در مکتب نهج البلاغه؛ ستایش و نیایش علوی

به گزارش وب گردی خبرگزاری صداوسیما؛ در این مطلب وب گردی قصد داریم، خطبه شماره ۲۱۵ از کتاب ارزشمند نهج البلاغه با ترجمه محمد دشتی را مرور نماییم، ضمنا صوت خوانش خطبه و ترجمه آن ضمیمه شده است:

حضرت علي عليه السلام همواره با این کلمات خدا را مى خواند:
ستایش خداوندى را سزاست که شبم را به صبح آورد بى آن که مرده یا بیمار باشم، نه دردى بر رگ هاى تنم باقى گذارد، و نه به کیفر بدترین کردارم گرفتار کرد، نه بى فرزند و خاندان مانده، و نه از دین خدا روى گردانم، نه منکر پروردگار، نه ایمانم دگرگون، و نه عقلم آشفته، و نه به عذاب امّت هاى گذشته گرفتارم. در حالى که صبح کردم که بنده اى بى اختیار و بر نفس خود ستمکارم. خدایا بر تو است که مرا محکوم فرمایى در حالى که عذرى ندارم، و توان فراهم آوردن چیزى جز آنچه که تو مى بخشایى ندارم، و قدرت حفظ خویش ندارم جز آن که تو مرا حفظ کنى. خدایا به تو پناه مى برم از آن که در سایه بى نیازى تو، تهیدست باشم، یا در پرتو روشنایى هدایت تو گمراه گردم، یا در پناه قدرت تو بر من ستم روا دارند، یا خوار و ذلیل باشم در حالى که کار در دست تو باشد خدایا جانم را نخستین نعمت گرانبهایى قرار ده که مى ستانى، و نخستین سپرده اى. قرار ده که از من باز پس مى گیرى خدایا ما به تو پناه مى بریم از آنکه از فرموده تو بیرون شویم، یا از دین تو خارج گردیم، یا هواهاى نفسانى پیاپى بر ما فرود آید، که از هدایت ارزانى شده از جانب تو سرباز زنیم.

۲۱۵- و من دعاء له (علیه السلام) کان یدعو به کثیرا:
الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی لَمْ یُصْبِحْ بِی مَیِّتاً وَ لَا سَقِیماً وَ لَا مَضْرُوباً عَلَى عُرُوقِی بِسُوءٍ وَ لَا مَأْخُوذاً بِأَسْوَإِ عَمَلِی وَ لَا مَقْطُوعاً دَابِرِی وَ لَا مُرْتَدّاً عَنْ دِینِی وَ لَا مُنْکِراً لِرَبِّی وَ لَا مُسْتَوْحِشاً مِنْ إِیمَانِی وَ لَا مُلْتَبِساً عَقْلِی وَ لَا مُعَذَّباً بِعَذَابِ الْأُمَمِ مِنْ قَبْلِی أَصْبَحْتُ عَبْداً مَمْلُوکاً ظَالِماً لِنَفْسِی لَکَ الْحُجَّةُ عَلَیَّ وَ لَا حُجَّةَ لِی وَ لَا أَسْتَطِیعُ أَنْ آخُذَ إِلَّا مَا أَعْطَیْتَنِی وَ لَا أَتَّقِیَ إِلَّا مَا وَقَیْتَنِی اللَّهُمَّ إِنِّی أَعُوذُ بِکَ أَنْ أَفْتَقِرَ فِی غِنَاکَ أَوْ أَضِلَّ فِی هُدَاکَ أَوْ أُضَامَ فِی سُلْطَانِکَ أَوْ أُضْطَهَدَ وَ الْأَمْرُ لَکَ اللَّهُمَّ اجْعَلْ نَفْسِی أَوَّلَ کَرِیمَةٍ تَنْتَزِعُهَا مِنْ کَرَائِمِی وَ أَوَّلَ وَدِیعَةٍ تَرْتَجِعُهَا مِنْ وَدَائِعِ نِعَمِکَ عِنْدِی اللَّهُمَّ إِنَّا نَعُوذُ بِکَ أَنْ نَذْهَبَ عَنْ قَوْلِکَ أَوْ أَنْ نُفْتَتَنَ عَنْ دِینِکَ أَوْ تَتَابَعَ بِنَا أَهْوَاؤُنَا دُونَ الْهُدَى الَّذِی جَاءَ مِنْ عِنْدِکَ.