سلول‌های جوان‌تر را دست‌نخورده باقی گذاشت.

 

پژوهشگران برای آزمایش اثربخشی پروسیانیدین سی ۱ در حیوانات زنده، به ۱۷۱ موش ۲ ساله که تقریبا معادل انسان ۷۰ ساله بودند، این ماده شیمیایی را تزریق کردند. پروسیانیدین سی ۱ به طور میانگین، طول عمر موش‌ها را تا ۹ درصد افزایش داد.

 

همچنین به نظر می‌رسد این ماده شیمیایی، آمادگی جسمانی موش‌های جوان را بهبود می‌بخشد. موش‌های زیر دو سال، به مدت چهار ماه و هر دو هفته یک بار، یک محلول کنترل‌شده یا پروسیانیدین سی ۱ را دریافت کردند و پس از آن، مجموعه‌ای از آزمایش‌های فیزیکی را پشت سر گذاشتند.

 

موش‌هایی که این درمان را دریافت کردند، در مقایسه با موش‌هایی که محلول کنترل‌شده را دریافت کرده بودند، بیشترین سرعت راه رفتن، قدرت بالاتر و استقامت بهتر هنگام دویدن روی تردمیل را داشتند.

 

شیمی‌درمانی به عنوان روشی برای سرعت بخشیدن به پیری سلول‌های تومور شناخته شده است. پژوهشگران برای این که بفهمند آیا پروسیانیدین سی ۱ می‌تواند سلول‌های پیر تومور را از بین ببرد و تأثیر شیمی‌درمانی را تقویت کند، این ماده شیمیایی را در کنار داروی موسوم به میتوکسانترون آزمایش کردند که برای درمان سرطان سینه، لنفوم غیر هاجکین، لوسمی میلوبلاستیک حاد و سایر سرطان‌ها استفاده می‌شود.

 

پژوهشگران، این درمان ترکیبی را روی موش‌هایی که سلول‌های تومور پروستات انسانی در آن‌ها کشت شده بود، آزمایش کردند. درمان موش‌ها با پروسیانیدین سی ۱ و میتوکسانترون، تومور‌ها را تا حدود ۷۵ درصد کاهش داد؛ در حالی که شیمی‌درمانی به تنهایی، کاهش ۴۴ درصدی تومور‌ها را به دنبال داشت.

 

دوریان زیگلر، پژوهشگر دانشگاه لوزان سوئیس، گفت: این واقعیت که به نظر نمی‌رسد این ماده شیمیایی روی سلول‌های سالم تأثیر بگذارد، نشان می‌دهد که شاید یک درمان نویدبخش ضد پیری باشد.

 

او اظهار داشت: پژوهش‌های آینده باید بررسی کنند که آیا پروسیانیدین سی ۱، اثر مشابه روی انسان دارد یا خیر.