پرونده قدیمی و دردناک بیگل‌های سیگاری!

 

یکی از متفاوت‌ترین و در عین حال، جنجالی‌ترین پرونده‌های مربوط به حیوان‌آزاری در انگلیس به دهه ۷۰ میلادی یا دقیق‌تر بگوییم سال ۱۹۷۵ باز می‌گردد که در آن، مری بیث، روزنامه‌نگار، ماجرای عجیبی از سوءاستفاده شرکت‌های تولیدکننده سیگار از سگ‌ها را کشف کرد.

 

او به‌طور مخفی از سگ‌هایی که وادار به استنشاق دود سیگار می‌شدند، عکاسی کرد و انتشار این تصاویر در روزنامه پیپل، تیتر معروف به بیگل‌های سیگاری را برجسته کرد.

 

ماجرای این سگ‌ها چه بود و به چه علت تا آن اندازه سر و صدا به پا کرد؟

 

از بیگل‌هایی که مری بیث، به‌اصطلاح آن‌ها را بیگل‌های سیگاری نامیده بود، برای آزمایش یک سیگار جدید سوءاستفاده می‌شد که ادعای ایمن و بی‌ضرر بودن را یدک می‌کشید!

 

بر اساس اطلاعات ارائه شده از سوی بیث، هر روز سگ‌ها جلیقه‌های بسیار تنگ بر تن داشتند که با چند بند کاملا محکم می‌شد. سر‌ آن‌ها بین تخته‌های قفل شده، مهار می‌شد. سگ‌ها به پلتفرم‌های مخصوص منتقل می‌شدند تا آن‌جا ماسک‌ها، دریچه‌ها و لوله‌های عجیب و غریبی را روی صورت‌های خود ثابت کنند.

 

۴۸ بیگل تحت آزمایش، مجبور به استنشاق روزانه ۳۰ نخ سیگار بودند!

 

سرانجام، گزارش جنجالی مری بیث در سال ۱۹۷۵ منتشر و او به عنوان روزنامه‌نگار مبارز سال، برنده جایزه شد.

 

افشاگری بیث نشان داد که تنها به‌ دلیل تمایل شرکت‌های بزرگ برای تجاری‌سازی یکی از بدترین عادات منفی و غیر ضروری انسان، یعنی مصرف دخانیات، حیوانات زیادی در سراسر دنیا در معرض درد و رنج قرار گرفته‌اند.

 

 

 

 

با وجود آن‌که آسیب‌های قطعی سیگار بر همه ارگان‌های بدن و بیماری‌زایی آن، دهه‌ها از سوی همه مقامات بهداشتی ثابت شده است و آزمایش‌های حیوانی نمی‌توانند پیش‌بینی‌کننده ایمنی آن‌ها باشند، باز هم شرکت‌های تولیدکننده دخانیات با آزمایشگاه‌هایی که حاضر به انجام چنین جنایاتی روی حیوانات هستند، قرارداد می‌بندند.

 

نتیجه این آزمایش‌های بی‌رحمانه که مری بیث توانست بخشی از آن‌ها را افشا کند، تولید محصولات جدید، سود مالی هنگفت، تأثیر منفی بر بهداشت و سلامت هر کشور و قرار گرفتن جوانان در معرض اعتیاد، بوده‌ است.

 

تصاویری که می‌بینید، تنها یکی از آزمایش‌های عذاب‌آور است که بسیاری افراد از آن هیچ اطلاعی ندارند و با توجه به در اختیار داشتن پول فراوان و وکلای قدرتمند از سوی شرکت‌های معروف تولیدکننده دخانیات، به هیچ عنوان بعید نیست که موارد مشابه، هنوز در حال انجام باشند.

 

 

 

 

 

 

در این آزمایش، حیوانات مجبور می‌شوند تا ۶ ساعت متوالی در روز تا حداکثر ۳ سال! دود سیگار را تنفس کنند.

 

حیوانات به‌طور طبیعی از تنفس دود سیگار خودداری می‌کنند. بنابراین، موش‌های آزمایشگاهی را به اجبار وارد محفظه‌های کوچکی می‌کنند که امکان هیچ‌گونه جابجایی ندارند و دود، مستقیم به بینی آن‌ها پمپ می‌شود.

 

در آزمایش‌های معمول دیگر، قطران سیگار را مستقیم روی پوست موش‌های صحرایی می‌مالند تا رشد تومور‌های پوستی را القا کنند.

 

البته این همه داستان نیست. در مورد حیوانات بزرگ‌تر، مانند میمون و سگ، همان‌طور که بیث ثبت کرده بود، ماسک‌ها یا لوله‌هایی به صورت حیوان وصل می‌شوند تا ریه‌ آن‌ها را پر از دود کنند.

 

 

 

 

 

 

همان‌طور که در تصاویر بالا دیده می‌شود، از حیوانات بزرگ مانند میمون و سگ نیز برای آزمایش سرطان‌زایی دود سیگار و درجه ایمنی آن سوءاستفاده شده است. بر اساس پژوهش‌های منتشر شده از سوی مرکز جهانی تحقیقات سرطان، جریان اصلی دود سیگار، دودی است که از انتهای دهانی آن خارج می‌شود و این همان دودی است که افراد سیگاری، بیشتر در معرض آن قرار دارند.

 

گفتنی است در مورد سگ‌هایی که نمی‌توانستند مانند جوندگان کوچک از راه اتاقک‌های استنشاق در معرض دود سیگار قرار بگیرند، از روش‌های تهاجمی مانند تراکستومی (عمل جراحی برش نای در قسمت زیر گلو) جهت ورود مستقیم دود از راه لوله‌ای که درون گلو جای‌گذاری شده بود، استفاده می‌شد!